ΓΡΑΦΕΙ Η
ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ*

Καλύτερη χρονιά να ναι αυτή που ανταμώνουμε τώρα εύχομαι. Όμως καλύτερη χρονιά χωρίς καλύτερο περιεχόμενο δε γίνεται. Ποιος φτιάχνει το περιεχόμενο, ποιος είναι το περιεχόμενο; Εμείς σχεδιάζουμε, οργανώνουμε, προγραμματίζουμε και εκτελούμε. Εκτελούμε συχνά άστοχα, και άκριτα, με γνώμονα το υποκειμενικό, χωρίς να αναγνωρίζουμε την ανάγκη αλλά και την χρησιμότητα του συλλογικού.

Αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε από τη χρονιά που φεύγει είναι αυτήν ακριβώς τη διαπίστωση, πως μόνο μέσα από διαδράσεις συλλογικές, διαδράσεις αλληλεγγύης μπορούμε να προχωρήσουμε. Η ατομική ελευθερία υπάγεται στην έννοια της συλλογικής ευθύνης, το κοινωνικό αγαθό είναι ταυτόχρονα και ατομικό. Ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες υπάρχουν γιατί οι κοινωνίες το ζήτησαν, το πάλεψαν, το κέρδισαν. H υπεράσπιση του ατόμου, της αυτονομίας του εαυτού μας εν τέλει, είναι άμεσα συνδεδεμένη με την υπεράσπιση της κοινωνίας.

Το 2022 βρίσκει βαθύτατα χωρισμένες κοινωνίες, όχι μόνο ταξικά αλλά με βάση ιδεολογήματα και θέσεις που ουσιαστικά δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν γιατί έχουν άλλες αφετηρίες και κύρια άλλες λογικές. Δεν παλεύεται η πίστη με την λογική, δεν παλεύεται το ψέμα με την αλήθεια δυστυχώς. Η ευθύνη της ευνομούμενης πολιτείας είναι βαριά: Δεν προστάτευσε την παιδεία, από σκοταδιστικές απόψεις και θρησκοληψίες. Δεν προστάτευσε την πολιτότητα από τις παρεμβάσεις μη πολιτειακών κύκλων, όπως πχ της εκκλησίας επίσημης ή ανεπίσημης. Επέτρεψε την επικράτηση ακραίων απόψεων σε ότι αφορά τη διαφορετικότητα (χρώματος, φύλου, άποψης) γιατί είναι πάντα ευκολότερο να φταίει ο αλλιώτικος , ο διαφορετικός, διαφεύγοντας εύκολα οποιαδήποτε συζήτησης επι της ουσίας για τις πολιτικές επιλογές και αποφάσεις.

Κοντά σε όλα αυτά εδραιώθηκε και η άποψη πως για όλα φταίνε τα μέσα και οι δημοσιογράφοι, γιατί τα γράφουν, γιατί δεν τα γράφουν, γιατί λένε ψέματα , γιατί λένε ότι τους συμφέρει. Η αποδόμηση της δημοσιογραφίας και των μέσων, είναι απλώς μια ακόμα αποδόμηση των κοινωνικών και πολιτειακών δομών, επιτρέπει στην μισαλλοδοξία, στο ψέμα , στην ατομικότητα (πάντα είς βάρος του συλλογικού) να επικρατούν. Επικρατούν κραυγάζοντας μέσα στην εκκωφαντική ηχώ των απόψεων των πολλών, όπως αχνοφαίνονται πάνω στους τοίχους τους στα ατάκτως ερριμένα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που πήραν μια θέση που δεν τους αναλογεί, και δεν μπορούν να την γεμίσουν!

*Η Ήβη Λάμπρου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick.