ΓΡΑΦΕΙ Η
ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ

Η παιδεία και πιο συγκεκριμένα η δημόσια πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση: το Υπουργείο Παιδείας και Διαφόρων Άλλων Καλολογικών Στοιχείων σταθερά αποδεικνύει πόσο ανίκανο είναι να αποφασίσει, να προβάλει και να εφαρμόσει μια ξεκάθαρη πολιτική.

Αυτή η ανικανότητα δεν οφείλεται στους δασκάλους, τους καθηγητές ή στους εργαζόμενους στο υπουργείο. Οφείλεται στον Υπουργό. Στις κρίσεις φαίνονται οι ηγέτες, δείχνουν τις ικανότητες, τα αποθέματα αλλά και τα δυνατά τους σημεία. Καμία από αυτές τις αρετές δεν έδειξε ο Υπουργός. Αντίθετα, αν λειτουργούσαν τα στοιχηματικά γραφεία θα μπορούσαμε κάλλιστα να ποντάραμε στην επόμενη οδηγία του, στην μοναχική του διάσκεψη τύπου, η οποία θα αναιρούσε την προηγουμένη και η ισχύς της θα ήταν ελάχιστη. Ο γεμάτος περικοκλάδες λόγος του είναι ακριβώς αυτός. Περικοκλάδα. 

Δεν σημαίνει πως οι όποιες οδηγίες δοθούν, δεν μπορούν να ανακληθούν. Αντίθετα, κάθε τι πρέπει να μετριέται και αξιολογείται. Αλλά εδώ δεν μπαίνουμε σε εφαρμογές και αξιολογήσεις, εδώ συζητούμε για το θα και το πως, με όρους ήξεις αφίξεις και την ταυτόχρονη αυτοαναίρεση τους. 

Το δεύτερο ένα τόσο δα μικρούλη σκανδαλάκι με κάτι διαβατήρια, με κάποιους Σαουδάραβες πρίγκηπες, και μια συνέντευξη του προέδρου μας (άραγε άφησε και τον δημοσιογράφο των Financial Times να περιμένει;) για το πόσο «κονομημένος» είναι και έτσι δεν μπαίνει στον πειρασμό χρηματισμού. 

Η «πώληση» διαβατηρίων που μας έδωσε μια θέση στη μαύρη λίστα της Ευρώπης, μειώνει την αξιοπιστία του κράτους ενώ δείχνει την ανικανότητα αυτής της κυβέρνησης να δημιουργήσει τις τόσο πολυδιαφημιζόμενες καινούριες αναπτυξιακές δομές. Το ΄13 δεν άφησε σοφία πίσω του, γιατί όπως φαίνεται δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Ναι, τα διαβατήρια φέρνουν ένα κάποιο εισόδημα, αλλά μεγαλύτερο εισόδημα θα είχαμε αν εστιάζαμε την οικονομική μας ανάπτυξη στην αειφορία. Αν ίσως δίναμε κίνητρα για μια ποιοτική ανάπτυξη στον πρωτογενή παράγοντα, αν στον τομέα των υπηρεσιών δεν θεωρούσαμε πως ο τουρισμός των γηπέδων γκολφ (σε μια χώρα με λειψυδρία) είναι η λύση. 

Βραχυπρόθεσμες πολιτικές ανάγκης (να το δεχτώ το επιχείρημα) δεν μπορούν να νομιμοποιούν ούτε απολυταρχικά καθεστώτα αλλά ούτε προσωπικές φιλίες. By the way, Σαουδάραβας πρίγκηπας δεν ταξίδεψε τον Πρόεδρο και την οικογένεια με το προσωπικό του αεροπλάνο; Αχ, η συλλογική αμνησία!

Αλλά το κυριότερο θέμα, αυτό που έχει ήδη εξαφανίσει όλη την άλλη επικαιρότητα, είναι η διακοπή του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος. Ξαφνικά η κοινωνία χωρίστηκε στα δύο. Σε αυτούς που νιώθουν αδικημένοι από τη διακοπή και σε αυτούς που ένιωσαν ανακούφιση. Το γαϊτανάκι ξεκίνησε γύρω από το τι θα γινόταν εάν, και ξεχάστηκαν όλα όσα είχαν ποτέ προβληματίσει και σκανδαλίσει το φιλοθέαμον κοινό: τα στημένα παιγνίδια και οι μπλε-κόκκινοι φάκελοι της UEFA, η διαιτησία, οι ξένοι ποδοσφαιριστές και οι μισθοί, τα τεχνικά επιτελεία, η ηγεσία της ΚΟΠ. 

Σε μία πρόσφατη συνέντευξη ο σκεπτόμενος Jurgen Klopp, προπονητής της Liverpool είχε πει, «το ποδόσφαιρο είναι το πιο σημαντικό από τα λιγότερο σημαντικά πράγματα, και σήμερα το ποδόσφαιρο δεν είναι καθόλου σημαντικό». 

Εμείς όμως οι προπονητές της κερκίδας, επιλέξαμε αυτό να το αναδείξουμε ως σημαντικότερο!

*Η Ήβη Λάμπρου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick