Οι κρίσεις δεν είναι μόνο δοκιμές των ηγετών.  Είναι επίσης δοκιμές ιδεών για το πώς λειτουργεί ο κόσμος.  Η πανδημία του κορωνοϊού βοηθά να φέρουμε μία τέτοια ιδέα, την έννοια του ρεαλισμού, στη μόδα, υπενθυμίζοντας ότι εξακολουθούμε να ζούμε σε έναν κόσμο όπου η συνεργασία είναι σκληρή, υπερισχύει το συμφέρον και η παγκοσμιοποίηση δεν είναι μαγικό ελιξίριο. Ωστόσο, η σημερινή κρίση αποδεικνύει επίσης ότι αυτή η σεβαστή πνευματική παράδοση έχει τεράστια τυφλά σημεία και το ότι ο καθένας πατά επί πτωμάτων για να αποκτήσει αυτό που επιθυμεί δεν είναι τελικά τόσο ρεαλιστικό.

Ο ρεαλισμός είναι ένα σώμα σκέψης που φτάνει στον Θουκυδίδη, αλλά εμφανίστηκε πληρέστερα τον 20ό αιώνα ως αντίδραση σε δύο παγκόσμιους πολέμους και την κακή διεθνή ανασφάλεια που τους προκάλεσε. Παρόλο που υπάρχουν πολλά είδη ρεαλισμού, το υπόβαθρο είναι ότι η παγκόσμια πολιτική βρίσκεται σε μία φάση ανελέητου ανταγωνισμού. Τα κράτη πρέπει να προστατεύσουν τα δικά τους συμφέροντα, διότι δεν υπάρχει κυρίαρχη αρχή για την προστασία τους. Οι ηθικοί και νομικοί κανόνες μετρούν ελάχιστα. Η "παγκόσμια κοινότητα" είναι μια ψευδαίσθηση. Το εμπόριο δεν αποτελεί εγγύηση για ειρήνη. Η εξουσία είναι αυτό που μετρά πιο πολύ σε έναν άναρχο κόσμο και οι κυρώσεις για την αδυναμία είναι σοβαρές.

>> > Κορωνοϊός: Όλες οι εξελίξεις εδώ <<<

Ο ρεαλισμός έπληξε τον ψυχρό πόλεμο, όταν η σημασία της γεωπολιτικής φαινόταν να υποχωρεί και υπήρχαν ελπίδες ότι η παγκοσμιοποίηση τραβούσε τον κόσμο σε μια ενιαία κοινότητα. Ωστόσο, έχει αναζωπυρωθεί πρόσφατα, καθώς ο ξαφνικός διεθνής ανταγωνισμός έχει επιστρέψει. Η διοίκηση του Trump περιγράφει την πρώτη της στρατηγική εθνικής ασφάλειας της Αμερικής ως «ρεαλισμό με βάση τις αρχές».  Και όπως υποστηρίζουν οι υποστηρικτές του ρεαλισμού, ο κορωνοϊός έχει, σε ορισμένα θέματα, επιβεβαιώσει την υποκείμενη λογική της έννοιας.

Έχουμε δει ότι σε μια βαθιά κρίση, η πρώτη αντίδραση των χωρών είναι να φροντίζουν για τις δικές τους ανάγκες.  Η Ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργήθηκε απλώς για να ξεπεράσει μόνο τις εθνικές αντιπαλότητες που προβλέπει ο ρεαλισμός.  Εντούτοις, η υλοποίηση της ενδοκοινοτικής συνεργασίας στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει αποδειχθεί επίπονα αργή.  Βασικές χώρες, όπως η Γερμανία, επέλεξαν αρχικά, κατά τρόπο κατανοητό, να διατηρήσουν τα απαραίτητα ιατρικά εφόδια για τους εαυτούς τους, αντί να τα παράσχουν στους ευρωπαίους αδελφούς τους όπως η Ιταλία η οποία έχει υποστεί ένα πολύ δυνατό κτύπημα.  

Με παρόμοιο τρόπο, ο κορωνοϊός δεν έχει φέρει κοντά τις Η.Π.Α. και την Κίνα σε μια κοινή θετική αναζήτηση για μια λύση.  Έχει εντείνει τις ήδη υπάρχουσες εντάσεις μεταξύ τους.  Το Πεκίνο προσπαθεί να βγει γρήγορα από την πανδημία και να χρησιμοποιήσει την αναστάτωση του κόσμου για να ενισχύσει τη γεωπολιτική του θέση.  Η Ουάσιγκτον προσπάθησε να ανταποκριθεί, πέρα από την αδέξια υπενθύμιση προς τους πολίτες ότι ο κορωνοϊός προήλθε από την Κίνα.  Πράγματι, η κρίση έδειξε ότι οι φαινομενικά απολιτικοί διεθνείς οργανισμοί μπορούν εύκολα να γίνουν εργαλεία πολιτικής εξουσίας:  
Παράδειγμα η διαφορετική μεταχείριση της Κίνας από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. 
 
Τέλος, ο κορωναϊός έχει αποτυπώσει τις αδυναμίες που δημιουργεί η παγκοσμιοποίηση.  Το άνοιγμα της διεθνούς οικονομίας και η ευκολία των παγκόσμιων ταξιδιών διευκόλυναν αναμφισβήτητα τη διάδοση της νόσου από τη Wuhan στην κεντρική Κίνα. Τώρα, συνειδητοποιούμε ότι η παγκοσμιοποίηση δεν είναι, στην πραγματικότητα, αναπόφευκτη.  Αντίθετα, περιορίζεται καθώς τα έθνη κλείνουν τα σύνορα, περιορίζουν τα ταξίδια και συνειδητοποιούν ότι η στενότητα στην ολοκληρωμένη αλυσίδα εφοδιασμού τους ενδεχομένως να τους αφήσει εξαρτώμενους στους αντιπάλους τους για ιατρικές και άλλες απαραίτητες προμήθειες.

>> > Κορωνοϊός: Όλες οι εξελίξεις εδώ <<<

Αν ο κορωνοϊός μας διδάξει κάτι, αυτό είναι ότι ο κόσμος μπορεί να είναι ακόμα ένα σκοτεινό μέρος, τόσο γεωπολιτικά όσο και επιδημιολογικά.  Ωστόσο, αποδεικνύεται ότι η ρεαλιστική λογική μας οδηγεί μέχρι τώρα μόνο στην κατανόηση, πόσο μάλλον στην επίλυση αυτής της κρίσης.

Το κύριο μειονέκτημα των κυρίαρχων μορφών ρεαλισμού είναι ότι αγνοούν σε μεγάλο βαθμό τη σημασία του καθεστώτος, αντιμετωπίζοντας τα κράτη ως μπάλες μπιλιάρδου που διαφέρουν ουσιαστικά στην δύναμη εξουσίας που διαθέτουν.  Ωστόσο, μόλις είδαμε ότι το τι είδος κυβέρνησης έχει μία χώρα, έχει τεράστια σημασία.

Ο σημαντικότερος λόγος για τον οποίο η Κίνα τόσο καταστροφικά απέτυχε να συγκρατήσει τον ιό έγκαιρα, και το ότι το Ιράν έχει καταστεί πληγείσα ζώνη, είναι ότι τα αυταρχικά καθεστώτα αποφεύγουν τη διαφάνεια και δεν έχουν τα υψηλά επίπεδα εμπιστοσύνης του κοινού που είναι απαραίτητα για να χειριστούν τις επιδημίες.  Ορισμένες από τις χώρες που έχουν κάνει το καλύτερο για τη συγκράτηση του ιού, όπως η Ταϊβάν και η Νότια Κορέα, είναι δημοκρατίες που συνδυάζουν σχετικά υψηλά επίπεδα εμπιστοσύνης στις αρχές με τη δέσμευση να διαδίδουν γρήγορα αξιόπιστες πληροφορίες.  Εν τω μεταξύ, η πανδημία εντείνει τη σύγκρουση μεταξύ απολυταρχικών και φιλελεύθερων κρατών με συζητήσεις για το ποιο σύστημα χειρίζεται καλύτερα το σοκ.

Μια αυστηρά ρεαλιστική αντίδραση στην τρέχουσα κρίση είναι επίσης πιθανό να εμφανιστεί, και μάλιστα να αποδειχθεί αυτοκαταστροφική.  Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι μια αυστηρά ρεαλιστική λογική μπορεί να οδηγήσει τα κράτη να αναλάβουν δράσεις που μεγιστοποιούν βραχυπρόθεσμα οφέλη, αλλά δεν βοηθούν πολύ στην αντιμετώπιση των διεθνών προβλημάτων.  Κάποιος μπορεί να κάνει ένα ρεαλιστικό σενάριο για την προσπάθεια της Κίνας να αποκρύψει την έκταση της επιδημίας στα σύνορά της, διότι με αυτόν τον τρόπο μεταφέρει μια εικόνα δύναμης και ικανοτήτων που είναι χρήσιμη σε παγκόσμιο επίπεδο.  Αλλά κάνοντας το αυτό, παρεμποδίζει τις διεθνείς προσπάθειες για τον έλεγχο της νόσου, αφού καθιστά την πρόοδό της πιο δύσκολη για παρακολούθηση.  Στο ίδιο πνεύμα, ο μόνος τρόπος για τον περιορισμό της οικονομικής σφαγής που προκαλεί η πανδημία είναι η χρήση των ομάδων G-7, G-20 και άλλων διεθνών οργανισμών που δημιουργήθηκαν για την προώθηση της συλλογικής δράσης που ο ρεαλισμός προβλέπει ότι είναι τόσο δύσκολο να επιτευχθεί.  

Οι χώρες έχουν πρωταρχική υποχρέωση απέναντι στους δικούς τους πολίτες, αλλά δεν χρειάζεται να είσαι αφελής για να δεις ότι αυτή η κρίση είναι ακριβώς το είδος της κατάστασης που απαιτεί από τις χώρες να κοιτάξουν πέρα ​​από τους εσωτερικούς βραχυπρόθεσμους υπολογισμούς και να συμπορευθούν για το ευρύτερο παγκόσμιο καλό.

>> > Κορωνοϊός: Όλες οι εξελίξεις εδώ <<<

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η αντίδραση των ΗΠΑ στον κορωνοϊό ήταν τόσο απογοητευτική, όπως ανέφερε πρόσφατα ο αναλυτής εξωτερικής πολιτικής Kori Schake στο Atlantic.  Ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τράμπ έχει αγκαλιάσει τη στενότερη, πιο κοντόφθαλμη εκδοχή του ρεαλισμού, μια προσέγγιση που ακόμη και μερικοί ρεαλιστές μελετητές επικρίνουν έντονα. Στη διαδικασία, εγκατέλειψε τον παραδοσιακό ρόλο της Αμερικής ως παγκόσμιου συντονιστή της συλλογικής δράσης και ενθάρρυνε άλλες χώρες να ακολουθήσουν μια παρόμοια προσέγγιση.  Η στρατηγική αυτή θα παρεμποδίσει μόνο τις προσπάθειες για να νικηθεί ο κορωνοϊός στο εγγύς μέλλον.  Η κυβέρνηση Trump ισχυρίζεται ότι η εξωτερική της πολιτική έχει τις ρίζες της στο ρεαλισμό.  Ωστόσο, στην κρίση κατά του κορωνοϊού όσο και σε πολλούς άλλους τομείς, αυτό δεν είναι πραγματικά πολύ ρεαλιστικό.