ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Πάντα την φανταζόμουν την Ιστορία σαν πραγματικό πρόσωπο. Μάλλον γιατί με μπέρδευε και το ότι ο Ηρόδοτος, εξαιρετικής φήμης κύριος, αυτό πρέπει να το παραδεχτούμε, ήταν ο πατέρας της. Και συνέχιζε η φαντασία μου να οργιάζει. Της φορούσα λέει λευκούς χιτώνες και της έβαζα στεφάνια από δάφνη στα μαλλιά. Μάλλον ναι, καλά το σκεφτήκατε, την μπερδεύω με την Ελλάδα. Ίσως, γιατί την ιστορία την πρωτογνώρισα ελληνική. Όπως και να έχει καθόμασταν πάνω σε διάφορες αρχαίες πέτρες και χαλάσματα, και μου τα εξηγούσε με το νι και με το σίγμα. Εγώ; κρεμόμουν από τα χείλη της. 

Εκείνη μου σύστησε και την ξαδέλφη της την Μυθολογία. Ε, πρέπει να σας πω πως αν την Ιστορία την είχα αγαπήσει βαθιά, την Μυθολογία την ερωτεύτηκα. Δεν μπόρεσα αν αντισταθώ στη γοητεία της. Μαγεία. Φως και σκοτάδι. Τερατόμορφοι άνθρωποι και ανθρωπόμορφα τέρατα. Σειρήνες και θεοί που κατακεραύνωναν. Βρέφη που έπνιγαν φίδια και χρυσά μήλα. Δεν είναι της ώρας όμως να σας πω το τι μοιραζόμαστε τις νύχτες! Γιατί, ναι, με την Ιστορία περνούσα τις μέρες μου και με την Μυθολογία τις νύχτες μου- έτσι αποφεύγαμε και τις δυσάρεστες συναντήσεις-. 

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<< 

Βλέπετε η Ιστορία τις νύχτες μελετούσε κάτι τεράστιους τόμους με σκόνη αιώνων να κατακάθεται στις σελίδες τους- προσωπικά έχω αλλεργία στη σκόνη και φτερνιζόμουν και την ενοχλούσα-. Μελετούσε και έγραφε και άλλους τόμους, οι οποίοι ήταν αντιλαμβάνεστε καταδικασμένοι και εκείνοι να σκονιστούν στους αιώνες που έρχονταν. 

Και φυσικά, πρέπει να το παραδεχθώ, με διεκδικούσαν και οι δύο. Προσπαθούσε η μια να ξεπεράσει την άλλη. Και εγώ χανόμουν σε ιστορικές διαδρομές στις οποίες ένιωθα περήφανος για την καταγωγή μου και μετά μεθούσα με μυθικές αφηγήσεις που έκαναν την φαντασία μου να καλπάζει σε φτερωτά άλογα.

Ευτυχισμένος; Απόλυτα! Μέχρι που κατάλαβα πως με είχε προδώσει η Ιστορία μου και μετά την πρόδωσα και εγώ. Και από τότε δεν είμαι καλά. Εκείνη συνεχίζει να γράφει τους τόμους της αλλά εγώ δεν είμαι καλά. Γιατί; Μα, γιατί δεν ξέρω ποιος είμαι. Και αν δεν ξέρεις ποιος είσαι δεν ξέρεις ούτε και ποιος θέλεις να γίνεις. Δεν έχεις με άλλα λόγια στόχους ούτε για σένα ούτε για την πατρίδα σου. Ευτυχώς που κράτησα στη ζωή μου την γοητευτική Μυθολογία και έτσι γεμίζω τις νύχτες μου με υπέροχα όνειρα, γιατί οι μέρες μου, δεν ξέρω για τις δικές σας, είναι γεμάτες εφιάλτες. 

Θα σας τα πω. Πίστευα πως η Ιστορία μου έλεγε πάντα την αλήθεια. Πως κάθε λέξη που έγραφε είχε όντως αυτό που λέμε ιστορικό βάρος. Και ενθουσιαζόμουν με τα ηρωικά ΟΧΙ που αιματοκύλισαν την Ήπειρο. Και θαύμαζα τις γυναίκες τις Ηπειρώτισσες που ήταν όντως ξαφνιάσματα της φύσης. Και πίστευα πως ο Μουσολίνι ήταν κορόιδο και πως η Ιταλία ήταν γελοία και πως εμείς οι Έλληνες είμαστε οι καλύτεροι και οι γενναιότεροι από όλους. Για το τέρας, τον Χίτλερ, η αλήθεια είναι πως μου την είχε πει η Ιστορία, όλη την αλήθεια. Έτσι νομίζω προσώρας τουλάχιστον. Και κόρδωνα στις παρελάσεις χωρίς να σκέφτομαι πόσους σκότωσε ο πόλεμος. Δεν σκεφτόμουν εκείνους που πέθαιναν από την πείνα και τους μάζευαν το πρωί ξυλιασμένους από το χιόνι. 

Επέλεγα να αγνοήσω το πόσοι δοσίλογοι πρόδωσαν στην κατοχή και πατρίδα και Ιστορία. Πόσοι εκτελέστηκαν αργότερα στον εμφύλιο. Πόσες οικογένειας καταστράφηκαν. Πόσο οι ξένες δυνάμεις- και τότε και τώρα και πάντα- εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους χωρίς καμία αίσθηση Δικαίου και Δημοκρατίας να καθοδηγεί τις πράξεις τους. Και μετά πίστεψα πως και εμείς οι Έλληνες της Κύπρου, οι απόγονοι των Αχαιών, κουβαλούσαμε το DNA του Ρε Αλέξη και του Κίμωνα. Και φούσκωνα σαν παγώνι από περηφάνια. Και θαύμασα το έπος της ΕΟΚΑ. Κι έκλαιγα από εθνική συγκίνηση όταν άκουγα τους λόγους του Μακαρίου. Και θύμωνα με την εισβολή και το πραξικόπημα. Βλέπετε, και στην ιστορία της μικρής μου πατρίδας, επέλεγα να διαβάζω μόνο τους μεγάλους τίτλους, αγνοούσα τα υποκεφάλαια και τις σημειώσεις. 

Και μια μέρα, πάντα έρχεται αυτή η μέρα, έπεσαν οι μάσκες της αγνής και αμόλυντης Ιστορίας. Είδα τις μικρές σημειώσεις στο περιθώριο των τόμων που έγραφε. Είδα τα κίνητρα και τις συνομωσίες πίσω από τις επαναστάσεις και τους πολέμους. Κατάλαβα πως κάθε φορά, μα κάθε φορά, πίσω από τα εύηχα συνθήματα και τις επαναστάσεις στις οποίες σερνόταν ο λαός, υπήρχαν οι συνωμότες, οι δολοπλόκοι, οι προδότες, οι πουλημένοι, τα εμπλεκόμενα συμφέροντα. Κατάλαβα πως υπάρχουν πολλές αλήθειες και πως η Ιστορία μπορεί να τις έγραφε όλες- δεν θέλω να την αδικήσω- αλλά επέλεγε ποια να γράψει πρώτη με όμορφα μεγάλα γράμματα και ποια να καταγράψει ως υποσημείωση. 

Αυτό, θα μπορούσα να το αντέξω και να της δώσω μια δεύτερη ευκαιρία. Γιατί το κουβεντιάσαμε και κατάλαβα και τη δική μου ευθύνη. Εκείνη τα έγραφε. Εγώ επέλεγα να μην τα διαβάζω ή να τα αγνοώ, γιατί απλά έτσι με βόλευε. Εκείνο που με έκανε να χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου ήταν η καταγραφή της ιστορίας που ζούσα. Όταν κατάλαβα πως άλλα γίνονταν και άλλα καταγράφονταν. Όταν πολλές αλήθειες δεν λέγονταν πουθενά. Όταν η ελευθερία έγινε επανένωση. Όταν η εισβολή έγινε ειρηνευτική εκστρατεία και ο πόλεμος έγινε πηγή ειρήνης. Όταν οι χάρτες άλλαξαν και κοκκίνησε το Αιγαίο. Όταν η Αμερική και η Ρωσία, επικρότησαν κατάμουτρα σε όλους μας το άδικο και αγνόησαν τις σφαγές. Όταν οι τριμερείς και οι πενταμερείς που κανονίστηκαν, κανονίζονται και θα κανονίζονται μέχρι να γίνει εκείνο που τους βολεύει, διαστρεβλώνουν την αλήθεια και κρατούν ίσες αποστάσεις. Όταν η Τουρκία κάνει ότι της καπνίσει και δεν σπάζει ρουθούνι. Όταν…

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Την χώρισα. Της γύρισα την πλάτη. ΤΕΛΟΣ. Αυτό της είπα. Έμεινα με την Μυθολογία μου. Τουλάχιστον μαζί της ξέρω που στέκομαι.

Υπογραφή: Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων.

Υ. Γ. Όταν ένα έθνος βρίσκεται σε πτώση, όταν μια κοινωνία καταρρέει, μια παράμετρος μπορεί να βρεθεί πάντα: έχουν ξεχάσει από πού έρχονται. (Carl Sandburg, 1878-1967, Αμερικανός ποιητής).

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας