ΓΡΑΦΕΙ Η
ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ*
 

Κάπου τον περασμένο Μάιο είδα στρατιώτες- μόνιμους οπλίτες κατ΄ακρίβειαν - να φυλάνε τα κτήρια που φιλοξενούνταν όσοι επιβάλλονταν να είναι σε καραντίνα. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν ξάφνιασμα. Δεν το περίμενα, δεν είχα καταλάβει πως οι εν καραντίνα ευρισκόμενοι ζούσαν και κάτω από αυτές τις συνθήκες. Το ξάφνιασμα μου μετατράπηκε απότομα σε ένα περίεργο συναίσθημα, αμηχανίας και φόβου βλέποντας αυτούς τους νεαρούς στρατιώτες να κάθονται χαλαροί στην είσοδο κάτω από τον ήλιο.  

Αμηχανία γιατί ήταν μια απρόσμενη κατάσταση , φόβο γιατί ο στρατός σε καιρό ειρήνης έξω από οποιοδήποτε μη στρατιωτικό κτήριο μου είναι για μένα ένδειξη κατάλυσης της νόμιμης πολιτείας. 

Στις πολιτικές επιστήμες διδάσκονται πως ο στρατός δημιουργείται, εξοπλίζεται και λειτουργεί σε μια δημοκρατική χώρα, με στόχο την προστασία από τον εξωτερικό εχθρό , όπως αυτός καθορίζεται κάθε φορά από την πολιτεία. Η μόνη φορά που επιτίθεται σε στόχους της χώρας, είναι σε περίπτωση πραξικοπήματος  ή εμφυλίου πολέμου.  

Περιγελώντας τότε την κατάσταση έφτιαξα μια ιστορία με τον ιό ως εξωτερικό εχθρό και τους επαναπατριζόμενους φοιτητές ως τους «ξενιστές». Σ ένα άλλο σενάριο έδωσα τον ρόλο  του  εχθρού στις  οικογένειες των εν καραντίνα ευρισκομένων, που ετοιμάζονταν να μπουκάρουν για να δουν τους δικούς τους.

Οι στρατιώτες ήταν ευγενέστατοι, χαμογελαστοί, πρόθυμοι να βοηθήσουν  εμένα τη μάνα που είχα πάει να δώσω πράγματα στο παιδί μου. Έφυγα, τελείωσε και η περίοδος καραντίνας και η σκηνή αυτή ξεχάστηκε. 

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Μέχρι τώρα που ο στρατός κλήθηκε από την κυβέρνηση να περιπολεί για την φύλαξη των «συνόρων» μεταξύ επαρχιών αλλά και μέσα στις πόλεις. Να συνδράμει την αστυνομία, που έχει ελλιπές προσωπικό (γιατί άραγε;).  Από δημοσιογράφο άκουγα σήμερα μάλιστα την άποψη πως  εν ολίγοις στο 2020 ο στρατός στους δρόμους δε σημαίνει κάτι. Ας ξεκολλήσουμε από τα σύμβολα του παρελθόντος, υποστήριζε. Στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες, συνέχισε,  κυκλοφορούσαν οπλισμένοι στρατιώτες μετά τα τρομοκρατικά κτυπήματα  και δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς.  

Ε, ναι αγαπητέ, επειδή είμαστε στο 2020 και στην Κύπρο και το πρόβλημα δεν είναι τρομοκρατίας ,ο στρατός στους δρόμους εξακολουθεί να θυμίζει κατάλυση της τάξης.  

Η αστική δημοκρατία βασίζεται στο διαχωρισμό εξουσιών και τον αυστηρό διαχωρισμό ευθυνών και ρόλων αστυνομίας και στρατού.  Η ορθή εκπλήρωση του θεσμικού ρόλου του στρατού είναι επιταγή αυτονόητη. Αυτονόητη είναι και η δράση του να περιορίζεται στους στρατώνες και τη διαφύλαξη της ακεραιότητας της χώρας.

Θα μου πείτε βέβαια πως η αστική δημοκρατία θεμελιώνεται  επίσης πάνω στο δικαίωμα της ανεξιθρησκείας και τον διαχωρισμό μεταξύ εκκλησίας και πολιτείας. Ούτε αυτό θεωρείται αυτονόητο στο δικό μας κράτος, έτσι η κάθε μισαλλόδοξη ή άλογη άποψη που εκφωνείται από άμβωνος παραμένει στο απυρόβλητο.

*Η Ήβη Λάμπρου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick.