ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

«…ήταν πάντοτε δικό μου και με πήγαινε πολύ μακριά…». Φυσικά οι στίχοι του τραγουδιού αναφέρονται σε άλλες εποχές. Σε εποχές που οι δρόμοι δεν ήταν πήχτρα στα τετράκυκλα Ι.Χ.

Τότε που ακόμη το λεωφορείο ήταν μια σοβαρή επιλογή για τις μετακινήσεις και τις εκδρομές σου. Τότε που δεν το γνώριζαν μόνο οι μαθητές. Eυτυχώς να λέμε που υπάρχουν τα σχολικά λεωφορεία και αποσυμφορίζουν ελαφρώς τις οδικές αρτηρίες μας το πρωί και το μεσημέρι, γιατί η χοληστερόλη της ασφάλτου έχει κτυπήσει κόκκινο και η ανακοπή κινδυνεύει να εντοπίσει τον κάθε οδηγό στην όποια διαδρομή εκτελεί καθηκόντως.

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<< 

Πρόθεση μου δεν είναι να αναφερθώ στην τροχαία κίνηση, παρά το σοβαρό εγκεφαλικό με το οποίο απειλεί καθημερινά να μας χρεώσει, αλλά στον τροχαίο χάροντα από τον οποίο όλοι κινδυνεύουμε ως χρήστες των δρόμων εξαιτίας της τεράστιας στρέβλωσης του συστήματος διακίνησης.

Πολύ φοβάμαι, πως μέχρι να κτυπήσει το δικό μας τηλέφωνο για να μας ανακοινωθεί πως ένα δικό μας πρόσωπο έχει πέσει θύμα τροχαίου ατυχήματος, ή και αδικήματος, δεν έχουμε πλήρη αντίληψη του προβλήματος και του μεγέθους του.

Φανερά, δεν θα έπρεπε να κυκλοφορούμε στους δρόμους, οι οποίοι αποτελούν εμπόλεμη ζώνη. Ναρκοθετημένοι, με οδηγούς δολοφόνους που στήνουν καρτέρι για να θερίσουν ζωές, οδηγούς καμικάζι, οδηγούς τυφλωμένους από την κατανάλωση ουσιών, οδηγούς αλαζόνες και ανυπόμονους, οδηγούς που μιλούν ή πληκτρολογούν στα κινητά, οδηγούς με αντανακλαστικά τα οποία έχουν απωλέσει την αποτελεσματικότητά τους στην πάροδο των χρόνων, οδηγούς άπειρους, οδηγούς μπερδεμένους και θυμωμένους με όσα περνούν… 

Αίτια; Η ανεπάρκεια μας σε δεξιότητες οδήγησης, η κατανάλωση αλκοόλ, η υπερβολική ταχύτητα, η απουσία ζώνης ασφαλείας, η χρήση κινητού τηλεφώνου…

Αυτά ως αίτια είναι τα πασιφανή και ίσως όχι κατ’ ανάγκην εκείνα στα οποία οφείλουμε να στοχεύσουμε ως κράτος και κοινωνία για να απαλλαγούμε από τον τροχαίο χάροντα. Στην πραγματικότητα αν ψάξουμε βαθύτερα, για να μειώσουμε τα τροχαία ατυχήματα και δει τα θανατηφόρα, πέρα από όσα αφορούν στο δρόμο, στη νομοθεσία, στις οδικές μας συνήθειες, στην εντελώς διαστρεβλωμένη αστυνόμευση που στήνει μπλόκα για να εισπράξει φουσκωμένα εξώδικα πρόστιμα, ίσως θα πρέπει να αλλάξουμε τη δομή της κοινωνίας μας και του εαυτού μας.

Αν δεν αλλάξει το άτομο και η κοινωνία δεν θα απαλλαγούμε εύκολα από την υπερσυσσώρευση θανατηφόρων ή και άλλων σοβαρών αδικημάτων/ατυχημάτων. 

Το κράτος, για αρχή, πρέπει να μου δώσει την επιλογή εναλλακτικού τρόπου διακίνησης από και προς τον εργασιακό μου χώρο (τουλάχιστον).

Κατά δεύτερον, πρέπει να με στριμώχνει στον τοίχο κάθε φορά που παραβαίνω τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας, ο οποίος είναι παρεμπιπτόντως πληρέστατος άρα δεν είναι εκεί το ζήτημα, και να με δυσκολεύει σε σημείο που το κόστος να μην είναι απλώς ένα χρηματικό πρόστιμο αλλά η απώλεια της δυνατότητας διακίνησης με ιδιωτικό όχημα. 

Αλλά ας μην μου στήνει καρτέρι εκεί που αλλάζει το όριο ταχύτητας και μάλιστα στα σημεία που το να το ξεπεράσεις είναι σχεδόν αυτονόητο, όχι πως το δικαιολογώ, αλλά ρε φίλε, πιάσε εκείνον που πραγματικά είναι κίνδυνος θάνατος και κινούμενη βόμβα και μην αναλώνεις τον χρόνο και τις δυνάμεις σου σε τέτοια, που δίνουν μεν το βέβαιο πρόστιμο δεν σώζουν δε ζωές. Και δημιουργούν και την εντύπωση πως το μόνο που θέλεις είναι να γεμίσεις τα ταμεία του κράτους με χρήμα και να με παγιδεύσεις και όχι να με προστατέψεις και να με συνετίσεις αλλάζοντάς μου τον τρόπο που υπάρχω ως οδηγός.

Στη συνέχεια θα πρέπει ο καθένας από εμάς να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της δικής του ευθύνης κάθε φορά που παίρνει το τιμόνι στα χέρια του. Στην πάροδο των χρόνων η συνήθεια σε κάνει να αγνοείς πως κάθε φορά που κρατάς στα χέρια σου ένα τιμόνι, καλείσαι να φέρεις εις πέρας την πιο δύσκολη και πιο σημαντική αποστολή. Να μεταφέρεις με ασφάλεια το πολυτιμότερο από όλα τα αγαθά. Τη ζωή. Τη δική σου, των επιβατών σου αλλά και των άλλων χρηστών του δρόμου. 

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

Κύριοι αρμόδιοι δώστε μου σας παρακαλώ επιλογές. Να μειώσω στο ελάχιστο τον χρόνο κατά τον οποίο εκθέτω τη δική μου ζωή σε κίνδυνο ή γίνομαι άθελά μου, ή από αμέλεια, εγκληματική τις πιο πολλές φορές, αιτία να κινδυνεύσει η ζωή του όποιου άλλου.

Και κάπου εδώ θυμάμαι το παιδικό μου ποδήλατο. Εκείνο που δεν φοβάται καμία ανηφοριά, έρχεται όμως αυτόματα στο μυαλό μου και η έλλειψη ποδηλατοδρόμων και το πόσο ανεύθυνο θα ήταν από μέρους μου να πάρω στα χέρια μου και το άλλο τιμόνι, εκείνο του ποδηλάτου μου. Σίγουρα κάποιον άλλο θα μετατρέψω σε δολοφόνο… 

Σας θερμοπαρακαλώ λοιπόν κύριοι αρμόδιοι, δώστε μου επιλογές πριν να είναι αργά, για μένα ή για κάποιο άλλο…

Υπογραφή: Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων.

Υ.Γ. Η Κύπρος πεθαίνει στους δρόμους. Φτάνει πια! Να μην μετατρέπουμε τη ζωή σε ένα εντελώς χαμένο θαύμα. 

*Η Έλενα Περικλέους είναι Συγγραφέας-Εκπαιδευτικός