ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΣΤΟΥΡΗΣ

Εξελίξεις σε σχέση με το Κυπριακό που όχι απλώς δεν ωθούν τη διαδικασία προς τα εμπρός, αλλά αντίθετα διασαλεύουν ακόμη και το τραγικά εδώ και δεκαετίες στρεβλό στάτους κβο οδηγώντας στις παρυφές της διχοτόμησης. 

Ταυτόχρονα, η πάλη με την πανδημία κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση αποδεικνύεται, αφού το δεύτερο κύμα σε σύγκριση με το πρώτο του περασμένου Μαρτίου κάλλιστα μπορεί να παραλληλιστεί με τσουνάμι. 

Η οικονομία, δηλαδή οι επιχειρήσεις, τα νοικοκυριά και τα δημοσιονομικά τεστάρουν τις αντοχές τους σε μια μάχη ανοικτού τέλους με τον χρόνο. Στο χαοτικό σκηνικό προστίθενται -για ακόμη μια φορά- οι υποθέσεις πολιτικής διαπλοκής και διαφθοράς που επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο το αρνητικό όνομα που η Κύπρος χρεώθηκε στις περασμένες δεκαετίες. 

Την πιο πάνω κατάσταση επιβαρύνει και η προεκλογική περίοδος η οποίας ήδη έχει αρχίσει οδηγώντας τη χώρα στις πύλες του φρενοκομείου, με εξάρσεις πανικού, λαϊκισμού και ασυνάρτητων πολιτικών -δήθεν- θέσεων από πολιτικά κόμματα. 

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Μετά από κρίσεις, κοινωνικές, θεσμικές ή οικονομικές, μια κοινωνία έχει την ευκαιρία να αλλάξει. Και για να γίνει αυτό χρειάζεται βαθιά και ουσιαστική ενδοσκόπηση, αυτοκριτική, όραμα, σχεδιασμός και βεβαίως υλοποίησή του. Στην Κύπρο από το 2013 μέχρι την επόμενη κρίση, τη φετινή η οποία απλώνεται από την πανδημία μέχρι τη διαφθορά και την κρίση των θεσμών, λίγα έχουν αλλάξει δημιουργώντας αρνητικούς οιωνούς και για το μέλλον της χώρας. 

Η διαχρονική στάση του πολιτικού κατεστημένου της χώρας για αναμονή προς κάτι καλύτερο, δίχως αυτή η προσδοκία να βασίζεται σε κάτι στέρεο, σε αριθμούς, σε πραγματικές παραμέτρους, στον ρεαλισμό δηλαδή αλλά αντίθετα σε ευσεβείς πόθους, τη θεία πρόνοια ή τάχα το δίκαιο που κάποτε θα επικρατήσει, οδηγεί σε ολοένα και επιδείνωση της ήδη φθίνουσας πορείας της χώρας στον χρόνο. Με αυτή την τακτική πορευτήκαμε χωρίς τόλμη και αποφασιστικότητα στο Κυπριακό κινδυνεύοντας πλέον -και μάλιστα πολύ βάσιμα- να χάσουμε τις όποιες ελπίδες υπήρχαν και για την Αμμόχωστο. Με την ίδια λογική απορρίφθηκε η πρώτη επιλογή για οριζόντιο κούρεμα καταθέσεων το 2013, λέγοντας το περίφημο πλέον «Όχι» στην πρώτη απόφαση του Eurogroup. Μερικές μόνο μέρες μετά και με την ουρά στα σκέλια δεχτήκαμε πολύ χειρότερες και μεγαλύτερης έκτασεις λύσης και μάλιστα ως σωτήριες. Με αντίστοιχη λογική πορευτήκαμε στη φρενήρη πορεία της πώλησης διαβατηρίων, θεωρώντας ότι ο χρόνος είναι ανεξάντλητος και πως ες αεί θα μπορούσε το πρόγραμμα να στηρίζει την οικονομία. 

Αντιστοίχως συμβαίνει και με βραδυφλεγή θέματα τα οποία βεβαίως με τον χρόνο πυροδοτούν μεγάλες εξελίξεις. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση της κατάρρευσης του Συνεργατισμού, ο οποίος για δεκαετίες «βιάστηκε» από το πολιτικό κατεστημένο το οποίο στην κρίσιμη περίοδο της κρατικοποίησης αρνήθηκε την παροχή εργαλείων, μέσω νομοθετημάτων που θα του επέτρεπαν να διαχειριστεί τα συσσωρευμένα προβλήματα. 

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Παρόμοιο σκηνικό διαμορφώνεται αυτόν τον καιρό ξανά στη Βουλή, με λαϊκίστικες προτάσεις, με θέσεις που εκφράζουν δήθεν τον απλό πολίτη αλλά βασίζονται σε τετριμμένα στερεότυπα και η πολιτική της ατάκας και του συνθήματος κυριαρχεί ξανά αποσκοπώντας στην εύκολη ψήφο ενόψει εκλογών. 

Το πολιτικό περιβάλλον του τόπου επαναλαμβάνει εαυτόν συντηρώντας το στάτους του, κατατρώγοντας παράλληλα χρήματα και προοπτικές από τον τόπο. 

Αλλαγή; Μάλλον δύσκολο. Διότι είμαστε συμμέτοχοι και συνεπώς συνένοχοι. Έτσι μάθαμε, έτσι μας αρέσει και έτσι θα συνεχίσουμε να πράττουμε. Τις πόρτες του φρενοκομείου τις έχουμε ήδη περάσει. Το ερώτημα πλέον για την Κύπρο είναι εάν μπορούν να δημιουργηθούν τέτοιες πιέσεις από κοινωνικά ρεύματα που να να δημιουργήσουν έστω την ελπίδα επικράτησης της λογικής, της σύνεσης και του ρεαλισμού.