ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Πρέπει να ομολογήσω με κάθε ειλικρίνεια πως τον τελευταίο καιρό, παρόλο που υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα το κόψω, ξεκίνησα ξανά, να κάθομαι βιδωμένος μπροστά από την τηλεόραση- μια παλιά, μαυρόασπρη, με παράσιτα, που έχω στη σπηλιά στο δάσος μου-. Άδικα τα αστέρια λάμπουν προκλητικά. Το φεγγάρι το αγνοώ και ας μου κλείνει προκλητικά το μάτι. Με τη σοφή κουκουβάγια καθόμαστε, βλέπουμε ειδήσεις σε όλα τα κανάλια για να συγκρίνουμε, και μετά κάνουμε τις αναλύσεις μας μέχρι πρωίας. Και μετά φτου και πάλι απ΄ την αρχή…

Ξέρω δεν βοηθά στη ψυχολογία μου. Η κουκουβάγια δε, είναι στα όρια κρίσης πανικού. Εγώ το παλεύω ακόμη αλλά μάλλον θα καταρρεύσω αν δεν γίνει κάτι σύντομα. Τι θα μπορούσε να γίνει; Απλά πράγματα:

Θα μπορούσε για παράδειγμα να ξεκαθαρίσει το θέμα με τα Cyprus papers.  Τελικά ποιος τα διέρρευσε;  Είναι στημένο παιχνίδι υποκινούμενο από την Τουρκία; Θέλουν να πλήξουν πολιτικά την Κυπριακή Δημοκρατία; Είναι η Κυπριακή Δημοκρατία τελικά ο Πρόεδρός της – ο οποίος πλήττεται σίγουρα- η μία τέτοια ταύτιση την βλάπτει όπως ισχυρίζεται η αντιπολίτευση; Υπάρχει όντως δάκτυλος από την αντιπολίτευση; Διορθώθηκε το πρόγραμμα; Πήραμε πολλά εκατομμύρια; Δισεκατομμύρια; Τι τα κάναμε; Ποιοι ακριβώς τα πήραν; Μπορούμε να τους τα πάρουμε πίσω τα διαβατήρια; Θα πρέπει να τους δώσουμε τα λεφτά τους πίσω σε τέτοια περίπτωση; Γιατί αν πρέπει, να τα δώσουμε πίσω εννοώ, μάλλον δεν μπορούμε- τα ξοδέψαμε (όλοι μαζί!). Υπήρξε δόλος; Παρεμβάσεις; Πολλά τα ερωτήματα αλλά τελικά ανακουφίστηκα. Η ελεγκτική υπηρεσία θα την βρει την άκρη του νήματος. Πάντα την βρίσκει. Το θέμα είναι πως την βρίσκει,  τους την δίνει, και μετά, με κάποιο περίεργο τρόπο,  χάνεται και το νήμα και το κουβάρι. Ας είναι. Μου έφυγε ο ένας πονοκέφαλος. Ελπίζω μόνο να μου απαντήσει κάποια στιγμή κάποιος το καίριο και κύριο ερώτημά μου. Γιατί να θέλει κάποιος Κυπριακό Διαβατήριο;  Εγώ έχω ένα- ληγμένο- αλλά τώρα που τα ταξίδια μπήκαν στον πάγο τι να το κάνω; Είπα να μην το ανανεώσω μπας και δω ξαφνικά το όνομα μου να παίζει στα δελτία. Είμαι και σημαίνων πρόσωπο, είμαι και αναγνωρίσιμος. Δεν υπάρχει άλλος Ρομπέν των χαμένων Θαυμάτων. Καμία πιθανότητα δεν  υπάρχει για συνωνυμία και θα εκτεθώ ανεπανόρθωτα. Ας το λοιπόν, το διαβατήριο,  ληγμένο και βλέπουμε.

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Πάμε στη μάσκα, που είναι ο δεύτερος μου πονοκέφαλος. Γιατί με απασχολεί; Σωστά δεν θα έπρεπε. Στο δάσος μου ο χώρος είναι ανοικτός. Ελπίζω να μην προκύψει κάποιο θέμα και κάποια στιγμή να βγει διάταγμα που να επιβάλλει πως χρειάζεται να φοράμε και στο δάσος μάσκα. Τότε σίγουρα θα έχω πρόβλημα να πείσω τα ζώα, τα πουλιά μου και τα δέντρα μου για την αναγκαιότητα. Γιατί είναι ελεύθερα πνεύματα και δεν πολυπιστεύουν στους ειδικούς που το επόμενο που έμεινε να κάνουν είναι να γράψουν ευαγγέλιο και να ιδρύσουν θρησκεία. 

Απλώς τα λυπάμαι τα κακόμοιρα τα παιδιά, γιατί και στα 12 τους παιδιά είναι, που θα πρέπει να φοράνε τη μάσκα 6 ώρες στο σχολείο.  Ευκολάκι λένε οι ειδικοί. Μάλλον ξέχασαν τι σημαίνει 6 ώρες στο θρανίο, σε τάξεις θερμοκήπια. Με τέσταρα. Δεν άντεξα. Όσο κρατάει ένα ψώνισμα στην υπεραγορά. Η επίσκεψη στην τράπεζα.  Ένα φαρμακείο τέλος πάντων. Στους κλειστούς χώρους εστίασης αναρωτιέμαι γιατί δεν επιβάλλεται η μάσκα στους πελάτες αλλά επιβάλλεται στα σχολεία; Αν τα ονομάσουμε καφετέριες και σερβίρουμε και φραπεδάκι θα είμαστε άραγε καλυμμένοι; 

Πρέπει στο σημείο αυτό να πω πως για τους εκπαιδευτικούς δεν έχω θέμα. Εξάλλου καλά κάθονταν και στην καραντίνα και στο καλοκαίρι και δουλεύουν και λίγο, γενικά, και πληρώνονται και πολύ, ειδικά. Ήρθε η ώρα να πληρώσουν. Καλά να πάθουν. Να κάνουν μάθημα από καθέδρας- άρα διάλεξη, αφού δεν θα μπορούν τα παιδιά έτσι κι αλλιώς να εργαστούν συνεργατικά, βιωματικά, διερευνητικά (απαγορεύεται να μετακινούνται , να ακουμπούν εποπτικό υλικό, να μοιράζονται πράγματα- εκτός από τις ψείρες, αν φυσικά μπορούν να πηδήσουν 1 μέτρο!). Τι πρόβλημα θα έχουν να φοράνε τη μάσκα; Τα παιδιά δεν θα τους ακούνε έτσι κι αλλιώς, άρα όλα καλά. Θα μπορούν να μην λένε τίποτα ή και να λένε ό,τι θέλουν. Μάθηση; Δευτερεύον. Τώρα που το ανάλυσα λιγάκι πάει και ο δεύτερος πονοκέφαλος. 

Τον τρίτο, πονοκέφαλο, δύσκολα θα τον ξεφορτωθώ. Κανένα παυσίπονο δεν δουλεύει. Ούτε το έντονο διπλωματικό παρασκήνιο. Ούτε ο άθλος να μεταστραφεί η στάση της Γερμανίας (και άλλων). Ούτε οι ξεκάθαρες δηλώσεις υπέρ της Κύπρου και της Ελλάδας. Ούτε η λίστα κυρώσεων που τελικά θα ετοιμαστεί, και μπράβο μας! Γιατί; Μα γιατί είναι απρόβλεπτος. Είναι αλαζόνας. Είναι πειρατής. Έχει γινάτι. Γιατί φορά παρωπίδες. Γιατί χρησιμοποιεί ρητορική μίσους. Γιατί ωρύεται. Γιατί δεν τον εμπιστεύομαι. Γιατί έχει σχέδιο. Γιατί έχει δύναμη και αδυναμία μαζί (εύφλεκτος συνδυασμός). Γιατί δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο. Γιατί ό,τι θυμάται χαίρεται. Γιατί γυαλίζει το μάτι του, το βλέπω και τρομάζω και εγώ και η σοφή κουκουβάγια, που και τα δικά της μάτια γυαλίζουν-στο σκοτάδι. Η μόνη ελπίδα να μου φύγει ο τρίτος πονοκέφαλος είναι να καταλάβουν οι δικοί του πως δεν πάει καλά και να τον αλλάξουν. Βρε λες;

Αυτά για μένα και τα προβλήματά μου. Ξέρω. Δεν σας αφορούν; Ο καθένας κουβαλά τους δικούς του δαίμονες; Είπα να το μοιραστώ μαζί σας μην τυχόν και είναι κοινοί. Οκ πάω πάσο.

Υπογραφή 
Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.1: Ο πειρατής, στον εφιάλτη μου, φορούσε μάσκα και πετούσε στον αέρα τα Cyprus papers. Μετά έβαζε φωτιά και το «ατύχημα» οδηγούσε σε θερμό επεισόδιο και λίγο πριν τους τίτλους του τέλους, ξεκινούσε να κτίζει κάστρα στην άμμο της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου.

Υ.Γ.2: Αποφάσισα να βγάλω από την πρίζα την παλιά μου τηλεόραση και να προσποιηθώ πως όλα είναι καλά. Στον κόσμο μου; Στον κόσμο μου λοιπόν, εκεί που ακόμη υπάρχουν θαύματα.

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας.