ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Η αλήθεια είναι πως πάντα μου λάτρευα τον Σολωμό. Μας είχαν εμφυσήσει την αγάπη οι φιλόλογοι μας σε μια εποχή που ο λόγος τους ήταν ιερός και το εθνικό φρόνημά μας διψούσε για σύμβολα, για λέξεις, για ινδάλματα. 

Υποκλινόμουν μπροστά στο μεγαλείο των ανδρών και των γυναικών οι οποίοι προδομένοι από όλους είχαν ανεβεί στις αναβαθμίδες της ελευθερίας, είχαν φτάσει στην εσωτερική ελευθερία και είχαν τοποθετήσει το χρέος προς τη πατρίδα πάνω και πέρα από όλα. Πολιορκημένοι εξωτερικά από τους Τούρκους και εσωτερικά από την πείνα, την ομορφιά της φύσης, τον Απρίλη και τον έρωτα, την ίδια τη ζωή, δεν ενέδιδαν στον πειρασμό. Μέχρι τη στιγμή της ηρωικής εξόδου. Εξαθλιωμένοι; Εξαθλιωμένοι. Περήφανοι και Αξιοπρεπείς; Πιο περήφανοι και αξιοπρεπείς δεν γίνεται. Ελεύθεροι; Απόλυτα.

Δεν ξέρω γιατί αυτές τις μέρες, ατενίζοντας το καμένο δάσος μου και το χαμένο θαύμα μου, ξεγλίστρησε η σκέψη μου σε τέτοια περίεργα μονοπάτια. Αναστοχαζόμενος το παράδοξο του προβληματισμού μου συνειδητοποίησα πως η από θαλάσσης πολιορκία είναι εκείνη που μου το έφερε στο μυαλό. 

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<< 

Σφίγγει ο κλοιός. Πιο πολύ δεν γίνεται. Τα τουρκικά γεωτρύπανα «Πορθητής», Γιαβούζ» και το σεισμογραφικό «Μπαρμπαρός» βρίσκονται στην περιοχή και φαίνεται πως δεν θα αργήσει να φανεί και το άλλο γεωτρύπανο, το «Ορουτς Ρέις», όλα με συνοδεία πολεμικών πλοίων. Να ανησυχήσουμε; Μα γιατί; 

Κανένας στρατηγικός εταίρος φυσικά δεν εμφανίστηκε και εννοείται πως η Δύση τηρεί σιγή ιχθύος. Το επικοινωνιακό παιχνίδι του να ναυαγήσουν οι συνομιλίες, αν αρχίσουν φυσικά, εξ υπαιτιότητας της Τουρκίας είναι ο στόχος. Λες και το κυπριακό θα κριθεί στα σημεία και όχι στην ουσία. Η αλήθεια είναι πως δεν θα έπρεπε να κοιμόμαστε ήσυχοι το βράδυ. Περισσότερο όμως φαίνεται να μας ενδιαφέρει το ποδόσφαιρο και οι σχεδιασμοί των προπονητών για την νέα ποδοσφαιρική σεζόν, σε συνδυασμό με την ευρωπαϊκή πορεία των ομάδων μας, από το τι γίνεται στη θαλάσσια γειτονιά μας. 

Ο οδικός χάρτης, πρώτα συνάντηση «Αναστασιάδη–Ακιντζί, μετά τριμερής συνάντηση Αναστασιάδη –Ακιντζί – ΓΓ του ΟΗΕ, και τέλος ‘‘άτυπη’’ πενταμερής διάσκεψη», με μια βάση διαπραγμάτευσης αποδεχτή και από τις δύο στην «άτυπη» πενταμερή διάσκεψη είναι το πλάνο. Εννοείται πως λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο, αφού η Άγκυρα και ο Σουλτάνος ετοίμασαν νέα δική τους βάση διαπραγμάτευσης και νέο οδικό χάρτη, ο οποίος εννοείται πως ότι θέλει να διασφαλίσει πως στην περιοχή δεν θα γίνεται τίποτε χωρίς τη συμμετοχή της Τουρκίας και ότι στο νησί καμιά συμφωνία δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς τα τουρκικά εγγυητικά δικαιώματα. Ο οδικός τους χάρτης με άλλα λόγια δεν είναι τίποτα άλλο από την πλήρη εφαρμογή των τουρκικών σχεδιασμών τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ανατολική Μεσόγειο.

Πολιορκημένοι και εμείς λοιπόν. Τουρκικά πλοία και συμφέροντα γύρω από το νησί. Εξωτερικός κίνδυνος δεδομένος αν και κατά τη προσωπική ταπεινή μου γνώμη υποτιμημένος. Εσωτερικά είναι το μεγάλο πρόβλημα. Ο εσωτερικός κίνδυνος είναι που πρέπει να μας φοβίζει καθώς φαίνεται πως οδηγεί στην άνευ όρων παράδοση. Το ότι αγνοούμε την πολιορκία και υποτιμούμε τον κίνδυνο, το ότι θεωρούμε, καλύτερα λέμε, ότι παίζουμε ένα παιχνίδι στα μέτρα μας και έχουν γνώση οι φύλακες και γίνονται και οι σχεδιασμοί και οι κινήσεις και no worries. 

Και όλα αυτά ενώ έχουμε παραδοθεί απόλυτα στην νιρβάνα της Δημοκρατικής μας εποχής- χαμπάρι δεν παίρνουμε τι γίνεται στην γειτονιά μας- και στον εφησυχασμό- δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν μιλώ- του όλα καλά και τίποτα δεν τρέχει και τόσα χρόνια τίποτα δεν έγινε και δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος και θα μας ενώσει το φυσικό αέριο. Την ίδια ώρα που περνούμε ανελλιπώς από τα οδοφράγματα και ψωνίζουμε φτηνά και γεμίζουμε τα αυτοκίνητα μας καύσιμα και επενδύουμε σε νέα ΜΟΕ.

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

Οι Παραδομένοι Πολιορκημένοι - εμείς δηλαδή σε περίπτωση που δεν ήμουν επαρκώς σαφής-- φαίνεται να υπνώττουν ύπνο βαθύ άρα η πιθανότητα ηρωικής εξόδου ανύπαρκτη. Η μόνη μου ευχή είναι να βρούμε την έξοδο κινδύνου την ώρα που θα χρειαστεί. Αν και ανησυχώ τα μάλα αφού πολύ φοβάμαι πως δεν θα δούμε ποτέ τον κίνδυνο, πόσο μάλλον την έξοδο, μιας και πολλοί από εμάς πάσχουν- διαγνωσμένο με βούλα- από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης.

Υπογραφή: Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων.

Υ.Γ.1 Το σύνδρομο της Στοκχόλμης είναι ένα ψυχολογικό φαινόμενο κατά το οποίο όμηροι εκφράζουν συμπάθεια και συμπόνοια και έχουν θετικά συναισθήματα προς τους απαγωγείς τους, μερικές φορές σε σημείο που να υπερασπίζονται και να ταυτίζονται με τους απαγωγείς και τις θέσεις τους.
 Υ.Γ.2 Αν σας θυμίζει κάτι ουδεμίαν σχέση δεν έχει με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις.

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας