ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΣΤΟΥΡΗΣ

Ο ΔΗΣΥ έχει σοβαρή ανάγκη για ανανέωση και οι συνθήκες που προκύπτουν από τον ανασχηματισμό μάλλον τον ευνοούν. Το ΑΚΕΛ χρειάζεται επίσης ανανέωση τόσο σε επίπεδο προσώπων όσο και σε επίπεδο θέσεων και ρητορικής που θα μεταφραστούν σε πολιτικές, προκειμένου το αρνητικό για το κυβερνητικό στρατόπεδο μομέντουμ να μεταφραστεί σε αύξηση ποσοστών σε επόμενες εκλογές. Άλλα μικρά πολιτικά βασίλεια, ομάδες, στρατόπεδα και ομάδες επιζητούν αλλαγές, απαιτούν ανάληψη ευθυνών, σχεδιάζουν με πολιτική ατζέντα και αναζητούν νέους τρόπους ανάδειξης αλλά κυρίως διατήρησης στο πολιτική προσκήνιο.

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<< 

Είτε ως Game of Thrones είτε για τους λάτρεις πιο αληθινών πολιτικών παιγνίων, παρασκηνίων και σχεδιασμών ως House of Cards, η κυπριακή πολιτική σκηνή παρουσιάζει -αυτό τον καιρό ιδιαίτερα- ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά αλλαγών, συμμαχιών και μαχών που ορίζοντα έχουν τις Βουλευτικές του 2021 μα πολύ περισσότερο τις Προεδρικές του 2023. 

Η κυβέρνηση ασθμαίνει με τη δημοτικότητά της -αν και δεν έχω μπροστά μου έρευνα- να είναι ίσως στο χαμηλότερο επίπεδο από όλη τη διάρκεια της επταετούς μέχρι στιγμής ζωής της, με λογικό αντίκτυπο και στον ΔΗΣΥ. Στο ΑΚΕΛ ο Άντρος Κυπριανού φαίνεται σοβαρά να σκέφτεται το ενδεχόμενο παραμονής του για άλλη μια θητεία, απόφαση η οποία εάν οριστικοποιηθεί συνεπάγεται πάγωμα σχεδίων από τους τουλάχιστον δύο επίδοξους αντικαταστάτες του, ενώ το μπαράζ αποτυχιών, σκανδάλων και εμφανούς κόπωσης που βαραίνουν κάθε βδομάδα και περισσότερο την κυβέρνηση καθιστούν πρόσφορο το έδαφος για αντιπολιτευτική δράση από το κόμμα της Εζεκία Παπαϊωάννου. 

Ταυτόχρονα στο ΔΗΚΟ φαίνεται να έχει ήδη σχεδιαστεί και μάλιστα βρίσκεται σε φάση υλοποίηση πλάνο ενόψει των Βουλευτικών Εκλογών, κάτι που φαίνεται και μέσα από τις θέσεις για τα διάφορα θέματα της επικαιρότητας και της οξύτητας με την οποία εκφράζονται, όσο και μέσα από τα πολλά πρόσωπα που επιλέγονται για να μεταφέρουν τις θέσεις του ΔΗΚΟ. Ακόμη και σχεδιαστικά, το κόμμα επιχειρεί να πάει ένα βήμα παραπέρα, συνδυάζοντας εικόνες ή συνθέσεις αναλόγως θεματολογίας σε αντίθεση με την απλή παράθεση του λογοτύπου του κόμματος με κάθε ανακοίνωση για οποιοδήποτε θέμα κάτι που ίσχυε μέχρι πρόσφατα. Οι αστοχίες ή οι υπερβολές που μέχρι στιγμής παρατηρήθηκαν είναι λογικές για κάτι καινούργιο το οποίο δοκιμάζεται στο κόμμα. 

Πέραν των «μεγάλων» που με τα σημερινά δεδομένα εκφράζουν περίπου το 70% των ψηφοφόρων, αλλαγές γίνονται ή επιχειρείται να συντελεστούν και στα μικρότερα κόμματα. Στην ΕΔΕΚ μέτωπο -απροσδόκητα για όσους έχουν απόσταση από το κόμμα- άνοιξε κατά του Παπαδάκη, που φαίνεται να καταλήγει σε persona non grata και συνεπώς να βρίσκεται και ο ίδιος σε αναζήτηση νέων κομματικών συνεργασιών για διατήρηση της πολιτικής του διαδρομής εκτός ΕΔΕΚ εάν το σκοινί τεντώσει σε τέτοιο βαθμό που τελικώς κοπεί. 

Στη Συμμαχία Πολιτών, μετά την αποχώρηση Μυλωνά και Θεολόγου, η παραμονή Λιλλήκα μοιάζει ζωτικής σημασίας, αφού στο κόμμα δεν υπάρχει ισχυρή εκπροσώπηση από άλλα άτομα σε επίπεδο δημόσιου διαλόγου πέραν της φιλότιμης προσπάθειας ενός-δύο ατόμων. Τα θέματα της επικαιρότητας, τα αιτήματα των ΜΜΕ για εκπροσώπηση από το κόμμα και η ανάγκη για βαθιά γνώση θεμάτων όπως το Κυπριακό και η οικονομία δίνουν ντισαβαντάζ στη Συμμαχία, η οποία στις Βουλευτικές θα κληθεί να δώσει μάχη win or die. 

Αντίστοιχα, το πολιτικό της μέλλον θα παίξει και η Άννα Θεολόγου, η οποία εμφανίζεται ιδιαίτερα δραστήρια στα social media κατά τις πρώτες εβδομάδες λανσαρίσματος του κόμματός των Ανεξαρτήτων. Με ρητορική που παραπέμπει στην αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, οι Ανεξάρτητοι φαίνεται να επιδιώκουν άνοιγμα σε συγκεκριμένες ομάδες πολιτών ή ομάδες με τους οποίους έτσι κι αλλιώς η Άννα Θεολόγου είχε μέχρι στιγμής στενή επαφή, προσωπικά και όχι διά του οχήματος της Συμμαχίας Πολιτών. Μένει να ξεκαθαρίσει εάν το εγχείρημα είναι προσωπικό ή εάν έχει ομάδα ατόμων που μπορεί να ανταπεξέλθει των ισχυρών απαιτήσεων μιας πολύμηνης προεκλογικής μάχης. 

Η περίπτωση των Οικολόγων μοιάζει, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, πιο ξεκάθαρη από όλες τις πιο πάνω. Σταθερή ηγεσία, η οποία δεν βρίσκω τώρα τον λόγο να ανατραπεί πέραν της διαχρονικής ανάγκης κάθε πολιτικής κατάστασης να ανανεώνεται. Σταθερές -εν πολλοίς- θέσεις με μεγάλη συνέπεια στα θέματα περιβάλλοντος και δευτερεύοντος για το Κυπριακό και τα θέματα οικονομίας. Και σταθερότητα σε επίπεδο ποσοστών σε εκλογικές διαδικασίες. Κάπου εκεί εντοπίζεται και το πρόβλημα του κόμματος, αφού τα περιβαλλοντικά θέματα έχουν ανεβάσει τα ποσοστά πράσινων κινημάτων στην Ευρώπη κάτι δεν έχει -μέχρι στιγμής- πετύχει το αντίστοιχο κυπριακό κίνημα. Το στοίχημα για τους Οικολόγους είναι να καταφέρουννα μπολιάσουν την επικοινωνίας του με φρέσκα πρόσωπα που θα πείσουν νεαρό κόσμο με περιβαλλοντικές ανησυχίες να μπει στον κόπο να ψηφίσει και ακόμη περισσότερο θα ανέβει στο πολιτικό όχημά τους. 

Η περίπτωση της Αλληλεγγύης αποτελεί ένα από τα παράδοξα της πολιτικής σκηνής, αφού ο Δημήτρης Συλλούρης ως στέλεχος του κόμματος αναδείχθηκε Πρόεδρος της Βουλής με τη στήριξη του ΔΗΣΥ από τον οποίο αποχώρησε. Παράλληλα, η Ελένη Θεοχάρους αφού εξελέγη Ευρωβουλευτίνα με τον ΔΗΣΥ αποχώρησε κάνοντας δικό της κόμμα αλλά κατέβηκε στις Ευρωεκλογές με το ψηφοδέλτιο του ΔΗΚΟ, αποτυγχάνοντας ωστόσο να επανεκλεγεί. Πρόσφατα στο βουλευτικό του έδρανο επέστρεψε ο Γιώργος Παπαδόπουλος, κάνοντας ξανά τρεις του βουλευτές του κόμματος στη Βουλή. Οι θέσεις και η ρητορική της Αλληλεγγύης θυμίζουν έντονα το κόμμα της λεγόμενης λαϊκής Δεξιάς, η οποία στην Ελλάδα αποτυπώθηκε στην απήχηση που είχε την προηγούμενη δεκαετία το κόμμα του Καρατζφέρη, ΛΑΟΣ, το οποίο πλέον δεν υπάρχει. Ο χρόνος και δη οι επόμενες Βουλευτικές θα δείξουν κατά πόσον υπάρχει ακόμη χώρος για ένα τέτοιο κόμμα στην Κύπρο. 

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

Και πέραν όλων των πιο πάνω είναι ενδιαφέρουσα και η προσπάθεια του τέως Πρύτανη του Πανεπιστημίου Κύπρου, Κωνσταντίνου Χριστοφίδη, ο οποίος αν και απεχθάνεται το Νέο Κύμα να αποκαλείται κόμμα, φαίνεται να οδεύει προς εκλογικές μάχες προτάσσοντας την αλλαγή, την επιστημοσύνη, την τιμιότητα, τον σχεδιασμό για το μέλλον και την κατάρτιση στελεχών που μέχρι στιγμής στηρίζουν την προσπάθειά του. Όπως έγραψα ξανά και εξακολουθώ να πιστεύω το κοινωνικό -κατά τον Κωνσταντίνο Χριστοφίδη- κίνημα στερείται ευκρίνειας θέσεων, προσανατολισμού και πλάνου σε σχέση με τις επιδιωκόμενες στοχεύσεις του. 

Το μόνο σίγουρο είναι πως μέχρι τις Βουλευτικές του 2021 πολλά θα μεσολαβήσουν σε διάφορα επίπεδα και ελπίζω οι πραγματικές συνθήκες στην κοινωνία, την οικονομία και το Κυπριακό να είναι τέτοιες που να μας απασχολούν τα παιχνίδια εξουσίας, οι πολιτικές ζυμώσεις και οι φιλοδοξίες κομμάτων και προσώπων.