ΓΡΑΦΕΙ Η
ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ*

Οι παγκόσμιες μέρες κατά του καρκίνου, της παιδικής εργασίας, της δουλείας, της ελευθερίας του λόγου, των δικαιωμάτων, των  καλών και των κακών ετούτου του κόσμου, μου προκαλούν ταυτόχρονα θλίψη και θυμό. Θλίψη γιατί χρειάζεται μια ειδική μέρα ώστε να θυμηθεί ο πλανήτης (εμείς οι κάτοικοι του δηλαδή) να φροντίσει για κάποιον, να γιορτάσει κάτι, να στρέψει τη βλέμμα του δηλαδή στον κόσμο  έξω από το comfort zone του. Θυμό γιατί για τα περισσότερα από τα ζητούμενα, θα ήταν δεδομένα αν η πολιτεία ήταν ταυτόχρονα και ένα διευρυμένο κράτος πρόνοιας. Ο καρκίνος δεν καταστέλλεται  σε  παγκόσμιες μέρες και αναρτήσεις στα Social Media, παρά μόνο με την επιστημονική έρευνα,  Ο αριθμός των παιδιών που δολοφονούνται από νεοναζί  δεν θα μειωθεί επειδή  θυμηθήκαμε το Ολοκαύτωμα την προηγούμενη βδομάδα, και φορέσαμε το je suis κάτι. 

Οι παγκόσμιες μέρες έχουν την αποστολή της ενδυνάμωσης της μνήμης, της συγκίνησης, της εμψύχωσης, του παραδείγματος. Είναι αναγνώριση ενός προβλήματος, η δημοσιοποίηση του. Μόνον αυτό. Δεν είναι μέτρα, δεν είναι πολιτικές , δεν είναι λύσεις.

Χρησιμοποιούνται όμως συχνά ως άλλοθι , ως ένα συγχωροχάρτι για την αδράνεια που επιδεικνύουμε, για το ότι δεν διεκδικούμε τα αυτονόητα. Στα social media, το ποστάρισμα  τσιτάτων και ρομαντικών εικονιδίων με αφορμή τις παγκόσμιες μέρες, προσφέρουν μια  ανέξοδη, ψευδεπίγραφη αλληλεγγύη. Και το χειρότερο είναι πως αυτοί που τ’ ανεβάζουν πιστεύουν πως πράττουν κάτι ζηλευτό, κάτι που έχει δύναμη και διάρκεια. 

Όταν οι έρανοι και οι εκστρατείες φιλανθρωπίας έρχονται να χρηματοδοτήσουν δράσεις που ωφελούν μερίδες της κοινωνίας, οι κυβερνήσεις θα πρέπει να παραιτούνται. Όταν οι κυβερνήσεις  δέχονται , με χαμόγελο αυταρέσκειας να τους υποκαθιστούν φιλανθρωπικές οργανώσεις  δεν έχουν λόγο ύπαρξης.   Κοινωνική πολιτική δεν γίνεται από την κοινωνία, ομάδες και άτομα,  αλλά για την κοινωνία από την κυβέρνηση. Κοινωνική πολιτική είναι επιχορηγούμενη στέγαση, η δημιουργία δομών και ευκαιριών εργασίας  μέσα από την παιδεία και την καλλιέργεια της επιχειρηματικότητας, τη διαφοροποιημένη φορολόγηση, την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και κυρίως την εξάλειψη του ρουσφετιού μέσα στον κρατικό μηχανισμό . Κοινωνική πολιτική είναι η ελεύθερη πρόσβαση σε παραλίες, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, η σίτιση στα σχολεία, η ενσωμάτωση των μεταναστών. Κοινωνική πολιτική δεν είναι η επιδοματική πολιτική, όσο ανακουφιστική και να φαίνεται πως είναι αυτή. 

Η κοινωνική πολιτική σε μια χρεοκοπημένη πολιτεία θα είναι ασφαλώς κουτσουρεμένη. Εμείς με τέτοιους ρυθμούς ανάπτυξης, μια τόσο καλα δομημένη και ευνομούμενη πολιτεία τι δικαιολογία έχουμε;

*Η Ήβη Λάμπρου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick