ΓΡΑΦΕΙ Ο 
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΣΤΟΥΡΗΣ

Γράφοντας αυτό το άρθρο σκέφτομαι ότι είναι σημαντικό πρώτα να διαχωρίσω τη θέση από τη στεγνή, απλοϊκή και γενικευμένη θέση που υπαγορεύει πως: «Καθετί δημόσιο λειτουργεί κακά και καθετί ιδιωτικό τέλεια». Προφανώς και δεν ισχύει απόλυτα ούτε το πρώτο κομμάτι, ούτε το δεύτερο και ούτε καν πλειοψηφικά το ένα έναντι του άλλου. Είναι άλλωστε πολλά τα παραδείγματα και στην Κύπρο, τόσο υπηρεσιών ή οργανισμών του Δημοσίου που λειτουργούν αποτελεσματικά, παραγωγικά και ωφέλιμα, ενώ άλλες τόσες είναι οι ιστορίες αποτυχίας κυπριακών εταιρειών του ιδιωτικού τομέα με αντίκτυπο -μάλιστα- τόσο σε μεγάλη μερίδα άλλων επιχειρηματιών ή εργαζομένων, όπως και στο σύνολο της κοινωνίας ως φορολογούμενου συνόλου που χρηματοδοτεί τον προϋπολογισμό του κράτους. 

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<<

Πέρα από τις όποιες θέσεις, πολιτικές και άλλες, τις αναλύσεις και φυσικά τις δήθεν αναλύσεις ένα άλλο ερώτημα, ίσως κάπως φιλοσοφικό, εγείρεται μετά το κλείσιμο του Συνεργατισμού: Γιατί, τελικά, τον θέλαμε;  

Μια σειρά γεγονότων και δεδομένων που μας χαρακτηρίζουν ως κοινωνία και που σαφώς μας έχουν καθορίσει βρήκαν πεδίο εφαρμογής και στον Συνεργατισμό. 

Και εξηγούμαι: 
-Κομματικές παρεμβάσεις για διορισμούς.
-Κομματικές παρεμβάσεις ουσιαστικά για να μην κάνει σωστά τη δουλειά του ως τράπεζα.
-Πολιτικές παρεμβάσεις για διαγραφές δανείων.
-Πολιτικές παρεμβάσεις για χορήγηση δανείων.
-Πολιτικές παρεμβάσεις και δράσεις για τα λεγόμενα λαϊκά στρώματα και υπεράσπιση της πρώτης κατοικίας, της όποιας -δηλαδή- κατοικίας, ανεξαρτήτως μεγέθους, ανέσεων, πολυτέλειας και κυρίως των οικονομικών δυνατοτήτων του δανειολήπτη.

Άκουγα παράλληλα, τις προάλλες ένα πρόσωπο που καταγράφεται -έστω και για μικρό χρονικό διάστημα- στην πρόσφατη ιστορία του Συνεργατισμού, τον κ. Μάριο Κληρίδη, να αναφέρει ότι ήταν ιδιαίτερα προβληματισμένος με τα δεδομένα που είχε ενώπιόν του ως Γενικός Διευθυντής της τράπεζας. Και αυτό γιατί, όπως χαρακτηριστικά είπε: «Ήταν κάπως δύσκολο να γίνει αντιληπτό ότι ένας κρατικός φορέας θα προχωρούσε σε εκποιήσεις». 

Από τη μια δηλαδή κτίστηκε μια διευρυμένη, μέχρι και σήμερα, αντίληψη ότι η όποια πρώτη κατοικία προστατεύεται και από την άλλη ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, το κράτος ποτέ δεν θα βγάλει κάποιον από το σπίτι του. 

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

Προφανώς αυτό τον Συνεργατισμό θέλαμε, που να μην «βγάλει κανέναν από το σπίτι του». Κι όμως! Αν έβγαζε κάποιους από το σπίτι τους, τότε οι εποπτικές αρχές προφανώς δεν θα μηδένιζαν την αξία των ενυπόθηκων δανείων που είχε ο Συνεργατισμός και κατά πάσα πιθανότητα η κατάληξη της τράπεζας να ήταν διαφορετική. 

Και για να κλείσω το άρθρο μου αλλάζω τον τίτλο και ρωτώ: Τελικά ποιον Φορέα θέλουμε; Θέλουμε έναν οργανισμό που θα κάνει σωστά τη δουλειά του, που θα εφαρμόσει νομοθεσίες και θα αποφέρει έσοδα στο κράτος, δηλαδή στους φορολογούμενους που χρηματοδότησαν τη δημιουργία του ή έναν οργανισμό που «θα προστατεύσει» την όποια -και πάλι- κύρια κατοικία, θα είναι πεδίο κομματικών παιχνιδιών και παρεμβάσεων και θα επιβαρύνει με την αδράνειά του περισσότερο τα δημόσια οικονομικά;