• Και ξαφνικά κάποιοι άνθρωποι κλήθηκαν να σηκώσουν το μεγάλο φορτίο της ζωής
• Περάστε από τους θαλάμους COVID, παρακαλώ

Γράφει η Χρύσω Αντωνιάδου

Κάθε φορά που ακούμε τη λέξη ήρωας και ηρωίδα σχηματίζουμε στο μυαλό μας κάτι μεγάλο, υπερβολικά σπουδαίο, από μεγάλους ανθρώπους. Ανθρώπους που έκαναν πολλά για την ανθρωπότητα, που έδωσαν μεγάλες μάχες, που υπερέβησαν εαυτόν.

Αυτή τη στιγμή στην Κύπρο, στα δημόσια νοσηλευτήρια, δίνονται οι μεγαλύτερες μάχες. Για να σωθούν άνθρωποι, να κρατηθεί το σύστημα υγείας, να γίνει διαχείριση του ιού, να επιστρέψει η κοινωνία και η οικονομία στην κανονικότητα.

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Οι μεγάλες μάχες δίνονται από ανθρώπους. Συνηθισμένους μέχρι πριν από έναν χρόνο. Νοσηλευτές και ιατρούς, και όλο το παραϊατρικό προσωπικό. Ανθρώπους που πήγαιναν στη δουλειά τους, εργάζονταν το ωράριο τους και μετά πήγαιναν στην οικογένειά τους, θεωρώντας ότι όλα κυλούν ομαλά, ακόμη και με τα προβλήματα των νοσοκομείων.

Και ξαφνικά, αυτοί οι άνθρωποι, συνηθισμένοι και «κανονικοί» κλήθηκαν να σηκώσουν στους ώμους τους τη σωτηρία της πατρίδας. Να διαχειριστούν μια κρίση που όμοιά της δεν έζησαν, δεν διδάχθηκαν στα πανεπιστήμια, δεν βίωσαν στη δουλειά τους όλα αυτά τα χρόνια.

Σε νοσοκομεία με μεγάλες ελλείψεις στα βασικά, σε νοσοκομεία που ξηλώθηκαν για να γίνουν αυτόνομα και που δεν πρόλαβαν να βιώσουν την αυτονομία τους. Σε νοσοκομεία που δεν υπάρχει συντονισμός, που έβαλαν ανθρώπους σε θέσεις «κλειδιά» που δεν ξέρουν τα βασικά. Δεν φταίνε αυτοί. Φταίνε αυτοί που τους επέλεξαν.

Η κούραση και η κατάθλιψη

Και από την άλλη ο κόσμος, οι πολίτες. Που δηλώνουν πως κουράστηκαν, πως έπαθαν κατάθλιψη, πως δεν αντέχουν άλλο, που φωνάζουν και ξεσηκώνονται, που θέλουν πίσω τη ζωή τους. Κανένας τους δεν πέρασε από μονάδα COVID, δεν του έβαλαν αναπνευστήρα, δεν κατάλαβε καλά - καλά, στα 40 του, πως η ζωή του κρέμεται από μια κλωστή.

Κουράστηκαν, λένε, οι πολίτες και τα παιδιά τους και τα εγγόνιά τους. Έχουν τα δίκαιά τους. Όμως, ποτέ δεν βρέθηκαν στη θέση όλων αυτών των ανθρώπων που κουρασμένοι, απελπισμένοι, με λιγοστά εφόδια σέρνονται σε αχαρτογράφητα νερά.

Εκεί στα νοσηλευτήρια δίνονται οι πραγματικές μάχες. Μπαινοβγαίνουν ασθενοφόρα και μεταφέρουν ασθενείς, στοιβάζονται ασθενείς αναμένοντας θεραπείες, εντοπίζονται κρούσματα, ασθενεί νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό, το πολυτιμότερο περιουσιακό στοιχείο του κράτους αυτή τη στιγμή.

Εκεί στα νοσηλευτήρια δίνονται οι μεγάλες μάχες για ζωή. Οι συνηθισμένοι άνθρωποι γίνονται ήρωες, βασανισμένοι, κουρασμένοι, απελπισμένοι. Όμως, μαζεύουν δυνάμεις για το καθήκον και την υποχρέωση προς τον ασθενή.

Και οι υπόλοιποι χουζουρεύουν στον καναπέ τους, βγαίνουν στο μπαράκι τους, έστω ως τις 11 κάτι γίνεται, συναντώνται κρυφά με τους φίλους τους, και διασπείρουν τον ιό, τη μετάλλαξή του. Και όλο αυτό το χάος συνεχίζεται κι αυξάνεται και σκοτώνει την κοινωνία και την οικονομία.

Οι αριθμοί των κρουσμάτων είναι τραγικοί, οι αριθμοί των νοσηλευομένων επίσης ανησυχητικοί. Κανένας δεν περισσεύει σε όλο αυτό που συμβαίνει σήμερα στον τόπο μας, στον πλανήτη μας, σε κάθε χώρα και κοινωνία.

Δεν υπάρχουν πολλά που μπορούν να γίνουν. Θωράκιση και ενίσχυση των νοσοκομείων, εμβολιασμοί ακόμη κι αν διαφωνούμε, κοινωνικές αποστάσεις, μάσκες ακόμη κι αν μας ενοχλούν και μέτρα προφύλαξης.

Σε αυτή την περίπτωση υπάρχουν δυο επιλογές: Μαύρο ή άσπρο, ζωή ή θάνατος, κανονικότητα ή πισωγυρίσματα. Στον καθένα και στην καθεμιά κρίνεται η ζωή και η επιβίωση τού κάθε πολίτη της Κύπρου. Τουλάχιστον ο κόσμος ας προστατεύσει τον εαυτό του και τους άλλους.