ΓΡΑΦΕΙ Η
ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ*

Δεύτερη βδομάδα που έκλεισα εντός. Ακολουθώ το μένουμε μέσα ευλαβικά. Το σπίτι μου έχει μετατραπεί σε γραφείο, σε αίθουσα διδασκαλίας, σε βιβλιοθήκη, σε αίθουσα συνεδριάσεων. Εξακολουθεί όμως να διατηρεί και τους συνηθισμένους του ρόλους ως χώρος εστίασης, χώρος ξεκούρασης. Το σπίτι, επιτέλους αποσβένει την αξία του ως κτήριο: πλήρης λειτουργία σε 24ωρη βάση. Εμείς;

Ως εργαζόμενη από το σπίτι είμαι και γω σε 24ωρη βάρδια. Αυτός ο διαχωρισμός σπίτι και ιδιωτικότητα από τη μία και δουλειά και δημόσιος βίος από την άλλη, έχει σταματήσει να υπάρχει. Δεν φέρνω τη δουλειά στο σπίτι, είναι η δουλειά στο σπίτι, το ωράριο μαζί με την απόσταση έχει διαγραφεί. 

Και αν είναι τα παιδιά στο σπίτι, ο διαχωρισμός οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής μπαίνει σε freeze mode. Ανάλογα με την ηλικία τους περιπλέκουν περισσότερο ή λιγότερο τη δική εργασία διεκδικώντας χρόνο και χώρο στις νέες καθημερινότητες. Δεν υπονοώ εδώ πως κακώς διεκδικούν την προσοχή των γονέων τους. Κάθε άλλο! Οι ίδιες συνθήκες που μας υποχρέωσαν στην κατ’ οίκον εργασία δεν επέτρεψαν στα παιδιά να πηγαίνουν σχολείο ή να συνδράμουν εύκολα άλλοι στη φροντίδα τους ώστε εμείς να δουλέψουμε.

>>> Ροή Ειδήσεων Brief – Επιλεγμένο περιεχόμενο <<<

Η εργασία από το σπίτι για να είναι αποδοτική πρέπει το σπίτι να οργανωθεί ως γραφείο. Ο εργαζόμενος θα πρέπει να επιδείξει εξαιρετική πειθαρχίας ώστε να μην αποσπάται από την καθημερινότητα του σπιτιού (και την άλλη του ζωή). Χωρίς σαφή διαχωρισμό μεταξύ του σπιτιού και της εργασίας, οι ώρες και οι ημέρες θολώνουν την όρια τους. Υπάρχει μια αίσθηση διαρκούς παύσης ή το αντίθετο μια απέραντη εγρήγορση για να ισορροπήσει κάποιος σε αυτή τη νέα πραγματικότητα. Αυτή η διαστρέβλωση των ορίων δημιουργεί μια ατμόσφαιρα αποδόμησης. Η παρατεταμένη απομόνωση στην οποία έχουμε εξαναγκαστεί, θα μπορούσε επίσης να επηρεάσει το ηθικό και την παραγωγικότητα. Η ομάδα του γραφείου μπορεί να διατηρήσει ανοιχτά τα κανάλια επικοινωνίας μεταξύ των μελών της; Μπορεί να υπάρξει προσομοίωση της κανονικότητας άραγε;

Οι εταιρίες οφείλουν να φροντίσουν ώστε αυτή η προσομοίωση να λειτουργεί. Μια από τις σημαντικότερες δράσεις είναι η εκπαίδευση) των εργαζομένων. Εκπαίδευση στα εργαλεία αλλά και στις νέες διαδικασίες επικοινωνίας. Μια παρατεταμένη απομάκρυνση από την ομάδα και την φυσική έδρα οδηγεί σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια σε αισθήματα κατάθλιψης και θλίψης. Έτσι οι δράσεις του management θα πρέπει να κατευθυνθούν, στη δημιουργία καινούριων δομών που οδηγούν όμως τη διαμόρφωση μιας ρουτίνας. Ίσως η ρουτίνα να μην είναι συγχρονική, ίσως η απόδοση να μη πρέπει να στηρίζεται στην συνεχόμενη οκτάωρη εργασία. Η καθημερινή επικοινωνία συνεργατών δεν είναι μόνο καλή για την εύρυθμη λειτουργία της εταιρείας, αλλά λειτουργεί και ως δείκτης κανονικότητας. Και αυτή η κανονικότητα είναι που δοκιμάζεται καθημερινά. 

*Η Ήβη Λάμπρου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick