ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΣΤΟΥΡΗΣ

Χάριν συζήτηση ας πούμε ότι ένα ποσοστό πάνω από 26%-27% και με μια απόσταση πέριξ των δύο ποσοστιαίων μονάδων από τον ΔΗΣΥ θα είναι ένα αποτέλεσμα το οποίο θα αντιμετωπιστεί θετικά από το ΑΚΕΛ. Μάλιστα, εάν η αύξηση στα ποσοστά του κόμματος είναι τέτοια που θα αποφέρει και έδρα πέραν των 16 που σήμερα κατέχει, τότε το κλίμα στην Εζεκία Παπαϊωάννου δυνατόν να εξελιχθεί σε πανηγυρικό. 

Είναι όμως αυτά στα οποία στοχεύει το ΑΚΕΛ; Να αρκείται στη δεύτερη θέση και στη μικρή διαφορά από τον ΔΗΣΥ; Θέλει να επανακτήσει τον χαμένο πρωταγωνιστικό ρόλο και σαφώς να διεκδικήσει με αξιώσεις τις Προεδρικές του 2023; Έχει τις πολιτικές προτάσεις και τα άτομα που θα τις εκφράσουν ή το ΑΚΕΛ έχει συμβιβαστεί στον βολικό αντιπολιτευτικό του ρόλο; 

Κατά την τελευταία οκταετία έχουν συμβεί τόσα πολλά, από τις μεγάλες κρίσεις του κουρέματος και της πανδημίας μέχρι τα σκάνδαλα που με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο έχουν εκθέσει το πολιτικό σύστημα στα μάτια της κοινωνίας και την ίδια τη χώρα σε διεθνές επίπεδο. Το πρόβλημα του ΑΚΕΛ είναι πως σε πολλές περιπτώσεις είναι ή θεωρείται μέρος του προβλήματος και σε κάποιες άλλες ως -μάλλον- ανήμπορο να ασκήσει ουσιαστική πίεση προς τους κυβερνώντες που θα οδηγήσουν έστω σε μια παραίτηση πολιτικού προσώπου. 

Το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς -το οποίο συχνά ευαγγελίζεται- ασθμαίνει προσπαθώντας να ξεκολλήσει από τον βούρκο σκανδάλων τα οποία αμαυρώνουν το όνομα ολόκληρης της παράταξης, έστω και εάν σε κάποιες περιπτώσεις οι προσωπικές δουλειές κάποιων έχουν εκθέσει το ίδιο το ΑΚΕΛ. Την ίδια ώρα, το κόμμα έχει κατ’ επανάληψη χάσει το μομέντουμ για δυναμικές παρεμβάσεις σε καθοριστικής σημασίας ζητήματα, για την κοινωνία, την οικονομία ή και το Κυπριακό. Πιο πρόσφατο παράδειγμα η αμηχανία με την οποία αντιμετώπισε τις δύο διαδηλώσεις κατά της διαφθοράς και ευρύτερα των κυβερνητικών χειρισμών, μια στάση η οποία ξεγύμνωσε το κόμμα αποκαλύπτοντας τον συντηρητισμό που το χαρακτηρίζει σε αντίθεση με άλλα αριστερά κινήματα και κόμματα της Ευρώπης που τοποθετούνται στον χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς. Βεβαίως, το ΑΚΕΛ χαρακτηρίζεται και από μια ευρύτερα στάση μετριοπάθειας σε διάφορα θέματα, μια μετριοπάθεια που αν μη τι άλλο το κρατά -σε πολλές περιπτώσεις- μακριά από τη λαϊκίστικη διολίσθηση. Συνεπώς, σήμερα το ΑΚΕΛ οδεύει σε άλλη μια εκλογική διαδικασία με κάποια πολύ βασικά στοιχεία που το χαρακτηρίζουν, δηλαδή τον συντηρητισμό, τη μετριοπάθεια και την απουσία αποφασιστικότητας. 

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Κάποια στιγμή, και πιστεύω αυτή πρέπει να είναι αρκετά πριν τις επόμενες Προεδρικές Εκλογές, το ΑΚΕΛ πρέπει να αναζητήσει ξανά τον ρόλο, το ύφος και τα εργαλεία με τα οποία απευθύνεται στην κοινωνία. Τα πρόσωπα επίσης που το εκφράζουν αποτελούν άλλο ένα κομβικό σημείο για το κόμμα της αριστεράς το οποίο επιμένει κυρίως να απευθύνει στο κοινό των τοπικών, λαϊκών οργανώσεων, σχεδόν αγνοώντας μια σημαντική μερίδα νέων, προοδευτικών, κατά βάση ανέντακτων ψηφοφόρων οι οποίοι πιο εύκολα θα στρέφονταν σε μια σύγχρονη αριστερή πρόταση παρά να επιλέξουν την αποχή. 

Για να γίνουν βεβαίως, τα πιο πάνω στο ΑΚΕΛ χρειάζονται τα άτομα που θα ανοίξουν αυτή τη συζήτηση, οι συνθήκες που θα την επιτρέψουν και οι διαδικασίες που θα την προωθήσουν σε θεσμική βάση προς όφελος του κόμματος, της επιβίωσης και της εξέλιξής του. Κάπου εκεί, στο εσωτερικό της Εζεκίας Παπαϊωάννου βρίσκεται και το κλειδί των εξελίξεων. Είτε το κόμμα θα «ξεκλειδώσει» είτε θα παραμείνει συντηρητικό, μετριοπαθές και δίχως δυναμικό παλμό.