ΓΡΑΦΕΙ Ο 
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΣΤΟΥΡΗΣ

Εμφανίζονται λίγο πριν από εκλογές και συνήθως με την πρόφαση της παρότρυνσης από φίλους, γνωστούς και απλούς πολίτες -όπως συνηθίζουν να λένε λες και αυτοί είναι σύνθετοι πολίτες- κατεβαίνουν στις εκλογές. Είτε επειδή ζουν στον κόσμο τους και θεωρούν ότι θα πιάσουν ποσοστά, είτε επειδή αποσκοπούν σε πολιτικό όφελος. Με δυο λέξεις πρόκειται για πολιτικούς τσαρλατάνους. 

Θυμάμαι χαρακτηριστικά σε μια περίσταση δημοτικών εκλογών όταν ένας τύπος που εντάσσεται στην πιο πάνω κατηγορία είπε: «Σκέφτομαι να κατέβω για δήμαρχος, τι λέτε» εν είδει σφυγμομέτρησης της κοινής γνώμης, μέσα βεβαίως από τα social media. Αστεία πράγματα, γελοία, φαιδρά. 

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<< 

Οι πιο «παραδοσιακοί» τσαρλατάνοι σουλατσάρουν στα ΜΜΕ επιδιώκοντας απεγνωσμένα να τους προσέξουν και εάν τυχαίως το όνομά τους έχει γραφτεί ή ακόμη περισσότερο έχει εμφανιστεί σε κάποια δημοσκόπηση πλασάρουν εκνευριστικά στερεοτυπικές εκφράσεις όπως: 

«Δέχομαι πιέσεις να κατέλθω». 
«Το σκέφτομαι σοβαρά» 
«Ο τόπος έχει ανάγκη από αλλαγή» 
«Τόσα χρόνια σιωπούμε τώρα είναι καιρός να δράσουμε» 

Και εύλογα -θέλω να πιστεύω- σκέφτομαι επί των πιο πάνω: 
Αν δέχεσαι πιέσεις για να κατέλθεις υποψήφιος, τις οποίες προφανώς δεν αντέχεις και παίρνεις την απόφαση, όταν εκλεγείς πόσο δυνατός θα είσαι έναντι πολύ πιο ισχυρών και πραγματικών πιέσεων από πολλές πλευρές, κοινωνικά σύνολα, οικονομικά συμφέροντα, γεωπολιτικές συμμαχίες και ούτω καθεξής; 

Επίσης, εάν το σκέφτεσαι σοβαρά γιατί το λες δημόσια λες και περιμένεις να σου δώσει κάποιος απάντηση στο «βασανιστικό ερώτημα»; Εναλλακτικά, μπορείς πραγματικά να το σκεφτείς σοβαρά και αφού λάβεις τις αποφάσεις σου μετά να τις ανακοινώσεις, αφού «είναι τόσο βαρυσήμαντες» για το μέλλον της χώρας.  

Ο τόπος ναι έχει ανάγκη από αλλαγή αλλά τις προηγούμενες δεκαετίες ήταν όλα καλά και ούτε πιέσεις για να κατέλθεις είχες, ούτε το σκεφτόσουν σοβαρά; Μάλλον ανάλαφρα και αβασάνιστα συμμετείχες στο σύστημα ή πολύ βολικά απείχες.  

Εάν για χρόνια σιωπάς τότε γιατί ξαφνικά πρέπει ο κόσμος πρώτα να σε ακούσει, έπειτα να σε εμπιστευθεί και κυρίως να σε ψηφίσει; 

Το θέατρο του παραλόγου για άλλη μια φορά λαμβάνει χώρα, σε μια χώρα με φιλοθεάμον κοινό έτοιμο να πληρώσει -κάποιες φορές πολύ ακριβά- εισιτήριο για τις λαϊκίστικες παραστάσεις, πολιτικών τσαρλατάνων που ανακάλυψαν σκονισμένα προεδρικά κοστούμια από το βεστιάριό τους.