ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Αφού ο χρόνος είναι χρήμα, αναρωτιέμαι πώς και κατάφερε να ξεγλιστρήσει από τα διάφορα κατά καιρούς συνταχθέντα μνημόνια; Μάλλον τον υποτίμησαν ή ίσως από την άλλη απλούστατα να τους βόλευε τους εκάστοτε δανειστές μας μια χαρά και δύο τρομάρες, τρομάρα μας, η παρούσα κατάσταση σε σχέση με τον χρόνο. Γιατί αφού ο χρόνος μας στην παρούσα στιγμή που αναλύουμε είναι σαφέστατα καλά, πολύ καλά, δεμένος και παντελώς ανελεύθερος, μια χαρά μας/τους βολεύει. Ενόψει και της χρονιάς που ακόμη μια φορά τελειώνει, αλλά και της άλλης που έρχεται, θεωρούμε σκόπιμο να συντάξουμε, το Μνημόνιο του Χρόνου: Με μία και μοναδική ρήτρα:

«Να τον αγαπάτε τον χρόνο σας και να διασφαλίζετε την κυριότητά του. Είναι και η στιγμή σας και η αιωνιότητά σας»

Το παρόν κείμενο αποτελεί λοιπόν το Μνημόνιο του Χρόνου. Ένα μνημόνιο που δε θα επιχειρήσουμε σε καμία περίπτωση, να σκίσουμε. Αντίθετα θα προσπαθήσουμε να το εδραιώσουμε ποικιλοτρόπως στις καρδίες μας.

Αξιότιμε Υπουργέ Οικονομικών, η άποψη μας είναι πως επιβάλλεται να σταματήσουν οι όποιες άμεσες και έμμεσες περικοπές στον κενό χρόνο (ο κενός χρόνος ορίζεται από τώρα και στο εξής ως: «Ο χρόνος που σπαταλούμε στα πολλά και ασήμαντα και δεν έχει πάραυτα καμία κεφαλαιουχική αξία»).

Φαντάζομαι πως όλοι έχουμε άμεση βιωματική εμπειρία αυτού που ονομάζουμε κενό χρόνο.

Φυσικά και τον καταχωρούμε, στο χρηματιστήριο αξιών, στο οποίο και οι μετοχές του είναι στα ύψη, μιας και γεμίζοντας τη ζωή μας, όση μας έχει απομείνει τέλος πάντων, με κενό χρόνο, αποκτούμε το δικαίωμα να καταχωρούμε τον εαυτό μας στους πετυχημένους, στους σπουδαίους, στους ξεχωριστούς. Όλοι οι υπόλοιποι απλούστατα δεν έχουμε κενό χρόνο. Από βάρδια σε βάρδια και από εργασία σε εργασία. Παρόλα αυτά, οι τα νήματα κινούντες, και αντιλαμβανόμενοι τη δύναμη του κενού χρόνου για τους την πολυτέλεια έχοντες, κατάφεραν να τον χειροδέσουν (χρονοδέσουν),  ακόμη και αυτόν ναι,  και να τον ελέγξουν μέσα από ανούσιες και κενές περιεχομένου συναναστροφές.

Βασική πρόνοια του παρόντος μνημονίου είναι να απελευθερώσουμε τον χρόνο μας και ό,τι ήθελε προκύψει. Αντιλαμβάνεστε φαντάζομαι το πού, απρόβλεπτα και ανεξέλεγκτα,  μπορεί να οδηγήσει άτομα και κοινωνίες ο κενός ελεύθερος χρόνος.  «Υποχρεωτικά και καθηκόντως» επενδύουμε τον χρόνο μας σε δραστηριότητες που συμπεριλαμβάνουν τα παιδιά μας, τους συντρόφους μας, φίλους αγαπημένους. Δραστηριότητες πραγματικά σημαντικές, πραγματικά αληθινές, πραγματικά σπουδαίες. Επενδύστε λοιπόν τον χρόνο σας σε ομόλογα των οποίων η ονομαστική αξία παραμένει σταθερή και ασφαλής. Ελεγμένη. Η απόλυτη, και χωρίς όρους απελευθέρωση του χρόνου μας ενίοτε μπορεί να οδηγήσει σε παρενέργειες επικίνδυνες και ανεξέλεγκτες. Σε εθελοντική εργασία, σε κριτική και ενεργό συμμετοχή στα κοινά. Μείνετε παρακαλώ κλεισμένοι στα του οίκου σας και αφήστε μας εμάς να ασχοληθούμε με τα του κόσμου μας.

Τώρα, όλα τα πιο πάνω αφορούν στον καθένα από εμάς σε προσωπικό επίπεδο. Σε επίπεδο συλλογικό, ζητήματα και θέματα που άπτονται του χρόνου είναι ακόμη πιο καίρια, με στενές, στενότατες θα έλεγα, δεσμεύσεις. Ο συλλογικός μας χρόνος έχει περικοπεί και, παρόλο που θεωρητικά παραμένει εκτός μνημονίου,  τείνει σε προθεσμίες καθοριστικές που θα αλλάξουν το μέλλον μας, ίσως δε αλλοιώσουν ανεπανόρθωτα και το παρελθόν μας.

Ο χρόνος που είναι χρήμα λοιπόν μετρά σε πολλά επίπεδα την αντίστροφή του μέτρηση. Από

Δευτέρα Κυριακή και από Κυριακή ξανά και πάλι απ΄ την αρχή! Ο χρόνος τρέχει και εμείς τρέχουμε πίσω του.

Τελειώνει ο χρόνος μας. Όσος μας έχει απομείνει. Είναι η τελευταία μας ευκαιρία να ανατρέψουμε τις ασφυκτικές προθεσμίες και να τον επεκτείνουμε. Αν δεν τα καταφέρουμε;

Έστω να μετατρέψουμε τον όσο χρόνο απομένει στην κλεψύδρα μας σε χρόνο ουσιαστικό και αληθινά ελεύθερο. Για να δημιουργήσουμε και να αλλάξουμε. Για να σταθούμε τροχοπέδη και να ανατρέψουμε ως οφείλουμε. Αναρωτιέμαι τι θα συναντήσουμε στο τέλος του χρόνου που μας έχει δοθεί. Του συλλογικού, γιατί για τον ατομικό τον χρόνο καλύτερα να κάνουμε ο καθένας το κουμάντο του. Έτσι κι αλλιώς εκείνος είναι ακόμη πιο απρόβλεπτος μιας και η κλεψύδρα του κινδυνεύει να θρυμματιστεί οποιαδήποτε στιγμή και να μην το πάρουμε είδηση. 
Αφού λοιπόν σαφέστατα χρωστούμε περισσότερα στους ποιητές μας παρά στους δανειστές μας, ας αναλώσουμε λίγο από τον όσο χρόνο μας απομένει διαβάζοντάς τους…

«Ό,τι μπόρεσα ν’ αποχτήσω μια ζωή από πράξεις ορατές για όλους, επομένως να κερδίσω την ίδια διαφάνεια, το χρωστώ σ’ ένα είδος ειδικού θάρρους που μου ‘δωκεν η ποίηση: να γίνομαι άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμα και όταν ουρανός δεν υπάρχει. Δεν παίζω με τα λόγια. Μιλώ για την κίνηση που ανακαλύπτει κανείς να σημειώνεται μέσα στη Στιγμή όταν καταφέρνει να την ανοίξει και να της δώσει διάρκεια».

«Ο Μικρός Ναυτίλος»

Ο.Ελύτης
Υπογραφή

Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.: Δώσε λοιπόν διάρκεια στη Στιγμή και Ζήσε την. Αν μπορείς μάλιστα άλλαξέ την! Αυτό φοβούνται!

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας.