ΓΡΑΦΕΙ Ο 
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΣΤΟΥΡΗΣ

Αν ακούσεις φράση που περιέχει κάτι -ας πούμε- ασυνήθιστο, πολλούς συγγενείς κάποιου γνωστού σου και που είναι παράλληλα αντιδραστικό, ε τότε πρέπει να ανησυχήσεις ή τουλάχιστον να είσαι υποψιασμένος. «Ο κουμπάρος του αδερφού της γυναίκας του ξαδέρφου μου έβαλε το εμβόλιο και εγέμωσεν σπυρούθκια για αυτό κανένας που την οικογένειά του δεν το βάλλει». Κάπως έτσι ξεκινά μια συζήτηση καφενειακού επιπέδου για να καταλήξει στην υποστήριξη ενός επιχειρήματος, αυτήν την περίοδο κυρίως για τα εμβόλια και πολύ πιο συχνά εναντίον αυτών. 

Είναι σε αυτό το σημείο που ο καθένας μας οφείλει να είναι πιο προσεκτικός για το τι πιστεύει, διότι πολύ σημαντικό ρόλο έχει και ποιος λέει κάτι αλλά και τι λέει. Όχι μόνο για την πανδημία και για το πεδίο για το οποίο μπορεί να θεωρείται ειδικός ή έστω διαβασμένος, αλλά γενικά να αξιολογείται ως προσωπικότητα και για την αντίληψη, την κρίση και τις θέσεις που εκφράζει για διάφορα θέματα.  

Η πανδημία έχει αποκαλύψει πολλά για πολλούς. Πολλά ως προς τι πιστεύουν, πως βλέπουν τον κόσμο, πως αξιολογούν την επιστήμη, πόσο η θρησκεία καθορίζει την αντίληψή και την κοσμοθεωρία τους ή πόσο απαθείς είναι με πράγματα που δεν τους αρέσουν και κάποια στιγμή αποφασίζουν ότι η «επανάστασή» τους κατά των μεγάλων συμφερόντων του πλανήτη, του κεφαλαίου και των ισχυρών του κόσμου πρέπει να γίνει εν μέσω παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης. 

Είναι, παρόλα αυτά και παρά τη δυσκολία της κατάστασης, μια πολύ καλή ευκαιρία για όλους μας να αναζητήσουμε, να διαβάσουμε, να εμπιστευτούμε και να απορρίψουμε ιδέες, προσεγγίσεις και αντιλήψεις για πολλά πράγματα όχι μόνο για τον Covid. Την ίδια ώρα, είναι ευκαιρία να κοιτάξουμε δίπλα μας και να δούμε πραγματικά με ποιους έχουμε να κάνουμε καθημερινά. Και ποιον γιατρό εμπιστευόμαστε και ποιον συνάδελφο και ποιον γνωστό και ούτω καθεξής. Διότι όταν για παράδειγμα μιλάς για συλλογικότητα και κάποιος σου απαντά: «Ναι σιγά, θα σώσουμε εμείς τον κόσμο;» ε προφανώς πλέον αξιολογείται πολύ διαφορετικά σε σύγκριση με πριν δύο χρόνια που το μόνο που απασχολούσε τη συζήτηση ήταν ο κακός μεταγραφικός σχεδιασμός του ΑΠΟΕΛ, η Ομόνοια του Μπεργκ ή ποιος είναι ο καλύτερος σουβλιτζιής στην πόλη. 

Η πιο πάνω διερώτηση, αναζήτηση και πιθανώς ξεκαθάρισμα από τον κάθε ένα και συνεπώς από την κοινωνία ως σύνολο μόνο θετικά μπορεί να λειτουργήσει. Για θέματα από το Κυπριακό έως την οικονομία και από την παιδεία και την υγεία μέχρι την έγνοια μας για το περιβάλλον. Είναι ευκαιρία για πραγματική αναζήτηση απαντήσεων από πραγματικούς ειδικούς. Είναι ευκαιρία για υιοθέτηση νέων μηχανισμών ελέγχου των πληροφοριών αλλά και του εκπαιδευτικού συστήματος το οποίο οφείλει να επικεντρωθεί στην ουσιαστική αναζήτηση και τις μεθόδους που προωθεί για απόκτηση γνώσεων αλλά και δημιουργίας πολιτών με κριτική σκέψη. Πολλά από τα παθήματα του τόπου προέκυψαν λόγω μισαλλοδοξίας, παθών, πολιτικοϊδεολογικών αγκυλώσεων, παραπληροφόρησης, φανατισμού και ημιμάθειας. Ένα άλλο κομμάτι αφορά επίσης την παιδεία που λαμβάνουμε η οποία προφανώς δεν έχει πετύχει να δημιουργήσει ανθρώπους σε μια κοινωνία που να μπορεί συζητά πολιτισμένα παρά τις διάφορες απόψεις. 

Αν δεν καταφέρουμε ούτε μετά από αυτήν την πρωτοφανή κρίση να κερδίσουμε έστω κάτι, δεν θα το πετύχουμε ποτέ και απλώς θα συνεχίσουμε να λέμε δεξιά-αριστερά κουβέντες που ακούσαμε από τον κουμπάρο του αδερφού της γυναίκας του ξαδέρφου μου.