ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΣΤΟΥΡΗΣ

Για το βαν ήξεραν, τους είδαν, τους συνάντησαν, γενικώς το βανάκι έκοβε βόλτες και πουλούσε υπηρεσίες σε πολλούς αλλά όταν το θέμα έγινε γνωστό, η γνώση ορφάνεψε (αλήθεια τι γίνεται με αυτή την υπόθεση). 

Για τα θύματα του Μεταξά γνώριζαν για μήνες αλλά δεν σκοτίστηκαν και πολύ να ψάξουν για τις ελλείπουσες. 

Για το αεροσκάφος με το οποίο ο Πρόεδρος πήγε διακοπές επίσης κάποιοι γνώριζαν, αλλά μόνο μετά από τη βλάβη που εντοπίστηκε κατά την επιστροφή του από την Αμερική κάποιοι διερωτήθηκαν σε ποιο σκάφος και ποιου αναφερόμαστε. 

>>> Ροή Ειδήσεων Brief – Επιλεγμένο περιεχόμενο <<<

Ο Μαλαισιανός επίσης γνωστός. Μέχρι και ο Αρχιεπίσκοπος «έπιασε φιλίες» με τον Λο αλλά χρόνια μετά την πολιτογράφησή του, κινήθηκαν διαδικασίες ακύρωσης του διαβατηρίου. 

Για τον άδικα χαμένο Στυλιανό, όχι μήνες αλλά χρόνια αρμόδιοι γνώριζαν που και πως ζούσε. Δεν έκαναν αρκετά, δεν ενήργησαν αποφασιστικά, προέταξαν τα χιλιοειπωμένα για μη συνεργασία υπηρεσιών, υποστελέχωση, πολλές περιπτώσεις και πάει λέγοντας. 

Ακόμη και για τη διαφθορά στο ποδόσφαιρο η Αστυνομία είχε υλικό, για το οποίο αφού θεώρησε ότι δεν μπορεί να αξιοποιηθεί το έβαλε απλώς στο συρτάρι. 

Το θεσμικό τίποτα το οποίο καθορίζει σχεδόν κάθε έκφανση του δημοσίου τομέα, στις υπηρεσίες που αφορούν άμεσα τον πολίτη καταλήγει σε τραγωδίες, κουκουλώνοντας τη διαφθορά και ξεγυμνώνοντας την κρατική ανεπάρκεια η οποία ενίοτε αποδεικνύεται εσκεμμένη παράβλεψη γεγονότων, προσώπων και καταστάσεων. 

Η τραγωδία στο Μαρί αποδίδεται στους ίδιους λόγους, το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου επίσης, η βία στα γήπεδα για τα αντίστοιχες συμπεριφορές και για καθετί ανολοκλήρωτο ή κακοφτιαγμένο γίνεται στην Κύπρο. 

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Και κάπου εδώ είναι που έρχεται η ευθύνη του καθενός από εμάς, ως πολίτες, ως εργαζόμενοι, ως γείτονες, ως φίλοι και ως ψηφοφόροι. Με αυτά μάθαμε και με αυτά ζούμε ή καλύτερα βολευόμαστε.

Παρόλο που διαφωνώ με τη γενίκευση της συλλογικότητας στην ευθύνη για ό,τι κακό γίνεται στον τόπο, θα πρέπει κάποια στιγμή η κοινωνία να αντιληφθεί και να αναλάβει την ευθύνη που της αναλογεί, μα κυρίως να οραματιστεί, να σχεδιάσει και να υλοποιήσει μια καλύτερα οργανωμένη, υγιή, διαφανή και συνεπή Κύπρο για τα παιδιά της. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. 

Άλλωστε οι πολιτικοί, οι θεσμοί και οι υπηρεσίες είναι καθρέφτης όλων μας, όσο σκληρό ή απόλυτο μπορεί να φαίνεται σε κάποιους. Θέλει πολλή δουλειά προκειμένου το τίποτα που κυριαρχεί να αντικατασταθεί από κάτι και μάλιστα κάτι καλό.