ΓΡΑΦΕΙ Ο 
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΣΤΟΥΡΗΣ

«Καλοί οι αγώνες, τα λάβαρα τα τιμημένα, οι ήρωες, τους έχουμε και τους τιμάμε. Έχουμε τα δικά μας εικονοστάσια στην Αριστερά όμως πρέπει να δούμε και το σήμερα.

Πρέπει να δούμε τους νέους αγώνες, τα νέα προβλήματα, τα νέα διακυβεύματα και με αυτή την έννοια αυτό που εγώ πιστεύω είναι ότι η Αριστερά πρέπει να αποκτήσει ξανά πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική ζωή του τόπου…»

Μετά η δημοσιογράφος, Σοφία Παπαϊώννου ρωτά τον νεαρότερο πολιτικό που εξελέγη αρχηγός κόμματος στην Ελλάδα, εάν με όλα όσα λέει θεωρεί πως ο Συνασπισμός μπορεί να αναλάβει την εξουσία. Τότε ο Αλέξης Τσίπρας με χαμόγελο απάντησε: «Αν σας έλεγα ότι είναι έτοιμος να αναλάβει την εξουσία, θα ήταν ενδεχομένως κάτι πολύ
παρεξηγήσιμο. Θα σας απαντήσω με ειλικρίνεια: Δεν έχουμε έτοιμη εναλλακτική πρόταση. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα, να την φτιάξουμε αυτή την εναλλακτική πρόταση, αλλά να την φτιάξουμε… Αυτό είναι το στοίχημα για εμάς: να γίνουμε έτοιμοι!».

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Τα πιο πάνω αποτελούν τα κυριότερα σημεία από την πρώτη συνέντευξη που παραχώρησε ο Αλέξης Τσίπρας, αφότου αναδείχθηκε στην ηγεσία του Συνασπισμού, πριν καν κλείσει τα 34 στο μακρινό -λόγω κυρίως όσων έχουν μεσολαβήσει στην Ελλάδα- 2008. Ο Τσίπρας αποτελεί κεντρικό πρόσωπο στην πολιτική σκηνή της χώρας και κατ’ επέκταση κομμάτι της ιστορίας της κατά τα τελευταία 15 χρόνια, τα οποία κάθε άλλο παρά εύκολα ήταν για τη χώρα. Με τον Τσίπρα ως πολιτικό πρόσωπο, σε επίπεδο ρητορικής και κυρίως πολιτικής δράσης δεν έχω συμφωνήσει σε πολλά και κυρίως έχω αξιολογήσει ως καταστροφική την πορεία στην οποία οδήγησε την Ελλάδα κατά τον πρώτο χρόνο της πρωθυπουργίας του, το 2015. Παρόλα αυτά, ήταν και παραμένει ένας καλός ρήτορας, γοητευτική πολιτική προσωπικότητα κυρίως ως προς τους νέους και ταλαντούχος επικοινωνιακά. Αυτοί είναι οι λόγοι που τον ανέδειξαν στην ηγεσία του Συνασπισμού, που διεύρυναν τα ποσοστά του κόμματος και κυριότερα που οδήγησαν τον Τσίπρα στο Μέγαρο Μαξίμου.

Ο Τσίπρας αναδείχθηκε στην ηγεσία του Συνασπισμού ως η φωνή του πιο αριστερού ρεύματος στο κόμμα, σε σύγκριση με τον Φώτη Κουβέλη ο οποίος παρότι αρκετά χρόνια μεγαλύτερος εξέφραζε μια πιο εκσυγχρονιστική πρόταση για το κόμμα και ευρύτερα την Αριστερά στην Ελλάδα. Αυτό αποτελεί ίσως και μια απάντηση και σε σχέση με το ΑΚΕΛ και τις θέσεις και κατά πόσον αυτές είναι ξεπερασμένες ή όχι. Διότι δεν είναι μόνο το τι λέγεται, αλλά και από ποιον και βεβαίως πως αυτό εκφράζεται.

Μια προσωπικότητα όπως ο Αλέξης Τσίπρας είναι αυτό που σήμερα χρειάζεται και το ΑΚΕΛ. Δηλαδή μια νέα φωνή, μια νέα πρόταση και από ηλικιακής άποψης που πιο εύκολα θα απευθυνθεί και κυρίως θα πείσει νέους να ψηφίσουν αν όχι να εμπλακούν με την πολιτική και κυρίως το ΑΚΕΛ χρειάζεται ένα πρόσωπο με λόγο που θα δώσει
ελπίδα, θα εμπνεύσει και θα προσδώσει δυναμικό αέρα ανανέωσης κερδίζοντας ψήφους για το κόμμα, αξιοπιστία από την κοινωνία και αποδοχή από τους πολιτικούς αντιπάλους. Στοιχεία τα οποία σήμερα λείπουν από το ΑΚΕΛ.

Τα προβλήματα του ΑΚΕΛ δεν ξεκινούν ούτε σταματούν στον Άντρο Κυπριανού, στον οποίο χρεώνεται η πρόσφατη αποτυχία του κόμματος στις εκλογές. Κατ’ ακρίβεια πρόκειται για μια από τις συνετές και νηφάλιες προσωπικότητες στο πολιτικό προσκήνιο, για τον οποίο δεν υπάρχει καν υπόνοια για συμμετοχή σε ύποπτες διαδρομές χρημάτων ή προσωπικές μπίζνες λόγω της εμπλοκής του στην πολιτική. Την ίδια ώρα βέβαια, υστερεί σημαντικά στο επικοινωνιακό κομμάτι, το οποίο όσο κι αν δεν αρέσει σε κάποιους να επισημαίνεται αποτελεί το βασικό όχημα της πολιτικής να απευθυνθεί στην κοινωνία και κυρίως να την πείσει για τις θέσεις και τις προτάσεις της.

Και αυτό το επικοινωνιακό έλλειμμα δεν καλύπτεται, ούτε μερικώς, από άτομα που θα μπορούσαν να αναλάβουν το συγκεκριμένο φορτίο. Η ρητορική και η συμπεριφορά των προβεβλημένων στελεχών του ΑΚΕΛ είναι πανομοιότυπη, ενώ η ισχυρή αφοσίωση στις κομματικές διεργασίες και διαδικασίες, ακόμη και για μια πρόταση που κάποιος μπορεί
να πει, είναι κουραστική και ενίοτε εκνευριστική.

Για αυτούς τους λόγους είναι καθοριστικό για το ΑΚΕΛ το ποιον θα επιλέξει ως επόμενο Γενικό Γραμματέα, μια επιλογή που θα το συνοδεύει για χρόνια ίσως και για δεκαετίες.

Μια επιλογή που θα καθορίσει το μέλλον και τη δυναμική του κόμματος και του ευρύτερου χώρου της Αριστεράς, ενός χώρου ο οποίος δεν εκπροσωπείται στη χώρα μας από άλλα κόμματα, κινήματα ή έστω συνεργαζόμενες με το ΑΚΕΛ συνιστώσες.

Κοινωνικά ρεύματα, κινήματα για προστασία διαφόρων ομάδων ατόμων, τάσεις και ρόλοι θεσμών, εκπαιδευτικό σύστημα και κατεύθυνση Παιδείας, θρησκεία, νέοι, δικαιώματα και πολλά άλλα ζητήματα αποτελούν στοιχήματα τα οποία μια σοβαρή προοδευτική πρόταση μπορεί να θέσει στον δημόσιο διάλογο και πολύ περισσότερο να
επιφέρει αλλαγές για αυτά. Όπως ο Τσίπρας το 2008 είπε: «Αυτό είναι το στοίχημα για εμάς: να γίνουμε έτοιμοι!» έτσι και το ΑΚΕΛ χρειάζεται και τα άτομα και τις προτάσεις για να καταστεί έτοιμο να αναλάβει ξανά την εξουσία, ή να συμμετάσχει δια συνεργασιών σε αυτήν.

Οι επικείμενες εξελίξεις στο ΑΚΕΛ θα καταδείξουν την τάση που θα επικρατήσει στο κόμμα και εάν όντως αυτή θα είναι ανανεωτική ή συντηρητική, ως προς τον τρόπο λειτουργίας, την επαφή με την κοινωνία και την παραγωγή πολιτικών θέσεων του κόμματος τα επόμενα χρόνια. Αυτή η τάση θα καθορίσει το εγγύς αλλά και το απώτερο μέλλον του κόμματος, σε μια κοινωνία που διεκδικεί κυρίως κοινωνικές κατακτήσεις, δικαιώματα (αυτονόητα σε κάποιες άλλες χώρες) και χρειάζεται ουσιαστικές εκσυγχρονιστικές προσεγγίσεις.