ΓΡΑΦΕΙ Η
ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ*

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει τρόπος να ξεφύγω από τον KOVID19. Να γράψω κάτι που να ανταποκρίνεται στην επικαιρότητα και να μην σχετίζεται με τον ιό. Οι συνέπειες του θα οριοθετούν την καθημερινότητα μας για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η κρίση που μόλις αρχίσαμε να βλέπουμε  θα γίνει περιβάλλον οικείο.  

Η οδηγία που δόθηκε είναι σαφής: κοινωνική απομάκρυνση – social distancing! Ξεκάθαρο πλαίσιο με φιλιά και αγκαλιές κομμένες, καμία χειραψία, αποστάσεις μεταξύ μας στους εναπομείναντες ανοικτούς δημόσιους χώρους. Και μείνετε σπίτι σας. Όχι για σας, αλλά για να προστατεύσετε αυτούς που αγαπάτε. 

O KOVID19 είναι πολύ κοινωνικός, είναι κολλιτσίδας και καθόλου ντροπαλός, δεν έχει ηθικούς φραγμούς, δεν καταλαβαίνει από διαφορές σε κοινωνικοοικονομικό status, από μορφωτικό επίπεδο, από φύλο. Κάτι τι παραπάνω του αρέσουν οι μεγαλύτεροι αλλά δεν θα πει και όχι σε πιο νέους. Έχει μια ισοπεδωτική λογική. Δεν κάνει χάρες. 

>>> Ροή Ειδήσεων Brief – Επιλεγμένο περιεχόμενο <<<

Η οδηγία δεν έφερε τα αποτελέσματα που περίμεναν και έγινε διαταγή. Η πολιτεία κατέλυσε ένα πρωταρχικό δικαίωμα των πολιτών, αυτό  της ελεύθερης διακίνησης, επιβάλλοντας  κατ’ οίκον περιορισμό. Έκλεισε με νομοθετικά διατάγματα δουλειές, σχολεία, χώρους αναψυχής. Και έβγαλε στρατό και αστυνομία στους δρόμους. Για το δημόσιο καλό. Να πως η δημοκρατία μπορεί να αντέξει περιορισμούς. Έστω και αν μετά δεν θα είναι η ίδια δημοκρατία.

Στην Ευρώπη το κοινωνικό κράτος ταλανίστηκε πολύ τα τελευταία τριάντα χρόνια. Προβλήθηκε ως η πηγή υφέσεων και γενικότερων δυσλειτουργιών του κρατικού μηχανισμού. Ο φιλελευθερισμός και το άρμα της ελεύθερης αγοράς θεωρήθηκε πως είχε λύσεις. Και να που στην μέγιστη αυτή κρίση, η ελεύθερη αγορά έκανε το «στρίβειν δια του αρραβώνος», ποιεί τη νήσσαν.

Παραμένει ουσιαστικά αμέτοχη στα θέματα της καθημερινής διαχείρισης του προβλήματος. Το κοινωνικό κράτος καλείται να αναλάβει την ευθύνη. Την ευθύνη της διάγνωσης, της νοσηλείας, της θεραπείας. 

Μήπως είναι καιρός να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τα βασικά; Τα όρια του κράτους, τα όρια της ελεύθερης αγοράς; Το ΓΕΣΥ στα πρώτα βήματα του βρήκε τεράστιες λακκούβες. Δυσθεώρητες.Το παλεύει. 

Ο ιός θα περάσει. Επιστροφή στο πριν δεν υπάρχει. Έχουμε την δυνατότητα να προχωρήσουμε σε νέα συμβόλαια ως κοινωνία και όχι πια ως άτομα.

*Η Ήβη Λάμπρου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick