ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Δεν ξέρω αν φταίνε οι διακοπές, γιατί όλοι λείπετε και εγώ προσέχω τα καμένα δάση και τις τσιμεντουπόλεις σας που ψήνονται, άρα είμαι μόνος με μπόλικο ελεύθερο χρόνο και με πιάνουν ως συνήθως τα υπαρξιακά μου.

Δεν ξέρω αν φταίει η πανσέληνος (που μπαίνει από παντού) και οι Περσίδες (που πέφτουν από παντού) για τα όσα σκέφτομαι και όσα θα γράψω.

Σίγουρα όμως φταίει η ματιά στον κόσμο γύρω μου. Γιατί, φαντάζομαι όπως και όλες και όλοι εσείς, τον κόσμο μου τον αγαπώ, και τον ονειρεύτηκα κάποτε να αλλάζει και να γίνεται καλύτερος. Και το δοκίμασα στο μικρό τετραγωνάκι που μου αναλογεί. Και έσπασα τα μούτρα μου. Και παραιτήθηκα. Και ξαναδοκίμασα. Και ξαναέσπασα τα μούτρα μου. Αλλά πεισματάρης όντας, όπως ελπίζω και εσείς, επιμένω να τον κοιτάζω κατάματα και να δοκιμάζω ξανά και ξανά. Ένα τετραγωνάκι μου δόθηκε μικρό από την ανθρωπότητα, δεν θα τα καταφέρω να το αλλάξω; Να το σκουπίσω; Να το στολίσω; Να το καθαρίσω. Να βάλω και ένα βαζάκι με φρέσκα λουλουδάκια να τα βλέπεις και να ανοίγει η ψυχή σου; Και μετά να κρεμάσω ένα ήλιο και ένα φεγγάρι και ένα κατακόκκινο φιλί;

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<<

Έτσι πίστευα στα νιάτα μου. Τώρα που μπήκα στο δεύτερο μισό της ζωής μου άρχισα να απογοητεύομαι και να αναζητώ το λάθος. Και αυτές τις μέρες το βρήκα κρυμμένο στους στίχους του αγαπημένου Ελύτη. Νομίζω πως γενικά οι ποιητές έχουν δίκαιο. Και ναι, ίσως παρά λίγη αγάπη ο κόσμος να ήταν άλλος.

Δεν μπορεί, πρέπει να έχει δίκαιο, παρά λίγη αγάπη θα ήταν αλλιώτικα τα πράγματα, γιατί αν αγαπούσαμε ακόμη λίγο, δεν θα κλείναμε τις πόρτες στους 150 μετανάστες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, δεν θα τους μετατρέπαμε σε μπαλάκι ανάμεσα στις χώρες της Ε.Ε., τις χώρες της αλληλεγγύης, στην εποχή της Δημοκρατίας (γιατί δημοκρατικά εκλέγονται και οι φασιστικές κυβερνήσεις πλέον). Και σίγουρα δεν θα αρνούμαστε τη πιθανότητα στη ζωή σε ανθρώπους που βρίσκονται στα όρια της επιβίωσης. Δεν θα χρειάζονταν εκκλήσεις και  όλοι εμείς οι ευαισθητοποιημένοι και προβληματισμένοι θα αναλαμβάναμε δράση ως ενεργοί, λέμε τώρα, και κριτικά σκεπτόμενοι ευαίσθητοι πολίτες… παρά λίγη αγάπη…

Παρά λίγη αγάπη θα το φτιάχναμε επιτέλους το ΓΕΣΥ. Πόσο δύσκολο είναι τελικά; Θα κάναμε όλοι ένα βήμα πίσω στις διεκδικήσεις μας, θα βρίσκαμε όχι τι μας βολεύει, όχι τι μας συμφέρει, όχι τι δεμευτήκαμε, όχι τι υποσχεθήκαμε, όχι τι θέλουμε, αλλά εκείνο που ΠΡΕΠΕΙ. Πέρα από τα όποια συμφέροντα του οποιουδήποτε και θα στοιχηματίζαμε πως μπορούμε να δώσουμε όλοι μαζί αυτό το υπέροχο δώρο της ΥΓΕΙΑΣ, σε όσους δεν μπορούν, σε όσους το χρειάζονται, στην τρίτη ηλικία μας που δεν παίρνει διπλές και τριπλές συντάξεις, στους χρόνιους ασθενείς, στους λιγότερο προνομιούχους. Κρίμα! Είμαστε τόσο κοντά… παρά λίγη αγάπη.

Παρά λίγη αγάπη δεν θα ήταν οι κοινωνίες μας γεμάτες έγκλημα, δεν θα σκοτώναμε εν βρασμώ ψυχής, δεν θα σκοτώναμε από ζήλια, δεν θα καταλήγαμε σε εξαρτησιογόνες ουσίες, δεν θα  ζούσαμε στο περιθώριο της ζωής αλλά στο κέντρο της, δεν θα ξεπλέναμε βρώμικο χρήμα, δεν θα υπήρχαν φτωχοί και πλούσιοι, δεν θα πέθαιναν άστεγοι, δεν θα χρειαζόταν να συζητούμε για εκποιήσεις. Ούτε καν θα βρίζαμε στον δρόμο. Δεν θα περνούσαμε με κόκκινο. Δεν θα είχαμε άγχος. Δεν θα νιώθαμε πίεση. Δεν θα θέλαμε να αποδείξουμε πως είμαστε καλύτεροι από τον διπλανό μας. Και μπορώ να αναφερθώ και σε άλλα πολλά, αλλά θεωρώ πως πιάσατε τη σκέψη μου. 

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

Υπεραπλούστευση; Ίσως. Δώστε μου ακόμη λίγο να εξηγήσω. Για να αγαπήσεις εκείνο το λίγο παραπάνω που θα άλλαζε τον κόσμο χρειάζονται 2 πράγματα. (Νομίζω. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάτε πως είμαι ένας απλός Ρομπέν). Αυτογνωσία και Ενσυναίσθηση. Να ξέρουμε ποιοι είμαστε και να μας αγαπήσουμε. Με τις φωτεινές και τις σκοτεινές στιγμές μας. Και μετά; Να μπούμε στη θέση του άλλου. Να τον καταλάβουμε αλλά κυρίως να τον νιώσουμε και να τον αγαπήσουμε. Λίγο παρά πάνω. 

Πώς; Επενδύοντας συστηματικά και σκόπιμα στην ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης στα σπίτια, στα σχολεία, στις κοινωνίες μας. Ναι, να δίνουμε στους άλλους όσες ευκαιρίες χρειάζεται ο καθένας, όσα μέσα πρέπει, όσο χρόνο απαιτείται για να βγάλει τον καλύτερο του εαυτό. Θα είναι μακροπρόθεσμα απόλυτα κερδοφόρα η επένδυση και οι δείκτες θα απογειωθούν. (Νομίζω. Θυμίζω ποιος είμαι).

Τελειώνω λέγοντας πως με αυτό τον τρόπο θα καταλήξουμε να έχουμε γύρω μας ηγέτες με ψηλό δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης (πέρα από κομματικούς μηχανισμούς, χρήμα, συμφέροντα, συγκυρίες; Νομίζω ναι. Πέρα από αγκυλώσεις στη σκέψη, δεσμεύσεις, συμφέροντα; Ξανά, νομίζω ναι.). 

Και τέτοιοι ηγέτες θα έχουν όραμα. Και θα αλλάξουν τον κόσμο. Και θα τον κάνουν καλύτερο, γιατί θα έχουν εκείνο το…  παρά λίγη αγάπη… που μας λείπει.

Υπογραφή: Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων.

Υ.Γ. Έτσι τα Θαύματα θα σταματήσουν να είναι εξαφανισμένα από τον κόσμο γύρω μας και θα γίνουν κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Θα ζούμε κάθε μέρα θαύματα!