ΓΡΑΦΕΙ Η
ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ*

Το καλοκαίρι που μας πέρασα κάθισα στην ταράτσα , ψηλά στο Σπίτι της Συνεργασίας, και με μουσική υπόκρουση τον Χότζα από τη μια και κάτι μπουζουκλεροτράγουδα από την άλλη είδα και καθηλώθηκα με τη μεταφορά του «Περιμένοντας τον Γκοντό», του Samuel Becket. 

Το έργο του ιρλανδού συγγραφέα, γράφτηκε στα γαλλικά το 1949 και θεμελίωσε την έννοια του Θεάτρου του Παράλογου. Δύο άστεγοι περιμένουν σε έναν γυμνό δρόμο με ένα μόνο δέντρο και ένα φυλάκιο. Βρίσκονται στο  παντού και πουθενά. Σε δύο μέρες μαλώνουν, βαριούνται, αλληλοπειράζονται,  επαναλαμβάνονται, σκέφτονται την αυτοκτονία και περιμένουν. Περιμένουν αυτόν που δεν θα έρθει ποτέ. Περιμένουν τον Γκοντό  ο οποίος  θα έφερνε ίσως κάποια  λύση, μια εξέλιξη, μια αλλαγή  στη ζωή τους. Αυτός όμως δεν έρχεται ποτέ. Οι διάλογοι τους επαναλαμβάνονται κάθε μέρα. Ο ένας  εδραιώνει την ταυτότητα του άλλου καθώς  θυμάται γι’ αυτόν, και η ύπαρξη του άλλου, υπενθυμίζει στον πρώτο τα όσα έχουν ζήσει μαζί . Έτσι και οι δύο άνδρες χρησιμεύουν για να υπενθυμίσουν στον άλλον την ίδια του την ύπαρξη, ώστε να συνεχίσουν να υπάρχουν, έστω και αν ο Γκοντό δεν έρθει ποτέ.

Το θεατρικό ανέβηκε σε σκηνοθεσία του Κώστα Συλβέστρου, με τους ηθοποιούς, Γιώργο Κυριάκου  και Isel Seylani  να μιλάνε, ο καθένας τη δική του γλώσσα, τα ελληνικά και τουρκικά της Κύπρου, ενισχύοντας εν μέρει και  την  όλη ιδέα του παραλόγου στο έργου αλλά και της κυπριακής πραγματικότητας.

Όταν την περασμένη βδομάδα η παράσταση ανέβηκε και βραβεύτηκε στην Κωνσταντινούπολη ένιωσα πάλι την ίδια συγκίνηση και χαρά. Πρωτίστως γιατί η τέχνη δεν έχει πατρίδες και εθνικά σύνορα και είναι καλό να το θυμόμαστε, και δεύτερον  γιατί με παρηγορεί να επιβεβαιώνεται η αίσθηση της πραγματικότητας μου καθώς μεταμορφώνεται από την τέχνη. Ο Γκοντό του καλοκαιριού που πέρασε μου έδωσε ελπίδα για τα καλοκαίρια που θα έρθουν.

*Η Ήβη Λάμπρου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick.