ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Κάτι τέτοιες μέρες, όσο και να το παλεύω να πείσω τον εαυτό μου πως είναι οκ να ξεχνώ και να προχωρώ παρακάτω, πως μερικά πράγματα δεν έχουν επιστροφή, πως η ιστορία κάνει κύκλους, πως πρέπει να δούμε τι κάνουμε εδώ και τώρα… δεν τα καταφέρνω γιατί συνειδητοποιώ ξανά και ξανά, καθεχρονικά, πως ζούμε μόνιμα πλέον στην εποχή της απώλειας.

Στην εποχή που οι λέξεις έχασαν την έννοιά τους. Οι θεσμοί την αξία τους. Οι άνθρωποι το ήθος τους. Η αλήθεια τη σημασία της. Η πολιτική το ρόλο της. Η Δημοκρατία την ουσία της.

Κάθε φορά που κάτι στραβώνει…

Κάθε φορά που μια αδικία τυγχαίνει ή μάλλον πετυγχαίνει, γιατί σχεδόν ποτέ η αδικία δεν εμπλέκεται με το έτυχε, ενώ σχεδόν πάντα έχει να κάνει με το πέτυχε…

Κάθε φορά που τα όνειρά μας και οι αγώνες μας στο όποιο πεδίο, δεν ευοδώνονται με επιτυχία παρόλο που και τα όνειρα είναι άγια και οι αγώνες δίκαιοι….

Κάθε φορά που το πασιφανές αμφισβητείται με θράσος και πρέπει εσύ ξαφνικά να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας…

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Κάθε φορά που πέφτεις και κανένα χέρι βοήθειας δεν απλώνεται αφού πιστεύουν πως αν σε σηκώσουν θα τους βάλεις τρικλοποδιά….

Κάθε φορά που κάτι ορίζεται δια του αντιθέτου του (δεν είναι πάντα ζωή ό,τι δεν είναι θάνατος, ούτε και είναι άσπρο, ό,τι δεν είναι μαύρο και σίγουρα δεν είναι αλήθεια ό,τι δεν είναι ψέμα)…

Θα έπρεπε να οργίζεσαι. Θα έπρεπε να ορθώνεις το ανάστημα. Θα έπρεπε να αντιστέκεσαι.

Τι έγινε; Πότε έγινε; Τι άλλαξε; Πώς γίνεται όλοι απλώς να σκύβουμε το κεφάλι λες και τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει; Πώς φτάσαμε να θεωρούμε δεδομένη την ασχήμια, την αδικία, το ψέμα, την υποκρισία; Πώς μπορεί να χρειάζεται να αποδείξουμε τα αυτονόητα; 

Να πρέπει να πείσουμε πως είμαστε τα θύματα μιας αδικίας, μιας εισβολής και μιας συνεχιζόμενης κατοχής,  ενώ οι θύτες τριγυρίζουν στα ευρωπαϊκά και στα παγκόσμια σαλόνια με το θράσος του δυνατού που κόβει και ράβει την αλήθεια, την ιστορική και όχι μόνο, στα δικά του μέτρα; 

Να αντιμετωπίζουμε προκλήσεις απαράδεκτες και να κωφεύουν οι πάντες σφυρίζοντας αδιάφορα; Μα να έχουν όλα να κάνουν με συμφέροντα ατομικά, ομαδικά ή εμπλεκόμενα των όσων την εξουσία και τη δύναμη ενίοτε φέρουν; 

>>> Όλες οι έρευνες και αναλύσεις της Brief <<<

Και ξαφνικά ακούγονται σειρήνες. Και ξημερώνει ξανά η 15η Ιουλίου. Και ξέρεις, καλά, στο πετσί σου, το τι έγινε. Ξέρεις, πως ακολουθεί, κάθε χρόνο μετά την πρώτη,  την εμφύλια τη  μαχαιριά,  η άλλη, της  20η  Ιουλίου. Εκείνη που σε παράλυσε σε ένα βήμα μετέωρο. 

Οι  μέρες που σημάδεψαν την πατρίδα μας. Οι μέρες που χαράχτηκαν στη μνήμη μας με πύρινα γράμματα. Τότε που κάποιοι πλήγωσαν τη  Δημοκρατία βαθιά. Με μια μαχαιριά,  που η ουλή της, 46 χρόνια μετά, δεν έσβησε. Κάποιοι, λίγοι, έριξαν τα μαλλιά τους πίσω και  αντιστάθηκαν. Οι άλλοι, οι πολλοί,  και τότε παραδόθηκαν αμαχητί. 

Κάθε χρόνο, μνημόσυνο στη ζωή που μου έκλεψαν, βγαίνω σεργιάνι στα όσα έχασα.  

Βγαίνω να περπατήσω στους δρόμους σου Αμμόχωστος. Να ψηλαφίσω στη χρυσόξανθη  άμμο σου τα χνάρια της ιστορίας. Να μυρίσω τη σκόνη από την αρχαία πέτρα και παίρνοντας βαθιές ανάσες να γεμίσω τα πνευμόνια μου ζωή. Βγαίνω να σεργιανίσω στα περβόλια σου Μόρφου μου για να γευτώ τα κίτρα και τα μανταρίνια σου. Μα η γεύση τους στυφή από τη νοσταλγία τόσων χρόνων. Απλώνω το χέρι της μνήμης μου και κουνάω τη λεμονιά σου, πολυαγαπημένη Λάπηθος,  και γεμίζουν οι βλεφαρίδες μου λευκά ανθάκια,  και γεμίζει η ματιά μου φως. Πορεύομαι στις κορυφές του βουνού μας, προσπαθώ να πιαστώ από τη απαλάμη του και να κρατηθώ γερά, μέχρι που τα χέρια, και τα δικά μου και του βουνού μας, ματώνουν από τον πόνο…

Γιατί  τα παράθυρα που ξεχάσαμε να κλείσουμε εκείνο το πρωινό του Ιούλη μπάζουν στην ψυχή μας από παντού. Οι μνήμες και οι ζωές που δεν χώρεσαν στη μικρή βαλίτσα που κουβαλήσαμε, μας έχουν στοιχειώσει. Το χώμα που δεν φέραμε, μας περιμένει να το φυτέψουμε, να το ποτίσουμε, να το μυρίσουμε. Η κούκλα με το κομμένο χέρι στο παράθυρο του γκρεμισμένου σπιτιού, μας καλεί απελπισμένα να μην την ξεχάσουμε στο επόμενο  παιχνίδι. Έτσι, και εμείς θα επιστρέψουμε. Και ας είμαστε πια πολύ μεγάλοι για παιχνίδι. Θα επιστρέψουμε γιατί το παιδικό μας παιχνίδι εκείνο το πρωινό διακόπηκε από μια βόμβα. Μια βόμβα που έκοψε τη ζωή μας στα δυο.

>>> Ροή Ειδήσεων Brief – Επιλεγμένο περιεχόμενο <<<

Κάθε χρόνο, ξεκινούν ξανά τα τανκς. Οι ερπύστριές τους δεν σταμάτησαν ποτέ να μου πληγώνουν τα αυτιά όπως πλήγωσαν το σώμα του νησιού μας. Γιατί η Δημοκρατία και η απώλεια της είναι που μας οδήγησαν, 46 χρόνια μετά, να θρηνούμε την απώλεια του ποιοι θα μπορούσαμε να ήμαστε αν τότε αντιστεκόμασταν.

Αν λέγαμε στοπ στην προδοσία;
Αν σταματούσαμε τον Τούρκο Αττίλα και δεν τον αφήναμε να βεβηλώσει τη ψυχή μας;

Κάθε χρόνο ξεκινούν ξανά τα τανκς. Για να μας θυμίζουν όλες τις μάχες που δεν δώσαμε. 

Όλες τις απώλειες που πληρώσαμε και πληρώνουμε.

Όταν ξεκίνησαν τα τανκς δεν ξέραμε. Το ερώτημα είναι,  αν τώρα πια μάθαμε. 

Υπογραφή 
Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ. θα την κερδίσουμε τη λευτεριά που δεν χαρίζεται;