ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Μεγάλωσα σε μια εποχή που κανένας δεν μας έκανε βιωματικά σεμινάρια για την ενσυναίσθηση, για την αλληλεγγύη, για την αποδοχή στη διαφορετικότητα. Τραγικό;

Μεγάλωσα σε μια εποχή που κανένα Συμβούλιο της Ευρώπης, καμία ειδική επιτροπή, κανένας στρατηγικός σχεδιασμός, κανένας ειδικός σύμβουλος, καμία επίτροπος για τα δικαιώματα του παιδιού, κανένας επίτροπος γενικά, καμία θεωρία για σχολικό εκφοβισμό, καμία γνώση για την περιθωριοποίηση δεν υπήρχε. Τουλάχιστον γενικευμένη. Χειροτερεύει;

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<<

Εφημερίδα διάβαζαν οι πολύ λίγοι, άρα η ενημέρωση ήταν περιορισμένη. Η τηλεόραση είχε το ΡΙΚ- ναι, εκείνο που δεν του ενέκριναν τον προϋπολογισμό την μια βδομάδα για να του τον εγκρίνουν την αμέσως επόμενη με αλλαγές κάποια κόμματα, (από τα κόμματα;)- και που αυτές τις μέρες το μνημονεύω με αγάπη γιατί Αγία Πέμπτη και Αγία Παρασκευή πενθούσε τον εσταυρωμένο με την κατάμαυρη ανύπαρκτη εικόνα του. Το μνημονεύω γιατί μας έδινε χώρο και χρόνο να σκεφτούμε και να αναστοχαστούμε για το που πορευόμαστε ως άτομα και ως κοινωνία. Άσχετο; Δεν νομίζω…

Στην εποχή που εγώ μεγάλωνα ο πρόεδρος της Βουλής δεν θα έστελνε πίσω τη λίστα με τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια των πολιτικά εκτεθειμένων προσώπων προκλητικότατα μπροστά στις κάμερες όποιος και να του την είχε στείλει, όσα λάθη και αν είχε. Δεν γνωρίζω αν υπήρχε και στην εποχή των δεινοσαύρων που εγώ μεγάλωσα, διαφθορά της δικαστικής και της πολιτικής εξουσίας. Φαντάζομαι υπήρχε. Αναρωτιέμαι σε ποιο βαθμό; Πού κολλά άραγε;

Γνωρίζω όμως πως στην εποχή της παλαιολιθικής τεχνολογικά εποχής είχα φίλους. Μπορεί να με πείραζαν για το ύψος μου, αλλά με αγαπούσαν για το ήθος μου. Μπορεί να με έλεγαν σπασίκλα αλλά με καλούσαν στα πάρτι τους. Μπορεί να ήταν πλούσιοι και εγώ φτωχαδάκι, αλλά με έκριναν για το τι έλεγα και το τι έκανα. Μπορεί να μην μου μιλούσαν ενίοτε αλλά δεν έπεφτα σε μαύρη κατάθλιψη και δεν έλεγα πως μου έκαναν «μπούλιγκ». Η μαμά και ο μπαμπάς μου δεν ήταν από εκείνους ήθελαν να ξέρουν με κάθε λεπτομέρεια πως ήταν η μέρα μου για να καταγγείλουν κάπου εκείνον που με «πείραξε» ούτε όμως και αδιαφορούσαν παντελώς για το πώς ήμουν δίνοντας μου τα πεντόλιρα και τα δεκάλιρα για να ξεδώσω.

Στην εποχή που εγώ μεγάλωνα υπήρχε αν μη τι άλλο λίγη αιδώ και ένα κάποιο μέτρο. Ντρεπόσουν και σεβόσουν. Λέξεις που στην εποχή μας αναζητούν εκ νέου την ετυμολογία τους. Δρ Μπαμπινιώτη, τέτοια πρέπει να ψάξετε και να γράψετε. Την έννοια αξιών θεωρητικά αναλλοίωτων. Να της ορίσουμε φαίνεται πως πρέπει ξανά από την αρχή. 

Στην εποχή μου δεν άκουσα για κανένα δεκαεξάχρονο παιδί που να κατέληξε με ένα κύκλο ατόμων γύρω του να αγωνίζεται να αναπνεύσει και οι του κύκλου, είτε απαθείς παρατηρητές είτε ψυχροί θύτες, να τον παρακολουθούν να σβήνει. Και την ίδια ώρα η κοινωνία να παρατηρεί απαθής.

Στην εποχή μου σίγουρα γίνονταν εγκλήματα. Σίγουρα υπήρχε κακοποίηση γυναικών και παιδιών. Σίγουρα άνθρωποι εξαφανίζονταν και βρίσκονταν τα πτώματα καιρό μετά. Το κακό πάντα ενυπήρχε και στα άτομα και στις κοινωνίες. Το άκουσμα του όμως δεν μας άφηνε απαθείς ακροατές και θεατές. Ανατριχιάζαμε. Τρομάζαμε. Θυμώναμε. Σήμερα; Ηδονιζόμαστε μπροστά στις οθόνες και κανιβαλίζουμε άτομα και ονόματα. 

Στην εποχή  μου υπήρχαν τέρατα. Μόνο που τα τέρατα μας τρόμαζαν γιατί ήταν λίγα. Τα απομονώναμε. Δεν τα κερνούσαμε καφέ. Δεν τα καλούσαμε σε δείπνο. Δεν ήταν φίλοι μας στο facebook. Δεν είχαμε πάθει ανοσία στην ανομία. Δεν είχαμε αναπτύξει αντισώματα στην φρίκη. 

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

Στην εποχή μου, χωρίς νομοθεσίες σύγχρονες και εκπαίδευση στα πάντα, αποδίδαμε στην ανθρώπινη ζωή την αξία που της άρμοζε. Πέρα από φύλο, κοινωνικοοικονομικό επίπεδο, μόρφωση, καταγωγή.

Δεν την πετούσαμε, ως κοινωνία, στις γαλαρίες των πλημμυρισμένων γαλαριών και την ξεχνούσαμε.

Στην εποχή μου, στην εποχή που ακόμη πιστεύαμε στα θαύματα, στην εποχή που δεν ήμουν ο Ρομπέν των χαμένων θαυμάτων αλλά πίστευα στη δικαιοσύνη και στη δημοκρατία και έκλεβα από τους πλούσιους για να δίνω στους φτωχούς, στην εποχή που γίνονταν θαύματα γιατί οι άνθρωποι δεν είχαν λησμονήσει αξίες- βλέπετε τότε δεν είχαν καταρρεύσει ξανά και ξανά οι τράπεζες, οι συνεργατισμοί, τα χρηματιστήρια- η ζωή είχε μια αξία μεγαλύτερη από τους δείκτες της οικονομίας.

Υπογραφή: Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ. Τέτοιες μέρες, τέτοιες ώρες, παλεύω να πιαστώ από ένα χαμένο θαύμα. Και αφού δεν βλέπω στο αύριο ελπίδα, πέρα από το χαμόγελο των παιδιών, πιάνομαι από τις μνήμες μου.

*Εκπαιδευτικός-συγγραφέας