ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Περί σωματεμπορίου ο λόγος και πάλι. Ξανά και ξανά. Αιώνες τώρα. Για κυκλώματα εμπορίας προσώπων ο λόγος. Με πιθανή εμπλοκή ατόμων με μεγάλη επιφάνεια οικονομική και κοινωνική. Με ένα κορίτσι που μπορεί να μιλά γιατί είναι νέα και όμορφη, γιατί είναι έξυπνη και ξέρει. Ασχολούνται οι αρχές, τα ΜΚΔ, τα ΜΜΕ, ακτιβιστές επιφάνειας, και βουλευτές. Ασχολούμαστε και όλοι εμεί. Και πολύ καλά κάνουμε. Θυμηθήκαμε κάμερες ασφαλείας σε πολυτελή ξενοδοχεία και πάρτι κεκλεισμένων των θυρών και κάνουμε άρση τηλεφωνικών απορρήτων. Μιλούμε για την αξία του ανθρώπου και του σώματός του και όχι για την τιμή που αίωνες πληρώνουν οι έχοντες τους μη έχοντες για να αποκτήσουν δικαιώματα στο σώμα και στη ψυχή τους, στην αξιοπρέπεια και στον αυτοσεβασμό τους

Και, ναι,  κρυβόμαστε για ακόμη μια φορά ως κοινωνίες πίσω από το δάκτυλό μας και χώνουμε το κεφάλι μας στρουθοκαμηλίζοντας στην άμμο. Γιατί η υπόθεσή έχει «λάμψη» και βγάζει δημοσιογραφικά λαβράκια και θεωρούμε πως πρέπει να σταθούμε στο πλευρό του θύματος για να «φωτογραφηθούμε» μαζί του. Επαναλαμβάνω. Πολύ καλά κάνουμε γιατί ευτυχώς η συγκεκριμένη  περίπτωση εξ΄αφορμής της οποίας γράφω  βρίσκει το δρόμο της δικαιοσύνης ως οφείλει κάθε εμπορία σώματος, κάθε πράξη βιασμού. Είτε διαδραματίζεται σε καταγώγιά, είτε σε πολυτελή ξενοδοχεία, είτε αφορά επιφανείς είτε αφορά αφανείς.

Απλώς καυτηριάζω τη διαφορά στο μελάνι που χύνεται στο χαρτί και στα φώτα που φωτίζουν αλλιώτικα και για διαφορετική διάρκεια αναλόγως περίπτωσης. Γιατί ναι έχει αξία η ανθρώπινη ζωή αλλά δεν έχει δυστυχώς όλων η ζωή και το σώμα την ίδια αξία ως οφείλει.
Και μετακινούμε στο δεύτερο άξονα παρομοίων ζητημάτων που αφορά στο σύστημα, όχι της σωματεμπορίας και της μαστροπείας, αλλά στο σύστημα της κοινωνίας μέσα από το οποίο πέρασαν οι άνθρωποι που ξεπουλούν σώματα γυναικών, ανδρών, παιδιών. Εμπόρων σωμάτων, ουσιών, όπλων. Όλοι αυτοί πέρασαν από δίπλα μας.  Φοίτησαν στα σχολεία μας, κατοικούν στις γειτονιές, έχουν κύκλους συγγενικούς και φιλικούς παράλληλους με τους δικούς μας, πέρασαν από συστήματα κοινωνικής ευημερίας, μα βγήκαν όπως μπήκαν ή και χειρότεροι. Μπήκαν προβληματικοί και βγήκαν βιαστές ανάλγητοι. Ιερωμένοι με ράσα που ασελγούν σε σώματα παιδικά. Κατά συρροή δολοφόνοι που τεμαχίζουν γυναίκες και τις μοιράζουν σε βαλίτσες. 

Τόσο αόρατοι είναι όλοι αυτοί στο κοινωνικό μας ιστό, στους θεσμούς υποστήριξης και πρόληψης, στους μηχανισμούς καταπολέμησης που πρέπει τελικά να εκραγεί το ηφαίστειο για να γίνει ορατή η φωτιά; Να ακουστεί ο κρότος για να πούμε αμάν; Να σειστεί η γη για να τρομάξουμε και να συνειδητοποιήσουμε την ανισορροπία; Ή μήπως τόσο ηθελημένα αδιάφοροι είμαστε όλοι εμείς οι δήθεν καθωσπρέπει. Τόσο διεφθαρμένοι κάτω από την επιφάνεια και εμείς. Τόση έλλειψη σεβασμού στην ανθρώπινη ζωή επιδεικνύουμε και όλοι εμείς καθημερινά, με άλλους τρόπους ίσως που συνηθίσαμε πως έτσι έχουν τα πράγματα και ασχολούμαστε σκυμμένοι με τις μικρές ζωούλες μας; Μήπως, λέω, μήπως δεν σηκώνουμε τα μάτια ψηλά να αντικρίσουμε ουρανό, μέχρι που και ο ουρανός τα μαζεύει και την κάνει για αλλού;

Τα παγόβουνα γύρω μας είναι πολλά. Βλέπουμε την κορυφή τους, την εντοπίζουμε. Μπορεί και να την φέρουμε στο ύψος της επιφάνειας της θαλάσσης για να κολυμπάει μαζί μας στα βαλτόνερα της κοινωνίας και να μην προκαλεί την επίπεδη αισθητική μας. Και έτσι σιγά σιγά ξεχνούμε τι υπάρχει κάτω από την επιφάνεια. Φτάνει που δεν το βλέπουμε. Ακριβώς όπως κρύβουμε τα σκουπίδια και τα χάλια μας κάτω από τα χαλιά.

Για κάθε τέρας που γεννιέται φταίει το έγκλημα κάποιου άλλου. Για κάθε παιδί που μεγαλώνει με πληγές για να γίνει ενήλικας με αρρωστημένη ψυχή και μυαλό για να πληγώσει, να σκοτώσει, να βιάσει, να κλέψει να αυτοκαταστραφεί  αν δεν καταστρέψει, φταίμε όλοι εμείς. Είναι αργά όταν το έγκλημα καταγράφεται είτε με πηχυαίους τίτλους, είτε με μικρά γραμματάκια στις φυλλάδες της κοινωνικής μας ντροπής. Γιατί αντί να λέμε αίσχος και ντροπή, που τα λέμε φυσικά με φαρισαϊσμό ξεδιάντροπα, θα έπρεπε να σκύβουμε το κεφάλι ντροπιασμένοι.

Όλοι εμείς οι πάνω των 50 που είμαστε κομμάτι του κοινωνικού συστήματος και μεγαλώσαμε παιδιά, γιατί το μερίδιο της ευθύνης μας στην κοινωνία είναι δεδομένο. Κάποιον/α προσπεράσαμε αδιάφορα στο διάβα της ζωής μας και αρνηθήκαμε να ασχοληθούμε αφού δεν μας αφορούσε ή για να μην πλέξουμε και τελικά δεν την κάναμε τη διαφορά. Το ξέρουμε όλοι καθαρά πως δεν αυτοκτονήσει, μάλλον με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα εγκληματήσει μια προβληματική, ταραγμένη, πληγωμένη, παραμελημένη ψυχή. Ξέρουμε πως ένα άρρωστο μυαλό αν δεν βρει το γιατρικό θα σαλέψει εντελώς.

Ας αναλάβουμε ατομικά και συλλογικά τις ευθύνες μας και ας σταματήσουμε να συνεχίζουμε να ρίχνουμε πέτρες στο δικό μας γυάλινο σπίτι. Να κάνουμε επιτέλους κάτι.

Υπογραφή

Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.1 : Έχω και μια τεράστια αγωνία με το τι θα γίνει στην Πινδάρου τη Δευτέρα! Εννοείται πως έχω άποψη.

Υ.Γ. 2: Όσο για τις υπερχρεώσεις των τραπεζών, χαίρω πολύ και καλωσορίσαμε! Τους τοκογλύφους των διηγημάτων εποχής τους θυμάστε; Τι άλλαξε; Και τότε ατσαλάκωτα κοστούμια φορούσαν.

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας.