ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Ένα δίλημμα με το οποίο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, εκπαιδεύοντας τα από πολύ μικρά, να γίνουν θιασώτες της Ειρήνης.

Ειρήνη, σημαίνει φως, αγάπη, ζωή,  χαρά, ανάπτυξη, ήλιος, χαμόγελα, εργασία, σχολείο, παιχνίδι, υγεία… ενώ  πόλεμος, σημαίνει σκοτάδι, μίσος, θάνατος, λύπη, καταστροφή, δάκρυ, φτώχια, αρρώστιες, προσφυγιά…

Απλή η επιλογή για τα παιδιά μας. Ειρήνη φωνάζουν με ένα στόμα. Πού είναι λοιπόν το δίλημμα;

Ε, κάπου εδώ αρχίζουν να περιπλέκονται τα πράγματα. Μπαίνουν μέσα έννοιες που είναι περισσότερο δυσνόητες και δύσκολο να επεξηγηθούν. Πατρίδα, έθνος, θρησκεία, σύνορα, συμφέροντα, οικονομία, χρήμα, διπλωματία, εξοπλισμοί, ιστορία… Μπλέκεται το κουβάρι και άντε να το ξετυλίξεις.

Κάποιοι πόλεμοι είναι πιο ηρωικοί από άλλους. Κάποιοι πόλεμοι γίνονται  για την ελευθερία, για την ιστορία, για την αξιοπρέπεια, για την ιδεολογία. Τέτοιοι πόλεμοι γίνονται είτε από επιλογή είτε επιβάλλονται από τις ιστορικές συγκυρίες. Γίνονται από μια χούφτα ανθρώπους για ελευθερία, για αξίες, για ιδανικά ή τουλάχιστον έτσι ξεκινούν. Εννοείται πως στην πορεία κάποιος, κάποιοι, παρεμβαίνουν για να τον ελέγξουν. Σιγά μην τον άφηναν στη μοίρα του!

>>> ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ & ΕΡΕΥΝΕΣ BRIEF <<<

Μπαίνει, στο μεταξύ, στο παιχνίδι και η βιομηχανία του πολέμου: οι πάσης φύσεως εξοπλισμοί, οι προμήθειες, οι μίζες, οι επικές ηρωικές πολεμικές ταινίες, οι παρελάσεις, οι εθνικές επέτειοι, οι ήρωες που σε κοιτάζουν με άκρατο ηρωισμό από τα παγωμένα και κιτρινισμένα από τον χρόνο καδραρισμένα και δαφνοστεφανωμένα πορτρέτα τους, οι πανηγυρικοί που εκφωνούνται, οι πολιτικές και άλλες καριέρες που στήνονται στα συντρίμμια των πολέμων.

Όλοι οι πόλεμοι όμως έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Αφήνουν πίσω τους νεκρούς, ορφανά, καταστροφή, πληγές εθνικές, αλλαγές σε σύνορα και σε γεωστρατηγικά συμφέροντα, αλλαγές στην κατανομή του πλούτου και των περιουσιών, αλλαγές στις πολιτικές καριέρες, αλλαγές στις συμμαχίες. 

Αφήνουν ευτυχώς πίσω τους και την ειρήνη, μία ετοιμοθάνατη ειρήνη, αφού είναι προσωρινή ανάπαυλα μέχρι την επόμενη πολεμική σύρραξη. 

Το άλλο κοινό που αναμφισβήτητα έχουν όλοι οι πόλεμοι είναι οι 2 «αλήθειες». Πρώτη «αλήθεια»: οι πόλεμοι μαγειρεύονται σε κλειστά γραφεία από σχιζοφρενείς ηγέτες και πάντα για λάθος (για τον λαό) λόγους. Δεν θα ήθελα, για ευνόητους λόγους (βλέπετε μπορούμε να δούμε καθαρότερα όταν κάτι δεν μας αφορά) να αναφερθώ σε συγκεκριμένα πρόσφατα και κοντινά παραδείγματα, είναι αρκετό να θυμίσω τους 2 παγκόσμιους πολέμους, τον ψυχρό πόλεμο, τις κουμουνιστικές επαναστάσεις, τον ισπανικό εμφύλιο, τον ελληνικό εμφύλιο, τα διάφορα πραξικοπήματα σε όλες τις γωνιές του κόσμου, τη Συρία, την Ουκρανία, τη Γάζα, τη Λιβύη …..

Τι άλλο ενώνει τους πολέμους; Μα η ανάγκη να στηριχθούν σε έννοιες και αξίες για να μπορέσουν να φέρουν τον λαό, τους μέχρι πρότινος φιλήσυχους και ειρηνόφιλους πολίτες σε κατάσταση πολέμου. Να τους φανατίσουν με την «αλήθεια» που όμορφα μαγειρεύτηκε στα κλειστά γραφεία, από τους σχιζοφρενείς που είπαμε πριν.

Για του λόγου το αληθές ας έρθουμε στο σήμερα. Την ώρα  που όλοι καταδικάζουν την «Πηγή Ειρήνης» η οποία αναλήφθηκε και υλοποιείται από ένα πάνοπλο και καλά οργανωμένο στρατό μετά από τις οδηγίες του πλέον ανισόρροπου ηγέτη - υπήρξαν τέτοιοι και στο παρελθόν και μας οδήγησαν σε παγκόσμιους πολέμους- τι κάνει η διεθνής κοινότητα; Καταδικάζει. Καταγράφει. Μετρά. Ενημερώνει. Μιλά για κυρώσεις… 

ΝΤΡΟΠΗ μας γιατί ακόμα καθόμαστε στις πολυθρόνες μας, γελούμε, διασκεδάζουμε, ψωνίζουμε, βλέπουμε ποδόσφαιρο… ΝΤΡΟΠΗ μας, γιατί ασχολούμαστε με τα μικρά, μικρά δικά μας… 

Ενώ οι Τούρκοι προελαύνουν και ο ΟΗΕ αδυνατεί να βγάλει ψήφισμα  (ουαί και αλίμονο! ). Με την Αμερική και τη Ρωσία να δίνουν έμμεσα άλλοθι στην Τουρκιά. Την Ευρωπαϊκή ένωση να τηρεί τα προσχήματα, την ίδια ώρα που τρέμει μπροστά στην απειλή της Τουρκίας για άνοιγμα των ροών για το προσφυγικό κύμα –τσουνάμι. 

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

Εννοείται πως τα δεδομένα αλλάζουν άρδην όταν πληγούν αμερικάνικοι στόχοι, από λάθος ολκής, και τότε οι απειλούμενες κυρώσεις, αποκτούν νόημα γιατί όπως ειπώθηκε καθαρά «μπορούν να εξουδετερώσουν την τουρκική οικονομία αν το κρίνουν αναγκαίο». Το ερώτημα δεν είναι φυσικά αν μπορούν να το κάνουν οι Αμερικάνοι, αλλά γιατί δεν το κρίνουν αναγκαίο; Γατί δεν το κάνουν, για χάρη της παγκόσμιας ειρήνης, για χάρη των ζωών που θα διασωθούν και του θανάτου και της καταστροφής που θα ακυρωθεί; Γιατί δεν γίνεται για μια φορά κάτι που να είναι  σωστό, για τους σωστούς λόγους; Θα πρέπει να παρακαλούμε να πληγούν, από λάθος, ξανά, τα αμερικάνικα συμφέροντα;

Έχουν αποτύχει τελικά παταγωδώς τα κινήματα για την ειρήνη, η εκπαίδευση για την ειρήνη, ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών; Αν κρίνουμε εκ του αποτελέσματος σαφέστατα. Οι πόλεμοι συνεχίζονται, γίνονται ολοένα και πιο σκληροί και στερούνται πλέον του όποιου νοήματος. Πέτυχε η εκπαίδευση για την ειρήνη μόνο σε ένα σημείο. Κατάφερε να μας δείξει την παράνοια του πολέμου και των όσων τον υπηρετούν. Πέτυχε να μας ανοίξει τα μάτια και να μας κάνει πιο δυστυχείς, γιατί τώρα πια ξέρουμε πολύ καλά πως στήνεται το παιχνίδι και η ελπίδα να σταματήσει μάλλον έχει πεθάνει οριστικά. Και ας  λένε κάποιοι πως πεθαίνει τελευταία.

Κάθε νέος πόλεμος που ξεκινά δείχνει απλώς πως έτσι μόνο κινούνται τα νήματα της παγκόσμιας οικονομίας, των εμπλεκόμενων συμφερόντων, της εξουσίας, του ελέγχου. 

Πόλεμος ή ειρήνη λοιπόν; Ειρήνη λέμε όλοι με ένα στόμα, μια φωνή. Την ίδια ώρα που μαίνεται η «Πηγή  Ειρήνης», και στην παγκόσμια σκακιέρα ετοιμάζεται ο επόμενος πόλεμος.

 Υπογραφή: Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ. Γ.  « Ο άνθρωπος μοιάζει με κλάσμα όπου ο αριθμητής είναι ο πραγματικός εαυτός του και ο παρονομαστής η ιδέα που έχει για τον εαυτό του. Όσο μεγαλύτερος ο παρονομαστής, τόσο μικρότερη η αξία του κλάσματος. Και όσο ο παρανομαστείς διογκώνεται προς το άπειρο, τόσο το κλάσμα τείνει προς το μηδέν.»  Λέων Τολστόι (Πόλεμος και Ειρήνη)
 

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας