ΓΡΑΦΕΙ Η
ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ*

Οδηγώντας ακούω στο ραδιόφωνο μια σειρά ανακοινώσεων που στοχεύουν να μας πείσουν να ψηφίσουμε. Αναφέρονται μεταξύ άλλων στα πόσα νομοσχέδια ψηφίζονται στη διάρκεια μιας βουλευτικής θητείας- γιατί η αξία είναι στην ποσότητα-στην πρώτη γυναίκα φωνή που ακούστηκε στη βουλή και σε άλλα εξίσου αδιάφορα ιστορικά στατιστικά. Αγνοείται επιδεικτικά η αξία της ψήφου ως πρακτική συμμετοχής σε δημοκρατικές διαδικασίες, το πολιτικό δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής αντιπροσώπου δια μέσου της ψηφοφορίας. Παρουσιάζει τη ψήφο ως μια διδακτική, βαρετή διαδικασία που δεν έχει πραγματικό αντίκρισμα.

Ποιόν άραγε βολεύει αυτό; Δεν είμαι σίγουρη ποιος είναι ο εμπνευστής αυτής της καμπάνιας αλλά δεν θα πάρει την ψήφο μου!

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

1.To δικαίωμα στην ψήφο δεν είναι θεϊκό δώρο, ούτε αυτονόητο, ούτε καν καθολικά αποδεκτό. Είναι κεκτημένο αγώνων για την ισότητα, την ισονομία, την δημοκρατικότερη διακυβέρνηση. Δεν χαρίστηκε από καμία εξουσία, αντίθετα οι εξουσίες προσπάθησαν να περιορίσουν το δικαίωμα, να μειώσουν το αντίκρισμα που θα είχε στην λήψη αποφάσεων .

2. Η ψήφος στέλνει συγκεκριμένους ανθρώπους, συγκεκριμένα σχήματα σε βουλή και κυβέρνηση. Δεν υπάρχει ούτε μία πτυχή της καθημερινής ζωής που δεν επηρεάζεται από αυτές τις δύο εξουσίες. Οι δρόμοι που οδηγούμε (γεμάτοι λακκούβες και κακοτεχνίες), ο αέρας που αναπνέουμε, η ποιότητα του νερού που πίνουμε, τα σχολεία που διδάσκουν τα παιδιά μας, οι ελεύθερες παραλίες (καλοκαίρι που είναι) είναι όλα εξαρτώμενα από τις πολιτικές τους.

3. Οι εκλογές είναι και ένας τρόπος να λογοδοτήσουν, να αξιολογηθούν οι εν εξουσία ευρισκόμενοι. Να αναδειχθούν άλλοι καλύτεροι (και χειρότεροι) πολιτικοί . Οι εκλογές όμως αποφασίζονται από τους ανθρώπους που πανε και ψηφίζουν. Ούτε η διαμαρτυρία , ούτε η διαφωνία , ούτε η επιβράβευση δεν καταγράφεται αν μένει κάποιος στο σπίτι του.

Και επιτέλους αν κάποιος θελήσει να παρατήσει αυτό το δικαίωμα της επιλογής, πάω πάσο και θα το σεβαστώ. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του. Αλλά δεν θα σεβαστώ και την γκρίνια, τον ωχ- αδελφισμό του και το λιβανιστήρι του «όλοι οι ίδιοι είναι» που θα ακολουθήσει το αποτέλεσμα . Από προπονητές και παίκτες της κερκίδας χορτάσαμε. Στο γήπεδο θα πάει κανείς;

*Η Ήβη Λάμπρου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick.