ΓΡΑΦΕΙ Η 
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Δεν είμαι θιασώτης της θεωρίας της συνομωσίας, αλλά ξέρω πάρα πολύ καλά πως δικαιοσύνη δεν υπάρχει ούτε και σε αυτή την πανδημία που θεωρητικά δεν κάνει διακρίσεις. Γιατί ναι, οι ηλικιωμένοι και οι άστεγοι και οι ασθενείς, τα άτομα που δεν είναι με άλλα λόγια παραγωγικά στην κοινωνία της οικονομίας, αντίθετα την βαραίνουν με τα επιδόματα, τις συντάξεις τις θεραπείες, ήταν στην πρώτη γραμμή του πυρός αυτού του αόρατου εχθρού. Λες και ήρθε αποφασισμένος να τους ξεκάνει. Αυτά σαν παρένθεση, σαν παράπονο, σαν διαμαρτυρία… πριν μπω στο θέμα αυτό κάθε αυτό που με βασανίζει.

Αυτή η τεράστια περίοδος εγκλεισμού, αγωνίας, απώλειας, θλίψης, αναστοχασμού, επαναξιολόγησης μπορεί να οδηγήσει τον καθένα από εμάς σε καινούρια μονοπάτια. Αν δεν βρούμε μονοπάτι να βαδίσουμε, έχουμε τώρα τον χρόνο να το ανοίξουμε μόνοι μας. Μιλώ για όσους από εμάς είμαστε τυχεροί να γκρινιάζουμε κλεισμένοι στα καταφύγια που έχουμε, τρώγοντας το φαγητό που έρχεται και μας βρίσκει, με τους αγαπημένους μας κοντά μας, με τις ευάλωτες μας ομάδες καλά ασφαλισμένες στα δικά τους καταφύγια. Είναι η ευκαιρία να προσδιορίσουμε το πιο πολύτιμό μας, που μας το έκλεψε η πανδημία. Εγώ το έχω βρει. 

>>> Ροή Ειδήσεων Brief – Επιλεγμένο περιεχόμενο <<<

Η πανδημία για την ώρα μου έχει κλέψει το πιο πολύτιμό μου. Για το πιο πολύτιμό μου που έχασα θα σας μιλήσω σήμερα. Το τι είναι το πιο πολύτιμο για τον καθένα είναι μεγάλη η διαδρομή να το προσδιορίσει. Μπορεί να έχουμε περισσότερα από ένα, πιο πολύτιμα, ανάλογα με τους ρόλους μας.

Για το πουλί το ταξίδι. Για το νερό το ποτάμι. Για τον μετανάστη η πατρίδα. Για τον αδικημένο η δικαιοσύνη. Για τον γονιό το παιδί. Για το παιδί το παιχνίδι. Για τον αιχμάλωτο η ελευθερία. Για τον ασθενή η υγεία. Για τον δικηγόρο η δίκη. Για τον γιατρό το θαύμα της ίασης με την σύμπραξή του. Για τον ιερέα η προσευχή. Γα τον επιχειρηματία η ανάπτυξη και το κέρδος. Για τον δάσκαλο το σχολείο…

Για το σχολείο θα σας μιλήσω σήμερα. Το δικό μου πιο πολύτιμο που μου έκλεψε η πανδημία. 47 μέρες βίαιης απομάκρυνσης από το σχολείο. Και επειδή το σχολείο δεν είναι απλώς χώρος εργασίας, αλλά τρόπος και χώρος κοινωνικής συνύπαρξης και προσωπικής ανάπτυξης και χαράς και δημιουργίας και μάθησης η απώλεια του πιο πολύτιμού μου είναι μεγάλη.

Δεν ξέρω, αφού δεν ανήκω στην ομάδα των ειδικών αλλά στην ομάδα των παθόντων, γιατί δεν πρέπει να ανοίξουν τα σχολεία. Δεν ξέρω πώς θα επανεκκινήσει η οικονομία αφού οι γονείς δεν θα έχουν χώρο να αφήσουν τα παιδιά τους για να πάνε στην εργασία τους. Δεν ξέρω γιατί τα παιδιά σε μια τάξη δεν μπορούν να συνυπάρξουν αν λάβουμε τα απαραίτητα μέτρα. Δεν ξέρω το κόστος στη ψυχολογία γονιών και παιδιών σε πόσα «εκατομμύρια» θα ανέρχεται αν τα παιδιά επιστρέψουν στο σχολείο τον Σεπτέμβρη, μετά από 174 μέρες υποχρεωτικής απουσίας από τα σχολεία. 

Μην με παρεξηγήσετε δεν ανησυχώ για την ύλη. Ξέρω πως όποιο ΥΠΠΑΝ σέβεται τον εαυτό του θα κάνει τις απαραίτητες ρυθμίσεις για να αφαιρέσει ύλη από την επόμενη σχολική χρονιά και να συμπυκνώσει 2 χρονιές σε 1 και 2/3. Απλά μαθηματικά. Μπορεί να γίνει. Θα μπορέσει αν διασφαλίσει την ομαλή μετάβαση από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο, από το Γυμνάσιο στο Λύκειο, και θα διασφαλίσει, είμαι σίγουρη, το ότι οι τελειόφοιτοι του χρόνου θα εξεταστούν στις παγκύπριες σε διαφοροποιημένη ύλη για λόγους τάξης και δικαιοσύνης. 

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Με ανησυχεί το κομμάτι της ζωής μας που θα χάσουμε. Οι μέρες παιχνιδιού και εκδρομής που δεν θα ζήσουμε. Οι φιλίες που θα παγώσουν. Οι αποφοιτήσεις που δεν θα γίνουν. Οι τελικές εκδρομές που δεν θα πραγματοποιηθούν. Τα γέλια που δεν θα κάνουμε. Οι τιμωρίες που δεν θα μπούμε. Τα μαθήματα που δεν θα υλοποιηθούν με καμία ούτε σύγχρονη ούτε ασύγχρονη εκπαίδευση, γιατί δεν θα περιλαμβάνουν όλα τα πιο πάνω και θα τους λείπει η μαγεία της τάξης, της συνύπαρξης, της αγαπητικής σχέσης που αναπτύσσεται ανάμεσα στον παιδαγωγό και στον μαθητή κάθε φορά που σκύβουμε μαζί πάνω από ένα τετράδιο.

Θα θυσιάσω όμως το πιο πολύτιμό μου για να κερδίσουμε τη μάχη! Φτάνει οι ειδικοί όταν θα παίρνουν την απόφασή τους, όπως συνυπολογίζουν τη ζημία στην οικονομία με το lockdown των επιχειρήσεων, να συνυπολογίσουν στις γραμμές, στις καμπύλες και στις εξισώσεις τους, τη ζημιά στις ψυχές μαθητών εκπαιδευτικών και γονιών από το lockdown των σχολείων. 

Υπογραφή: Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ. Θέλω να ανοίξουν τα σχολεία γιατί πιστεύω πως «Ο τελικός σκοπός της εκπαίδευσης είναι να μετατρέψει τους καθρέφτες σε παράθυρα». – Sydney J. Harris- Και χρειάζεται να ανοίξουμε παράθυρα γιατί πνιγόμαστε!

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας