ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Θα μπορούσα και αυτή την βδομάδα στην επιστολή μου να γράψω για το πειρατικό της Μεσογείου, γιατί συνεχίζει να αλωνίζει.

Θα μπορούσα να γράψω για τον σουλτάνο και τους παρατρεχάμενους του, γιατί πραγματικά δεν έχει όρια το θράσος τους και το πρακτικό αλλά και το λεκτικό.

Θα μπορούσα να γράψω για τον ανένδοτο διπλωματικό αγώνα που κήρυξε Ελλάδα και Κύπρος,  γιατί είναι ανένδοτος μεν χωρίς ιδιαίτερους- πέραν του λεκτικού- καρπούς δε.

Θα μπορούσα να γράψω για το νέο τζαμί στη μονή της Χώρας, ένα τζαμί «φτύσιμο» στα μούτρα μιας ανθρωπότητας,  γιατί  αποδεικνύεται πως είμαστε ανίκανοι, πάρα τους θεσμούς  να προστατέψουμε την πολιτιστική μας κληρονομιά

Θα μπορούσα να γράψω για μια Ε.Ε. που διστάζει να καταδικάσει και να λάβει μέτρα, γιατί διστάζει.

Θα μπορούσα να γράψω για το κίνημα κατά της μάσκας, γιατί υπάρχει και είναι τόσο λογικό, όσο και παράλογο.

Θα μπορούσα να γράψω για τα διατάγματα που υποκαθιστούν νόμους και βγαίνουν εν μια νυκτί και τους μοτοσικλετιστές  που κορνάροντας διαμαρτυρόμενοι ελπίζω να προσπαθούν να μας ξυπνήσουν ποικιλοτρόπως και ακόμη περισσότερο να τα καταφέρουν, γιατί ισχύει.

Θα μπορούσα να γράψω για τα σχολεία και το πώς θα ανοίξουν και για τις καθυστερημένες χρονικά αποφάσεις και τη ρευστότητα του σκηνικού και τις μάσκες και τα μονά θρανία που ακόμα παραγγέλλονται και τα πρωτόκολλα που όλο αναδιαμορφώνονται και τις σχολικές αίθουσες και τον μέγιστο αριθμό,  δεν το κάνω όμως. Γιατί  θα τα ανοίξουμε με αγάπη, προσοχή και μεράκι. Γιατί τα αγαπούμε τα σχολεία μας και θα κάνουμε τα αδύνατα δυνατά, όπως κάναμε και εν καιρώ καραντίνας και τον Μάη με την επιστροφή. Γιατί θα υπερβάλουμε όλοι εαυτόν και χωρίς μεμψιμοιρίες θα διδάξουμε και θα μάθουμε,  θα αγκαλιαστούμε από μακριά και θα δείξουμε το γέλιο μας πίσω από μάσκες.

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Επιλέγω, συνειδητά,  να γράψω για το Όχι που σημαίνει Όχι. Γιατί δεν μπορεί παρά να μας  σοκάρει,  να μας αηδιάζει, να μας τρομοκρατεί , όλους μας όμως,  το περιστατικό του βιασμού της 16χρονης από τους 30 άντρες.

Αδιανόητο. Απαράδεκτο. Ντροπιαστικό. Μια Βία που δεν συνάδει με καμία έννοια ανθρωπισμού, πολιτισμού, λογικής. Που δείχνει απλά και καθαρά μια αποκτήνωση ανησυχητική. Πολύ πιο ανησυχητική από τους κατά συρροή βιαστές και δολοφόνους. Τα διαταραγμένα άτομα σε ατομικό επίπεδο μπορεί να τα αντέξει, ακόμη και να τα διαχειριστεί ο οργανισμός της ανθρωπότητας. Να τα τιμωρήσει και να τα αποβάλει.

Αλλά τις ομάδες; Που δεν βρέθηκε ένας μέσα στους 30 να ακούσει το Όχι, ακόμη και αν δεν ειπώθηκε ποτέ. Ήταν εκεί. Δυνατό. Πεντακάθαρο. Ήταν ένα ΟΧΙ που ένα παιδί δεκαεξάχρονο έλεγε με το σύνολο της ύπαρξης της. Κανένας δεν το άκουσε; Κανένας δεν σταμάτησε το χείμαρρο της κτηνωδίας;  Έγιναν όλοι θύτες; Σε μια ουρά;  Ο ένας μετά τον άλλο;

Αν το κάνουμε εικόνα; Αν το κάνουμε ήχο; Αν το κάνουμε χρώμα; Αν το κάνουμε συναίσθημα; Πόνο; Αηδία; Τρόμο; Αντέχουμε εκείνο το Όχι που δεν εισακούστηκε; Όχι μια φορά. Ούτε δύο. 30 φορές. Ένα όχι που δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν ανάγκη να ειπωθεί. Ένα Όχι αυτονόητο.

Ένα όχι που ήταν ΟΧΙ.

Μια σεξουαλική επίθεση, ένας βιασμός, ωμή βία που δείχνουν το πρόσωπο μιας κοινωνίας που μας σοκάρει. Σκέτη φρίκη.

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Και, ναι, πρώτα όλοι στους δρόμους  για να δηλώσουμε τον αποτροπιασμό μας και μετά στα σπίτια και στα σχολεία μας. Να ανασκουμπωθούμε πρέπει άμεσα και με δέσμευση συστηματική να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας στη μηδενική ανοχή στη βία. Στον σεβασμό. Στη διαφύλαξη του σώματός μας και του σώματος των άλλων. Να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας όχι μόνο να λένε όχι αλλά και να σέβονται το όχι. Να τα μάθουμε την αξία της συναίνεσης. Να τα ευαισθητοποιήσουμε για να μην παραμένουν παθητικοί θεατές, για να στέκουν δίπλα από τα θύματα κάθε μορφής βίας με αλληλεγγύη. Να μην αδρανούν. Να μην συμμετέχουν σε ό,τι προσβάλλει την ανθρώπινη ψυχή και το ανθρώπινο σώμα. Να δίνουν αξία στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Να μην λειτουργούν σαν όχλος.

Και ναι, να διοχετεύσουμε μετά όλοι μαζί  την οργή και τη φρίκη μας δημιουργικά και παραγωγικά για να μετατρέψουμε τον κόσμο σε ένα καλύτερο κόσμο για να ζήσουμε και εμείς και τα παιδιά μας. Να κωφεύουμε σταθερά και αμετανόητα στο αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει. Να τον αλλάξουμε. Γιατί εμείς τον φτιάχνουμε. Ο κόσμος μας είμαστε εμείς.

Υπογραφή

Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.1: “lo ze lo” (το όχι σημαίνει όχι) 

Υ.Γ.2:“at lo levad” (δεν είσαι μόνη)

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας.