ΓΡΑΦΕΙ Η
ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ*

Ο Μίκης κατάφερε να κάνει την ποίηση κτήμα των ανθρώπων ανεξάρτητα κοινωνικής τάξης. Να βάλει το μπουζούκι στη συμφωνική ορχήστρα και να διανθήσει με έναν ήχο Μεσογείου( ελληνικό θα θέλαμε να ήταν, μονοπώλιο) τα σύγχρονα μουσικά ακούσματα. Ο θάνατος του έδωσε πρωτοσέλιδα σε όλο τον κόσμο. Επικράτησε μια φωτογραφία και μια αναφορά από την ταινία Ζορμπάς, της οποίας η μουσική δημιούργησε ένα  μύθο για τον Ελλάδα ενώ έδωσε και δίνει ψωμί στο ελληνικό φολκλόρ . 

Ο Θεοδωράκης ήταν μύθος πριν τον θάνατο. Πληθωρικός στο λόγο και στο έργο, αγωνιστής στην πράξη και όχι στα θα, ταγμένος σε μια αριστερή ιδεολογία  των πανανθρώπινων ελευθεριών, πολεμιστής, φυλακισμένος, εξόριστος, ασυμβίβαστος  αλλά και υπερβατικός, γίνεται υπουργός σε μια μη αριστερή κυβέρνηση, βουλευτής, κριτικός των πάντων, και επέστρεψε με επιστολή του στον χώρο της κομμουνιστικής αριστεράς («μαρξιστή επαναστάτη» τον χαρακτήρισαν οι New York Times).

>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Μας άφησε λοιπόν ο Μέγας Μίκης και πριν τον αποχαιρετίσουμε  αρχίσαν τα κακόηχα όργανα. Όλοι, μα όλοι όσοι επιδεικτικά αγνοούν τον πολιτισμό, ως στάση, ως δραστηριότητα, ως κομμάτι της κοινωνικής συνοχής και αισθητικής, επιδεικνύουν πόνο και καημό. Βράχο βράχο τον καημό τους όπως θα λέγε και ο ποιητής.  Ανάθεμα αν ξέρουν κάτι παραπάνω για το έργο του Μίκη από τα πέντε τραγούδια  που ακούγονταν για χρόνια στις πλατείες των συλλαλητηρίων. 

Είναι λοιπόν αυτοί οι ίδιοι που κλαίνε για τον Μίκη οι οποίοι  διαμαρτύρονται (ή προκρίνουν τις αντιδράσεις ) και για το ταξίδι της Αμάλ. Της τρίμετρης μαριονέτας που κάνει ένα ταξίδι οκτώ χιλιάδων χιλιομέτρων από τα σύνορα Τουρκίας – Συρίας μέσα στην Ευρώπη με κατάληξη τη Βρετανία,  ρίχνοντας φως στις ιστορίες  όλων αυτών των παιδιών που γίνονται πρόσφυγες. Αυτή η κούκλα θεωρούν οι ελληναράδες  πως θα μετατρέψει την Αθήνα σε Καμπούλ, θα διαβρώσει το πνεύμα και το αίμα (φαντάζομαι) των παιδιών της Ελλάδας. Η κυβέρνηση στην Αθήνα, μετά τον τελευταίο ανασχηματισμό έχει δώσει παραπάνω από χώρο, έχει δώσει άπλετη νομιμοποίηση σε αυτού του είδους τη ρητορική και τη βία που συνήθως την ακολουθεί.  
Ο Μίκης θα έδινε μια συναυλία, θα έγραφε ένα ποίημα, θα έβγαζε ένα λόγο για τα δίκαια των λαών.

Θα έδειχνε την αλληλεγγύη του, προάγοντας αισθητική και πολιτικό πολιτισμό. Αυτοί που κυβερνούν, ως συνήθως, αδυνατούν  ακόμα και να σκεφτούν κάτι τέτοιο. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους εν Ελλάδι πολιτικούς και κυβερνώντες.

*Η Ήβη Λάμπρου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick.