ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως έτσι μοιάζει το κώμα. Πάει τώρα σχεδόν μισός αιώνας. Μέχρι και του Χριστού το μαρτύριο ολοκληρώθηκε στα 33. Φυσικά δεν θα ήθελα να λήξει το δικό μου με σταύρωση- κατά κει το βλέπω να οδηγείται δυστυχώς το πράγμα- για ανάσταση το πάω, αλλιώς ας κρατήσει ακόμη λίγο το κώμα.

Λοιπόν έχουμε και λέμε. Καταγράφω τα συμπεράσματά μου για να μοιραστώ την εμπειρία μου μαζί σας. Μέχρι τώρα δεν μιλούσα. Σας άφηνα εσάς να τα λέτε για μένα. Τώρα όμως είπα, φτάνει πια,  δεν πάει άλλο.

Σας άκουγα όλα αυτά τα χρόνια και ας μην μπορούσα να μιλήσω. Με είχατε βάλει στον αναπνευστήρα και με κρατούσατε ζωντανή με μηχανική υποστήριξη. Εδώ και καιρό πια, κάποιοι με αποκαλούν και «εκλιπούσα». Αρνούμαι να το αποδεχτώ γι΄ αυτό και είπα να μιλήσω. Κηρύξατε ανένδοτο αγώνα. Είπατε πως τα σύνορα μου είναι στην Κερύνεια. Πως τον αγώνα ου περί χρημάτων ποιούμε. Μετά αλλάξατε βιολί. Κάνατε συμφωνίες. Ανοίξατε οδοφράγματα. Κάνατε συνομιλίες. Αναβαθμίσατε το ψευδοκράτος.

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Κάνατε την «απελευθέρωση»,  «επανένωση». Θέλω να πιστεύω πως όλα αυτά δεν έγιναν επί σκοπού. Δεν ήταν γιατί θέλατε, αλλά γιατί πιστέψατε, πως ο εχθρός, εκείνος ναι, ο ίδιος, εκείνος  που με μοίρασε, που με βίασε, που με έκλεψε που με κούρσεψε, θα μπορούσε, λέμε τώρα,  ίσως,  κάποια στιγμή: Να με αγκαλιάσει τρυφερά;…

Σίγουρα! Να με πουλήσει εκ νέου;… Ναι!  Να με εκμεταλλευτεί; Σαφέστατα. Να με διαμελίσει και επισήμως; Οπωσδήποτε!

Πήγατε και ξαναπήγατε στα Ηνωμένα έθνη και διασφαλίσατε ψηφίσματα για να τα κορνιζάρετε ή και να τα βάλετε στα συρτάρια και να τα ανασύρετε στους πανηγυρικούς σας λόγους κατά το δοκούν.
Κτίσατε πολιτικές καριέρες πάνω από το σώμα μου. Με περιφέρατε, ενίοτε,  στα παζάρια, αλυσοδεμένη για να κάνετε τη φιγούρα σας.

Τους αγαπημένους μου, ή μάλλον εκείνους που με αγάπησαν πολύ και βαθιά -γιατί όλους σας αγαπώ και σας δίνω ευκαιρίες ξανά και ξανά-  τους κάνατε αγάλματα, ακίνητα, αμίλητα. Τους είπατε ήρωες και δώσατε το όνομά τους στις πλατείες μου. Μετά; Μετά με καταστρέψατε και οικονομικά. Μίζες, διαφθορά, ολέθρια λάθη, προδοσίες, ανοησίες, επιπολαιότητες.

Εξαθλιωμένη επιχειρήσατε να με στήσετε στα πόδια μου ξανά. Εννοείται πως δεν θα μπορούσα ποτέ ξανά να είμαι η ίδια. Ποδοπατήθηκε η ψυχή μου. Η ψυχή μου είστε εσείς και όσο πιο χαμηλά πέφτετε τόσο και η δική μου ψυχή καταβαραθρώνεται.

Δεν μπορείτε; Τα παρατώ. 
Δεν πιστεύετε; Γίνομαι κυνική. 
Δεν ελπίζετε; Απελπίζομαι. 

Είσαστε βλέπετε εγώ και είμαι εσείς. Με παρατήσατε, δεν σας παράτησα, αν και ενίοτε μπορεί έτσι να μοιάζουν τα πράγματα. Ρωτάτε, τι έκανα εγώ για σας. Αλλά θα έπρεπε, λέω τώρα,  να μου πείτε τι κάνετε εσείς για μένα. Εγώ είμαι εδώ. Δεν σας πρόδωσα. Εσείς με προδώσατε ξανά και ξανά. Και για πολύ λιγότερα από τριάκοντα αργύρια.

>>> Ροή Ειδήσεων Brief – Επιλεγμένο περιεχόμενο <<<

Είμαι το χώμα που σκεπάζει τους αγαπημένους μας νεκρούς. Είμαι η ιστορία σας αλλά και τα όνειρά σας. Μπορεί να νομίζετε πως σας σκοτώνω τα όνειρα καμιά φορά, αλλά οι ρίζες της ιστορίας μας είναι τόσο βαθιές που βγάζουν φτερά για να σας ανεβάσουν ξανά ψηλά  Και εσάς και τον ήλιο της δικαιοσύνης… Είμαι το μέσα σας και όχι το έξω σας.

Γι΄ αυτό και μη ρωτήσετε τι έκανα εγώ για μας. Σας έκανα αυτό που είσαστε. Μπορεί καμιά φορά να ντρέπομαι. Μπορεί να ντρέπεστε… αλλά κάποια φωτεινά παραδείγματα δείχνουν πως το προζύμι υπάρχει. Αιώνες αγώνων,  στο DNA σας,  κάποιες μεταλλάξεις τις προκάλεσαν!

Και να θυμάστε… «δεν αργεί να καρπίσει τ’ αστάχυ, δε χρειάζεται μακρύ καιρό για να φουσκώσει της πίκρας το προζύμι, δε χρειάζεται μακρύ καιρό το κακό για να σηκώσει το κεφάλι, κι ο άρρωστος νους που αδειάζει δε χρειάζεται μακρύ καιρό για να γεμίσει με την τρέλα, νήσος τις έστι…» Και δεν είναι απειλή, είναι προειδοποίηση.

Υπογραφή 
Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ. 1 

«Δεν ονειρεύεται την Αμμόχωστο στο συρματόπλεγμα δεν ονειρεύεται το αρχαίο θέατρο στη Σαλαμίνα το επαρχιακό δικαστήριο που ανεβαίνει με δεκανίκια τα σκαλοπάτια του – ατενίζει τα βενετικά τείχη χωρίς να ονειρεύεται τίποτε, ούτε την Πύλη του Οθέλλου, ούτε τα ερωτικά σονέτα του Σαίξπηρ, ούτε τη Δυσδαιμόνα να στέκεται στις πολεμίστρες δεν ονειρεύεται τη θάλασσα με τα πλοία που αναχωρούν. τις λεπίδες από οψιανό και τα κύπελλα από ανδεσίτη στο αρχαιολογικό Μουσείο, δεν ονειρεύεται την Αμμόχωστο, ούτε το Ελληνικό Γυμνάσιο άδειο χωρίς τους μαθητές του, ούτε τις περιτειχισμένες γειτονιές της πόλης που τις διασχίζουν ερπετά ούτε την ποδηλάτισσα που κυκλοφορεί»

ΛΕΥΚΙΟΣ ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ
Η Αμμόχωστος σε όνειρο

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας