ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*
Μένουμε σπίτι. Μένουμε υγιείς. Όχι γιατί μας το επιβάλλουν τα διατάγματα αλλά γιατί νοιαζόμαστε. Είναι η περίοδος που βιώνουμε ένα τεστ αλληλεγγύης και συνύπαρξης. Πρωτίστως όμως, ένα τεστ ύπαρξης. Πόσο αντέχουμε τον εαυτό μας και τις σκέψεις μας; Τα όνειρά μας πόσα Α έχουν; Έχουν Αξιοπρέπεια, Αλληλεγγύη και λίγη Ανυπακοή (όχι στα διατάγματα αλλά στα κοινωνικά στερεότυπα); Πόσες ώρες και μέρες και μήνες και χρόνια περάσαμε χωρίς να συνυπάρχουμε με τους ανθρώπους που αγαπούμε μέσα στο καταφύγιό μας και τώρα πια δεν ξέρουμε πώς να διαχειριστούμε την υποχρεωτική συνύπαρξη; Πώς αντιλαμβανόμαστε τον καταιγισμό των αριθμών που ισοδυναμεί με απώλειες ανθρώπινων ζωών, ονείρων που γίνονται συντρίμμια, σχεδίων που ακυρώνονται; Μπορούμε να λειτουργήσουμε έστω και υποτυπωδώς σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης; Πόσες είναι οι αντοχές μας στην πίεση;
Όχι, δεν μας κλέβουν την άνοιξη. Την παραχωρούμε οικειοθελώς για να σταματήσουμε την πανδημία αλλά και για αναστοχαστούμε και να κερδίσουμε πέρα από το καλοκαίρι μας και τον εαυτό μας πίσω ξανά. Μπορούμε να τα καταφέρουμε. Εκείνο που, προσωπικά, ίσως να μην καταφέρω, είναι να αντέξω το Θέατρο του Παραλόγου που βιώνουμε. Μας σκηνοθετούν και εμείς παίζουμε. Το ερώτημα είναι: να κλάψουμε ή να γελάσουμε;
>>> Ροή Ειδήσεων Brief – Επιλεγμένο περιεχόμενο <<<
Θέατρο Παραλόγου- Σκηνή πρώτη-ΥΓΕΙΑ
Ανοίγει η αυλαία και το ένα παράλογο μετά το άλλο παρελαύνουν εμπρός μας: Η έλλειψη ιατρικών πρωτοκόλλων και προστατευτικών μέτρων και αναλώσιμων ενώ ξέραμε, ενώ βλέπαμε το τσουνάμι να έρχεται. Το ένα μετά το άλλο τα Δημόσια Νοσηλευτήρια μας επιμολύνονται και μπαίνουν σε καραντίνα. Επιτάσσονται με διάταγμα (κάποιοι και με απειλές) οι γιατροί για να συμβάλουν, όπως καθηκόντως όφειλαν να πράξουν, στον πόλεμο ενάντια στον «αόρατο» όπως τον αποκαλούν εχθρό, του οποίου οι συνέπειες είναι κάτι περισσότερο από ορατές.
Τα ιδιωτικά νοσηλευτήρια για να δεχτούν να νοσηλεύσουν ασθενείς που χρήζουν νοσηλείας ή και εισαγωγής τους περνούν από χίλια μύρια κύματα. Το σίγουρο είναι πως όλοι πρέπει να ευχόμαστε να μην νοσήσουμε (από κάτι άλλο) αυτή την περίοδο. Αν νοσήσουμε την βάψαμε!
Τα Δημόσια Νοσηλευτήρια φτάνουν στα όριά τους, το ίδιο και οι γιατροί και οι νοσηλευτές ενώ οι σχεδιασμοί για επέκταση των ΜΕΘ και του αριθμού του ιατρικού και παραϊατρικού προσωπικού δεν κινούνται επαρκώς γρήγορα και αποτελεσματικά. Τα κρούσματα μας πνίγουν. Εμείς; κάνουμε πάρτι. Κλείνει η αυλαία. Όλοι κλαίνε.
Αποδυναμώσαμε βλέπετε τα κρατικά νοσηλευτήρια και τώρα το πληρώνουμε. Η πρόγνωση θα ήταν πολύ καλύτερη αν το σύνολο του Γενικού Συστήματος Υγείας ήταν τώρα στην πρώτη γραμμή να πολεμά τον αόρατο εχθρό. Δεν είναι βλέπετε δυστυχώς, αρκετά μόνο τα καταφύγια. Εκείνοι που νοσούν θα πρέπει να τύχουν φροντίδας, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και πιθανότατα νοσηλείας ενώ ταυτόχρονα, ναι, θα πρέπει να εξεταστούν όσο το δυνατόν περισσότεροι. Η ευθύνη των πολιτών είναι το ένα κομμάτι και είναι σαφέστατα μεγάλη. Η ευθύνη των αρμοδίων είναι το δεύτερο κομμάτι και είναι μεγαλύτερη. Μας ενοχοποιούν, δικαίως, αλλά να αναλάβουν και τις δικές τους ευθύνες.
Θέατρο Παραλόγου- Σκηνή Δεύτερη- ΠΑΙΔΕΙΑ
Ανοίγει η αυλαία και εμφανίζεται κουνιστή και λυγιστή η εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση. Την περιτριγυρίζουν και την χειροκροτούν εκπαιδευτικοί χωρίς καμία επιμόρφωση και μαθητές χωρίς ΗΥ και πρόσβαση στο διαδίκτυο. Παιδάκια της Προδημοτικής της πετάνε εικονικά λουλούδια. Κλείνει η Αυλαία. Δεν χειροκροτεί κανείς.
Οι ανεκπαίδευτοι εκπαιδευτικοί βλέπετε, εκπαιδεύτηκαν για εκ του σύνεγγυς εκπαίδευση. Ξέρουν να διδάσκουν με τη φυσική τους παρουσία, με το βλέμμα, με το άγγιγμα, με την αγκαλιά, με την ένας προς ένα ανθρώπινη προσέγγιση. Εννοείται πως θα την δοκιμάσουμε την εξ’ αποστάσεως, και σύγχρονη και ασύγχρονη, εκπαίδευση. Το επιβάλλουν εξάλλου οι συνθήκες. Το χρειάζονται και τα παιδιά και οι οικογένειες. Για να νιώσουν ασφάλεια. Για να κρατηθούν οι ρουτίνες. Για να παρηγορηθούν. Αλλά μην μας λέτε κύριοι αρμόδιοι πως πετά η ομάδα! Είμαστε στην πρώτη γραμμή είτε ως γονείς είτε ως εκπαιδευτικοί και ξέρουμε. Με εκπαιδευτικούς πού τώρα προσπαθούν να ενεργοποιήσουν λογαριασμούς και να μάθουν από μόνοι τους τα προγράμματα και μαθητές που είτε δεν έχουν τον εξοπλισμό είτε δεν έχουν την σύνδεση στο διαδίκτυο. Με οδηγίες ασαφείς. Με εμπόδια χιλιάδες. Με ζητήματα που σχετίζονται με προσωπικά δεδομένα, με πνευματικά δικαιώματα, με την ισότητα στην πρόσβαση. Δεν το λες και πέταγμα όλο αυτό!
Θέατρο Παραλόγου- Σκηνή Τρίτη- ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Ανοίγει η αυλαία. Εμφανίζεται ακόμη μια μαύρη τρύπα. Μπαίνουν οι τραπεζίτες. Αυτοχειροκροτούνται. Κλείνει η Αυλαία. Γυρίζουν δίσκο για εισφορές.
Θέατρο Παραλόγου- Σκηνή Τέταρτη- ΔΙΑΦΟΡΑ
Ανοίγει η αυλαία . Και μπαίνει ένας συρφετός πολιτών. Ξεκινούμε: Βόλτες με τα καναρίνια και τα χρυσόψαρα. Διεκδικούμε την ανάγκη να υιοθετήσουμε σκύλο εδώ και τώρα για να δραπετεύουμε από τα καταφύγια μας που τα νιώθουμε φυλακές. Τρέχουμε πάνω κάτω γιατί ξαφνικά όλοι εθιστήκαμε στη σωματική άσκηση. Μαγειρεύουμε για ένα λόχο για να έχουμε την ευκαιρία να πηγαίνουμε συχνά στις υπεραγορές.
Εκμυστηρευόμαστε την βαθιά εσωτερική μας ανάγκη για να πιούμε καφέ στη γειτονιά και να ανακαλύψουμε εκ νέου τους γείτονές μας τους οποίους μέχρι χτες βρίζαμε. Γκρινιάζουμε για εκείνη την ηλεκτρική σκούπα του φίλου μας που αφού χάλασε η δική μας θέλουμε να μετακινηθούμε για να την δανειστούμε και δεν μας πιστεύουν τα όργανα της τάξης και σαν να μην έφτανε αυτό μας μιλούν και με αγένεια. Εθιζόμαστε στα ΜΚΔ τα οποία ακολουθούμε άκριτα και αδιάκριτα. Κλείνει η Αυλαία. Αυτομουντζωνόμαστε. Θα χρειαστεί να μπούμε όλοι σε διαδικασία απεξάρτησης από τέτοια, διάφορα, με το πέρας των δύσκολων αυτών καιρών.
Θέατρο Παραλόγου- Κλείσιμο- Το άκρον άωτο του παραλογισμού
Ανοίγει η Αυλαία: Μπαίνουν οι Φοιτητές. Παίζει μουσική υπόκρουση το τραγούδι «Ξένος εγώ στη ξενιτειά και στην πατρίδα ξένος». Προσπαθούν να γραφτούν σε πλατφόρμες. Πέφτει το σύστημα. Ανοίγουν κουτιά με τρόφιμα. Τρώνε κονσέρβες με ντολμαδάκια και όσπρια. Προσπαθούν να διασφαλίσουν πιστοποιητικά υγείας φανταστικά. Γίνονται όμως όπως τους σύστησαν κάποιοι ειδικοί δημιουργικοί και σταματούν να γκρινιάζουν. Κλείνει η Αυλαία. Κλαίνε οι γονείς.
>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<
Αν το ότι αφήσαμε τους φοιτητές μας, τα παιδιά μας, παγιδευμένα και μόνα στο εξωτερικό γιατί θεωρούμε πως η επιστροφή τους θα απειλήσει το κοινό καλό, αν το ότι τους ζητήσαμε εν γνώσει μας να εξασφαλίσουν ένα πιστοποιητικό υγείας που δεν δίνεται δεν είναι το άκρον άωτο του παραλόγου τότε δεν ξέρω τι είναι. Ξέρω μόνο πως υπάρχει τρόπος. Φτάνει να υπάρχει πολιτική βούληση. Κάποιοι φανερά την έχουν και μπράβο τους. Οι άλλοι να αφουγκραστούν παρακαλώ την αγωνία και την ανάγκη χιλιάδων νέων και χιλιάδων οικογενειών.
Υπογραφή: Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων
Υ.Γ. 1: Αν όμως με ειλικρίνεια βγαίναμε προς τα έξω και λέγαμε: Δεν έχουμε. Δεν σκεφτήκαμε. Δεν ετοιμάσαμε. Μας έπιασε στον ύπνο. Κάναμε λάθη… Τότε ίσως και να γινόμασταν μια γροθιά. Για ακόμη μια φορά οι θεσμοί φαίνονται κατώτεροι των περιστάσεων. Και φταίμε όλοι γιατί χάθηκε η εμπιστοσύνη. Και η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση. Χρόνια τώρα ροκανίζουμε το ήθος των θεσμών με τις δράσεις και την αδράνειά μας. Όλοι. Το ψέμα και το θέατρο του παραλόγου δεν βοηθά. Η ειλικρίνεια θα μας δυνάμωνε. Δεν μπορούμε μόνοι. Βοηθείστε μας. Δεν ξέρουμε. Στηρίξετέ μας.
Υ.Γ. 2: Και τα ΜΜΕ, παρακαλώ, ας αποφασίσουν για λόγους ανάκαμψης του ηθικού να περιορίσουν την αναφορά τους στο θέμα σε συγκεκριμένο χρόνο στο δελτίο ειδήσεων και ας ανακαλύψουν, αν υπάρχουν, και άλλες ειδήσεις, αλλιώς ας γίνουν τα δελτία μικρότερα. Η ζημιά στη ψυχολογία όσων δεν έκλεισαν τις τηλεοράσεις είναι τεράστια.
Υ.Γ. 3: Ενώ τα navtex ανάμεσα σε Τουρκία, Ρωσία και Κύπρο δίνουν και παίρνουν, τα γεωτρύπανα βρικολακιάζουν και το μεταναστευτικό είναι ακόμη εκεί.
*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας.