ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΣΤΟΥΡΗΣ

Αυτός που έχασε τη δουλειά του και έχει στόματα να θρέψει, παιδιά για σπουδές, σπιτικό να φροντίσει, ναι έχει κουραστεί από την κατάσταση που δημιούργησε η πανδημία. 

Αυτός που μόνος υποφέρει στο κρεβάτι κάποιου νοσοκομείου έχοντας περάσει από χειρουργείο ή δίνει τη δική του μάχη με κάποια σοβαρή ασθένεια, ναι δικαιούται να χάσει την υπομονή, το θάρρος ή την ελπίδα του. 

Αυτός που έχει χάσει κάποιον δικό του, όταν μάλιστα αυτό συνέβη απροσδόκητα από ένα δυστύχημα ή λόγω της έκτακτης κατάστασης με τον κορωνοϊό ναι δικαίως νιώθει ότι είναι κρίμα κι άδικο. 

Αυτός που ταξιδεύει μες το κρύο και τα άγρια κύματα, κουβαλώντας μαζί με την οικογένειά του ελάχιστα υπάρχοντα που του απέμειναν, ναι μπορεί να χάσει την υπομονή και το κουράγιο του. 

Αυτοί που ζουν με την καθημερινή απειλή του πολέμου, της απώλειας της περιουσίας ή ακόμη περισσότερο της ίδιας τους της ζωής ή των δικών του, ναι χάνουν την ελπίδα τους. 

Άνθρωποι και μάλιστα παιδιά που λιμοκτονούν, ζώντας σε άθλιες συνθήκες, δουλεύοντας για ένα κομμάτι ψωμί ενώ αυτοί που τους εκμεταλλεύονται θησαυρίζουν, ναι νιώθουν -ίσως κάθε μέρα περισσότερο- πως η όποια ελπίδα τους σε αυτόν τον κόσμο σβήνει.

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Άνθρωποι που οι συγκυρίες ήταν τέτοιες που τους έστειλαν μακριά από συγγενείς και φίλους και έχουν βυθιστεί στα ναρκωτικά, στην πορνεία ή στο έγκλημα ναι μπορούν να πιστεύουν ότι τα πράγματα δεν ήρθαν ευνοϊκά στη ζωή τους. 

Αυτοί που δήθεν έφτασαν στα όριά τους, μη αντέχοντας άλλο τα περιοριστικά μέτρα λόγω της πανδημίας, είναι οι ίδιοι κακομαθημένοι που συνήθως γκρινιάζουν για ό,τι συμβαίνει γύρω μας, έχοντας κυρίως έγνοια τη δική τους καλοπέραση και είναι οι ίδιοι που πρώτοι θα πουν ότι τα εμβόλια είναι βλακεία, ο κορωνοϊός δεν υπάρχει ή ότι μια παγκόσμια ελίτ ελέγχει τον κόσμο μέσω του φόβου για την πανδημία. Και είναι αυτοί διότι ως κακομαθημένοι είναι και τεμπέληδες. Βαριούνται να διαβάσουν, να ακούσουν, να ρωτήσουν και να λάβουν απαντήσεις αλλά πολύ πρόθυμα και χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία πιστεούν κάθε νέο ή και παλιό σενάριο συνομωσίας κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. 

Υπάρχει η επιλογή της υπομονής, της κατανόησης, της σύνεσης, της ψυχραιμίας και της εποικοδομητικής προσέγγισης επί της κατάστασης που ολόκληρος ο πλανήτης περνά. Υπάρχει και η (εύκολη) επιλογή των γενικεύσεων, της ισοπέδωσης όλων και για τα πάντα, της υπεραπλούστευσης και του ωχαδερφισμού που για άλλη μια φορά αποδεικνύεται πόσο ισχυρός και σε πόση έκταση μπορεί να απλωθεί.  

Φαίνεται να προσεγγίζουμε το τέλος αυτής της πανδημίας, η οποία ομολογουμένως θα μείνει για πάντα στη μνήμη όλων μας. Για το τέλος όμως και για να μπορούμε -όσοι είμαστε τυχεροί- την επάνοδο στην κανονικότητα, πρέπει να κάνουμε λίγη ακόμη υπομονή.