ΓΡΑΦΕΙ Η
ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ*

Το 21, ήρθε και ακριβώς όπως ήταν αναμενόμενο τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ο ιός παραμένει δυνατός και ενδημεί  σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και σε όλες τις ηλικίες. Η κυβέρνηση στη χώρα παραμένει σταθερά αμήχανη μπρος στη κρίση.  Η ρητορική που πάει να κυριαρχήσει είναι πως η κρίση είναι άνευ προηγουμένου και αποτελεί έναν εφιάλτη για κάθε κυβέρνηση σε όλο τον κόσμο. Όμοια κρίση  δεν έχει συμβεί στο παρελθόν, οπότε κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το τι είναι σωστό να κάνει . Εν μέρη είναι ορθή η θέση, αλλά μόνο εν μέρη.  Τέτοια επικοινωνιακή πολιτική έχει ουσιαστικά στόχο την ‘εκτροπή’ της ευθύνης από τους κυβερνώντες και την επίρριψη της στον κάθε πολίτη ξεχωριστά.  Ενισχύεται έτσι ο  κοινωνικός  αυτοματισμός.

1.    Η κρίση  είναι πρωτόγνωρη μεν, αλλά η  12μηνη παρουσία της, έχει δείξει τι χρειάζεται ώστε να παραμείνει διαχειρίσιμη. Χρειάζεται ένα εύρωστο σύστημα υγείας. Μια διαπίστωση που ήδη έγινε από τον περασμένο Μάρτιο. Από τότε μέχρι σήμερα, δεν οργανώθηκε κάτι διαφορετικά σε αυτό το σύστημα, δεν δόθηκαν εναλλακτικές οπτικές, δεν άλλαξε κάτι. 

2.    Τα μέτρα που αφορούσαν τον γενικό πληθυσμό ήταν (είναι ) στο μεγαλύτερο τους μέρος άστοχα, κύρια γιατί πάρθηκαν σε λάθος χρόνο. Η κοινή γνώμη συζητούσε και ζητούσε αυστηρότερα μέτρα από τις αρχές του φθινοπώρου.  Οι πολίτες ήταν στο μεγαλύτερο τους βαθμό συνετοί,  γκρινιάζοντας μεν, υπακούοντας δε. Η ατομική ευθύνη έχει πολύ ξεκάθαρα όρια, αγαπητή κύριοι υπουργοί.

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

3.    Η επιστημονική επιτροπή , με τον συμβουλευτικό ρόλο, εκτίθεται όταν δεν διαχωρίζει τις απόψεις της από τις πολιτικές αποφάσεις. Κάθε «ήττα» της, κάθε μέτρο που δεν αποφέρει επιθυμητά αποτελέσματα, κοστίζει την εμπιστοσύνη στην επιστήμη, με συνέπειες πέραν από την υπακοή σε μέτρα.

4.    Το εμβόλιο δεν είναι λύση στην κρίση, είναι μια βοήθεια προς αυτή την κατεύθυνση. 
Μου φαίνεται πως η κυβέρνηση μας χρησιμοποιεί τον ιό όπως παλαιότερα το θέμα της τουρκικής εισβολής: κανένα άλλο θέμα δεν είναι άξιο συζήτησης μπροστά στη σοβαρότητα του εισβολής. Έτσι για 40 χρόνια δεν συζητήθηκαν ποτέ σοβαρά και ανοικτά τα θέματα της οικονομίας, της παιδείας , της κοινωνικής πολιτικής. Ήταν το λιγότερο αναμενόμενο πως στην επόμενη μεγάλη κρίση, όπως αυτή της πανδημίας  οι τομείς που θα αντιμετώπιζαν πρώτοι όξυνση προβλημάτων, θα ήταν ο τομέας της οικονομίας, της κοινωνικής πολιτικής, της παιδείας.

Της οικονομίας που παρόλο που από το 13 και το κούρεμα μας είχαν επισημάνει τη ανάγκη αλλαγής πλεύσης παρέμεινε κολλημένη σε υπηρεσίες και κατασκευές,  

Της παιδείας που θεώρησε πως το μόνο που χρειαζόταν να κάνει ήταν να μεταφέρει την ύλη στο διαδίκτυο (άντε να βάλει κ την εκπαιδευτική τηλεόραση στο παιγνίδι),

Της κοινωνικής πολιτικής , που δεν ξέρουμε ακριβώς τι είναι  γιατί την αντιλαμβανόμαστε ως επιδοματική πολιτική.

Ο ρόλος της κυβέρνησης δεν αναφέρεται  μόνο στη διαχείριση της κρίσης , αφορά πολύ περισσότερο το σχεδιασμό για την μετά-κρίση εποχή.  Οι πολίτες έχουν ένα μερίδιο της ευθύνης αλλά τη συνολική ευθύνη την έχουν κυβέρνηση και βουλή. 

*Η Ήβη Λάμπρου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick.