ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Μεγάλωσα στα πρώην καμένα δάση μου με το ρομαντικό όραμα μιας πατρίδας για την οποία ήμουν περήφανος, μιας πατρίδα που έμοιαζε με χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος. Με μια χλωρίδα και μια πανίδα ζηλευτή (το μια είναι αντιλαμβάνεστε σχήμα λόγου καθώς φημιζόμαστε για τον εξαιρετικά μεγάλο αριθμό ειδών που φιλοξενούμε στα οικοσυστήματά μας). Με μια ιστορία αξιοθαύμαστη. Με ένα τουλάχιστον αγώνα συγκινητικά θαρραλέο (αναφέρομαι σε εκείνον της ΕΟΚΑ, αλλά δεν θα αγνοήσω ούτε την συνεισφορά μας στους παγκοσμίους πολέμους, στις παγκόσμιες επαναστάσεις, και εννοείται πως θα κάνω και ιδιαίτερη μνεία στην επανάσταση του Ονήσιλου και του Ρε Αλέξη). Με μια γλώσσα που μας έδωσαν ελληνική στις αμμουδιές του Ομήρου…

Και ξαφνικά ή ξύπνησα από ύπνο βαθύ ή παραμεγάλωσα, γιατί τα έχω τα χρονάκια μου, και ξεκίνησα να γκρινιάζω. Ναι, μπορεί να είμαστε και Γη της λεμονιάς και της ελιάς και όλων των υπέροχων προαναφερθέντων πραγμάτων που είπα, αλλά ίσως θα πρέπει να προστεθούν στον κατάλογο και διάφορα πιο γκρίζα πράγματα τα οποία εκπροσωπούμε. Πρωτιές για τις οποίες δεν είμαστε και πολύ περήφανοι γι’ αυτό ίσως και τείνουμε να τις κρύβουμε κάτω από το χαλί, προβάλλοντας τα καλά μας τα οποία μάλλον έχουν αποκτήσει πλέον μια παρελθοντική χροιά. 

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<< 

Γη του ξεραμένου λιβαδιού; Σαφέστατα και ας έβρεξε καρεκλοπόδαρα. Γη της πικραμένης Παναγιάς; Πικραμένη τα μάλα με όλα όσα γίνονται και από τους ευσεβείς και από τους ασεβείς,  καμία αμφιβολία. Γη της παιδείας που ταλανίζεται χρόνια τώρα και άκρη δεν βρίσκουμε; Ρωτήστε τους καταταλαιπωρημένους, στραγγισμένους από τη δίψα της μάθησης, χωρίς καμιά χαρά και κανένα κίνητρο μαθητές. Γη του ΓΕΣΥ που για να κτιστεί, όπως το γεφύρι της Άρτας ένα πράμα, θα το χρυσοπληρώσουμε ξανά και ξανά εμείς οι δικαιούχοι, και θα πανηγυρίζουμε πως δήθεν είναι δωρεάν ξεχνώντας τις ψηλές, που θα ψηλώσουν και άλλο και μας το λένε με το γάντι, συνεισφορές μας, γιατί πρέπει τα ιδιωτικά νοσηλευτήρια να είναι σχεδόν, αλλά όχι εντελώς κρατικά και τα κρατικά σχεδόν, αλλά όχι εντελώς ιδιωτικά και θα πρέπει να δοθούν και κίνητρα και αποζημιώσεις και εγγυήσεις και ναι, να τους βρούμε εκείνους που κάνουν και θα κάνουν διασπάθιση και πλα πλα πλα…; Γη της διαφθοράς, της μίζας και του μέσου; Δεν ξέρω, ρωτήστε όσους τα πήραν και τα παίρνουν χοντρά. Γη της διαπλοκής, του ψεύδους, της συνενοχής που καλύπτεται γιατί όλοι φταίμε; Της αδιαφορίας, της ευθυνοφοβίας της «πούγκας», του κουτσομπολιού, της μικρότητας, της ανεπάρκειας;  

Δεν θα απαντήσω και σταματώ τον μαύρο κατάλογο εδώ. Υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις; Πάντα. Σταμάτησε όμως να με ενδιαφέρει η εξαίρεση. Με ενδιαφέρει ο κανόνας και τον κανόνα τον δημιουργούν μεν οι επικεφαλείς, οι την εξουσία έχοντες και κατέχοντες νυν και αεί – γιατί πρέπει να  το πω και ας φαίνεται αλλιώς, πως οι ίδιοι είναι πάντα και ανακυκλώνονται-  αλλά και ο καθένας από εμάς με τις πράξεις και δυστυχώς, για τους πιο πολλούς, με τις παραλείψεις μας.

Θα σταθώ, γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, στο αν είμαστε τελικά και Γη του βιασμού. Ζήσαμε, ζούμε και θα ζούμε ένα θέατρο του παραλόγου για καιρό ακόμη με την υπόθεση της Βρετανίδας στην Αγία Νάπα (παρένθεση και κυριολεκτικά και μεταφορικά, γιατί να χρησιμοποιείται η καταγωγή και η ηλικία στα αστυνομικά ρεπορτάζ και ειδήσεις και να οδηγεί σταδιακά και υπόγεια, στη δημιουργία στερεότυπων που δύσκολα μετά ξεριζώνονται;). Δεν με ενδιαφέρουν τα της δικαιοσύνης στην παρούσα παρέμβαση για 2 λόγους. Γιατί  πρώτον δεν τα ξέρω, δεν τα καταλαβαίνω, έχουν χαρακτήρα πυθίας οι νομολογίες, ερμηνεύονται κατά το δοκούν και χρησιμοποιούνται αναλόγως, ειπώθηκαν πολλά από εκείνους που είναι αρμόδιοι και ναι πρέπει να αλλάξουν διάφορα που εννοείται πως δεν είναι διόλου αδιάφορα αλλά είναι σαφέστατα εξαιρετικής σημασίας. Και δεύτερον γιατί την έχασα τελικά την εμπιστοσύνη μου και στον τελευταίο πυλώνα. Ναι την έχασα την εμπιστοσύνη μου στη δικαιοσύνη. Με απογοήτευσε πολλάκις. Ποιος βρήκε εξάλλου το δίκαιο του (εκτός και αν μανουβράρει  τεχνηέντως, πληρώσει ακριβά, παίξει με το σύστημα και κυρίως είναι μέρος του συστήματος; ) και θα το βρει και ο κάθε κατατρεγμένος;

>>> ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ & ΕΡΕΥΝΕΣ BRIEF <<<

Τις λεπτομέρειες την υπόθεσης τις διαβάσαμε όλοι. Προσπάθησα να πάρω θέση και να δημιουργήσω άποψη γιατί οι λεπτομέρειες με αποπροσανατόλιζαν. Είπε ψέματα; Άλλαξε την κατάθεσή της; Το βίντεο έδειχνε συναίνεση; Ήταν φτιαγμένη; Ήταν δώδεκα; Την βιντεογράφησαν και παραβίασαν τα προσωπικά της δεδομένα; Δεν υπήρχαν, σύμφωνα με τον ιατροδικαστή, σωματικά στοιχεία βιασμού; Δεν είχε μεταφραστή;  Πιέστηκε στην χωρίς μεταφραστή ανάκριση;

Τελικά πού ακριβώς βρίσκεται η αλήθεια; Συνειδητοποίησα στην πορεία, ξετυλίγοντας το κουβάρι των συλλογισμών μου, πως δεν με ενδιαφέρει η «αλήθεια» και το αν κάποια στοιχεία μπήκαν κάτω στα πλαίσια της υπεράσπισης με νομικίστικο τρόπο και αξιοποιώντας τη ύπαρξη ή και την ανυπαρξία νομοθεσίας. Δεν με ενδιαφέρει αν η όλη συνεύρεση ξεκίνησε με συναίνεση. Δεν με ενδιαφέρει αν το κορίτσι άλλαξε την κατάθεσή του στην πορεία γιατί και στο δικό της το μυαλό το φορτωμένο πιθανότατα ντροπή και ενοχές να πίστεψε πως αφού υπήρξε αρχική συναίνεση και ένα βίντεο που αυτό δείχνει τότε δεν ήταν βιασμός. Έλα όμως που ήταν ξεκάθαρος ο βιασμός, ακόμη  και αν δεν είχε ίχνος βίας στο κορμί της; Ακόμα και αν υπήρξε συναίνεση μέχρι το προτελευταίο δευτερόλεπτο. Στο πρώτο όχι που είπε και δεν τηρήθηκε ήταν βιασμός. Στην πρώτη έκκληση να σταματήσει η βιντεογράφηση που δεν σταμάτησε ήταν βιασμός. Στο πρώτο φτάνει  που είπε και ας είχαν προηγηθεί πολλά οκ, ήταν βιασμός. Η στερεότυπη εικόνα του βιασμού από άγνωστο, ο οποίος  παρατά το θύμα του αιμόφυρτο στην άκρη του δρόμου, δεν ισχύει. Βιάζονται καθημερινά άντρες και γυναίκες, αγόρια και κορίτσια πίσω από κλειστές πόρτες και μέσα σε νόμιμες σχέσεις. Κάθε φορά που το όχι δεν γίνεται αποδεκτό. Κάθε φορά που μια ψυχή και ένα κορμί εξευτελίζεται- και ας μην είναι φανερή η βία-. Κάθε φορά που η προσωπικότητα, τα θέλω, τα όρια καταπατούνται. 

Μένω μέχρι εδώ γιατί το θέμα είναι τεράστιο και ο πάτος ανύπαρκτος. Αλλά επειδή δεν θέλω να καταγραφεί και ως Γη του βιασμού το χρυσοπράσινο μας φύλλο, ας κοιτάξουν οι αρμόδιοι να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα, γιατί όταν τόσα χρόνια κερδοσκοπούσαν διάφοροι αφήνοντας να δημιουργηθεί το συγκεκριμένο προφίλ - που επέτρεπε ακολασίες και το μπείτε σκύλοι αλέστε και όλα γίνονται εδώ- στην πόλη της Αγίας Νάπας σφυρίζοντας αδιάφορα γιατί βόλευε, έπρεπε να ξέρουν πως δεν θα την ξεφορτωθούμε εύκολα τη ρετσινιά. Όπως έλεγε και ο σοφός λαός «Καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα».

Υπογραφή 
Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.: Η κοινωνία προετοιμάζει το έγκλημα. Ο εγκληματίας απλώς το διαπράττει.
Vittorio Alfieri