Η διαφύλαξη της δημοσιονομικής πειθαρχίας -ανεξαρτήτως Υπουργού Οικονομικών και ευρύτερα κυβέρνησης- θα πρέπει να αποτελεί τον γνώμονα χάραξης της όποιας πολιτικής του κάθε πολιτικού κόμματος ή και συνασπισμού κομμάτων. 
 

ΓΡΑΦΕΙ Ο 
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΣΤΟΥΡΗΣ

Με πανικό, υπερβολή -σίγουρα χωρίς σοβαρή μελέτη- και με μεγάλη ανησυχία για τις πιθανές επιπτώσεις στα δημόσια οικονομικά, έγιναν οι πρώτες πολιτικές και δημοσιογραφικές αναλύσεις επί του σεναρίου για αναδρομική καταβολή των αποκοπών που επιβλήθηκαν στο δημόσιο. Από τη συγκεκριμένη αντίδραση απορρέει ένα θετικό μήνυμα: Ότι από την κρίση έχουμε -ως κοινωνία- εκτιμήσει την αξία της δημοσιονομικής σταθερότητας. 

Παράλληλα, σχεδόν απλοϊκά αν όχι λαϊκίστικα διάφορες συνδικαλιστικές οργανώσεις έχουν ανοίξει κεφάλαιο διεκδίκησης αποκοπών στους μισθούς ή άλλων ωφελημάτων, αγνοώντας ότι μέρος του προβλήματος ήταν ακριβώς η πολιτική της αφειδώλευτης και μη στοχευμένης παροχής μισθών, συντάξεων ή άλλων ωφελημάτων. Μια πολιτική που για χρόνια ναρκοθετούσε τα δημόσια οικονομικά δίχως κανένας να δίνει ιδιαίτερη σημασία ή παριστάνοντας πως δεν επρόκειτο για κάτι σημαντικό. Στην πορεία το χρέος εκτινάχθηκε, τα ελλείμματα ήταν απανωτά και η τραπεζική κρίση απέδειξε πως το «τέρας» δεν μπορούσε να χαλιναγωγηθεί. Η οικονομική σταθερότητα επήλθε με τον δύσκολο τρόπο και αυτός ήταν του Μνημονίου. 

Κατά το προηγούμενο διάστημα και με αφορμή τη δικαστική απόφαση για τους μισθούς δημοσίων υπαλλήλων έγινε λόγος ακόμη και για κίνδυνο νέου Μνημονίου. Είναι όμως τόσο κοντά στην Κύπρο ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Μάλλον ναι και αυτό διότι η διάρθρωση της κυπριακής οικονομίας, σε συνδυασμό με τους παράγοντες στους οποίους έχει στηριχθεί η ανάπτυξη των τελευταίων ετών, θέτουν εν αμφιβόλω τις προοπτικές συνέχισης της θετικής πορείας, σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά. 

Η διαφύλαξη της δημοσιονομικής πειθαρχίας -ανεξαρτήτως Υπουργού Οικονομικών και ευρύτερα κυβέρνησης- θα πρέπει να αποτελεί τον γνώμονα χάραξης της όποιας πολιτικής του κάθε πολιτικού κόμματος ή και συνασπισμού κομμάτων. Μεγαλύτερο ή μικρότερο κράτος, υπέρ ή όχι και τόσο έναντι των επιχειρήσεων, κοινωνικές παροχές ή έργα ανάπτυξης αποτελούν βασικές διαχωριστικές γραμμές πολιτικών θέσεων, προσεγγίσεων και συνεπώς των πολιτικών χώρων στην Κύπρο αλλά και διεθνώς. 

Επομένως, ο σχεδιασμός πλεονασματικών προϋπολογισμών, η συνεπής αφοσίωση στη μείωση του δημοσίου χρέους και ο προγραμματισμός των δημοσίων δαπανών με το καλύτερο δυνατό ισοζύγιο αναπτυξιακών δαπανών και πραγματικής κοινωνικής πολιτικής αποτελούν απαραίτητα στοιχεία για αποφυγή κακοτοπιών στο μέλλον. 

Καταληκτικά και ως συνέχεια των πιο πάνω δεν θα μπορούσα να μην κάνω ειδική αναφορά στην ανάγκη για αυστηρή διαχείριση των οικονομικών που απορρέουν από δημόσιους οργανισμούς, με κυριότερη την ΚΕΔΙΠΕΣ. Το κράτος έχει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για μια καλή ροή εσόδων ύψους δεκάδων εκατομμυρίων κάθε χρόνο για τις επόμενες δύο -περίπου- δεκαετίες. Σε διαφορετική περίπτωση ένα νέο Μνημόνιο θα είναι ακόμη πιο κοντά.