ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Σκέφτομαι σοβαρά να δημοσιεύσω την πιο κάτω αγγελία: «Ζητείται άτομο άξιο της ευγνωμοσύνης μου. Χωρίς περιορισμούς ηλικίας, θέσης, φύλου, μόρφωσης. Δεν θα περάσει από καμία συνέντευξη. Δεν χρειάζεται να στείλει βιογραφικό. Τα πτυχία του δεν θα μετρήσουν ως επιπρόσθετο προσόν. Η εμπειρία του στη θέση χρήσιμη αλλά όχι απαραίτητη. Όποιος πιστεύει πως είναι ικανός για τη θέση ας με συναντήσει. Αν είναι άξιος της ευγνωμοσύνης μου θα ξέρει πού και πώς να με βρει».

Τρελό; Καθόλου. Θυμάστε τον Διογένη; Έψαχνε μέρα μεσημέρι άνθρωπο με το φανάρι. Τέτοιος έχω καταντήσει και εγώ. Δεν ζω σε πιθάρι αλλά στο καμένο μου δάσος και στις πολυκατοικίες της τσιμεντούπολης μου. 

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<< 

Σαφέστατα δεν είναι η εποχή του φαναριού, σκέφτηκα λοιπόν την αγγελία. Δεν μπορεί, κάπου θα τον συναντήσω τον έναν ή την μία. 

Σε ποιον χρωστάμε ευγνωμοσύνη είναι το νούμερο ένα που με απασχολεί και το αν την αξίζει το δεύτερο; Τι είναι η ευγνωμοσύνη; Η αναγνώριση κάποιου καλού που μου έχουν κάνει και ως συνέπεια τα αισθήματα φιλίας και αναγνώρισης προς εκείνον που το έκανε το καλό. 

Άρα τρία είναι τα ζητούμενα: Να κάνει κάποιος το καλό. Να μπορέσω εγώ να το αναγνωρίσω και εκείνον ως ευεργέτη και το καλό ως καλό. Να θελήσω να το ανταποδώσω.

Δύσκολα τα πράγματα. Ας ξεκινήσω από τον εαυτό μου. Ας πούμε ότι εκπαιδεύτηκα στο να αναγνωρίζω το καλό και στο να θέλω να το ανταποδώσω. Είμαι όντως εκπαιδευμένος. Με πτυχίο και μεταπτυχιακό, μην πω και διδακτορικό στην ευγνωμοσύνη. 

Με εκπαίδευσαν το δάσος και το πράσινο χάδι του στη ψυχή μου, με εκπαίδευσαν οι ήχοι και οι μυρωδιές του. Το καθημερινό λαμπερό και φρέσκο ξημέρωμα και το σκοτάδι που φωτίζεται από την λάμψη των αστεριών το βράδυ. Τώρα που μου το έκαψαν; Ευγνωμονώ κάθε μέρα την ανάμνησή του. Το ότι υπήρξε και με έκανε αυτό που είμαι. Ένα Ρομπέν που ξέρει να αγωνίζεται για την δικαιοσύνη και τα χαμένα θαύματα… Ευγνωμονώ το δάσος λοιπόν, Αναγνωρίζω το καλό που μου έκανε και του το ανταποδίδω αναζητώντας μόνιμα το χαμένο θαύμα.

Και βρέθηκα στις γκρίζες τσιμεντουπόλεις των πολυκατοικιών και των επαύλεων. Των πλουσίων και των φτωχών. Της πείνας και της βουλιμίας. Των την εξουσία έχοντες και των την εξουσία απέχοντες. Του καυσαερίου και του φυσικού αερίου. Της κατοχής και της ελευθερίας. Της απελευθέρωσης και της επανένωσης. Της τριμερούς και της πενταμερούς. Της παραλίγο λύσης και της αποφυγής της συνακόλουθης παράλυσης. Της Δεξιάς που ξέρει πολύ καλά τι ποιεί η Αριστερά (πολλές φορές το πράττουν μάλιστα σε συνεργασία). Των κομμάτων και των ανεξάρτητων. Των διεφθαρμένων και των «αδιάφθορων». 

Του ΓΕΣΥ που ενώ θα μπορούσε να λειτουργεί εξαιρετικά καλά, με μαγικό τρόπο αίφνης δεν υπάρχουν φάρμακα. Της παιδείας που επιστρέφει στην εποχή της βίτσας, όχι προς τους μαθητές αλλά προς τους διδάσκοντες αυτούς, και της παραπαιδείας. Του δημόσιου σχολείου που πνέει τα λοίσθια και της ιδιωτικής εκπαίδευσης που έρχεται να καλύψει τα κενά φορώντας το χαμογελαστό προσωπείο του εθελοντή σωτήρα. Της κοινωνικής δήθεν συνεύρεσης. Των ΜΜΕ του πιο επιφανειακά πεθαίνεις. Των ΜΚΔ του πιο «εμετικά» χάνεσαι. Της πυξίδας και του αποπροσανατολισμού. Του ατομισμού και της υπερκατανάλωσης. Του υπερκαταναλωτισμού και της αποξένωσης. Της κλιματικής αλλαγής και της απελπισίας. Της κατάθλιψης και της «επιτυχίας». 

Ατελείωτος ο κατάλογος; Η καθημερινότητά μου που με κάνει να είμαι περίλυπος έως θανάτου.

Κοίταξα λοιπόν προς την πολιτική. Για τους της ευγνωμοσύνης μου, της ευγνωμοσύνης σας άξιους. Για όσους πράττουν το καλό και μάλιστα δεν περιμένουν αντάλλαγμα. Γραβάτες και αστραφτερές λιμουζίνες. Μίζες και τακτικισμοί. Παντού; Σχεδόν. Και το σχεδόν δεν καλύπτει την έλλειψη. Δεν επιτρέπει αισθήματα ευγνωμοσύνης για τα πρόχειρα και τα κακοσχεδιασμένα. Για τα σκόπιμα και τα προσυμφωνημένα. Την καθημερινή δολοφονία της δημοκρατίας μπροστά στα μάτια του λαού χειροκροτητή που κραυγάζει με ενθουσιασμό τυφλός στην αλήθεια.

Κοίταξα και προς της εκκλησία. Και έκλαψα. Είπα απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο. Τώρα που την χρειάζομαι είναι ένα από τα ίδια. Ή μήπως χειρότερα;

Κοίταξα προς τον συνδικαλισμό. Ανύπαρκτος και αποπροσανατολισμένος. Ανίκανος να διαχειριστεί τα σημαντικά και να τα ιεραρχήσει. Παγιδευμένος στη λεπτομέρεια δεν βλέπει το όλο.

Κοίταξα προς την εργασιακή ιεραρχία. Αποτέλεσμα αναξιοκρατίας και μέσου και αδικίας και διαφθοράς. Πού πήγαν οι άξιοι; Είπαμε, το σπάνιο δεν καλύπτει την έλλειψη.

Αφουγκράστηκα τα περί δεύτερης εισβολής. Άκουσα για την ανικανότητα έκδοσης κοινού ανακοινωθέντος. Ακούμπησα στη διαφθορά. Μπερδεύτηκα με τη διαπλοκή. Είδα το ψέμα και το πήρα για αλήθεια.

Την αλήθεια δεν την συνάντησα για να ψηλαφίσω πόση παρέμεινε ή αν ψεύτισε στα παζάρια και στις πασαρέλες που την κυκλοφορούν για να την προβάλουν ως είδος προς εξαφάνιση.

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

Αναζητώ λοιπόν κάποιον να του χαρίσω την ευγνωμοσύνη μου. Να του πω ευχαριστώ για το καλό που έκανε. Στον άνθρωπο. Στην πατρίδα. Στον κόσμο. Δεν τον βρήκα στα ψηλά δώματα. Τον βρήκα όμως δίπλα μου. Εκεί που δεν υπάρχουν φώτα. Εκεί που κανένας δεν ξέρει. Με απλές καθημερινές πράξεις. Ένα γαϊτανάκι από ευχαριστώ ξετυλίχθηκε και η καρδία μου φούσκωσε από ευγνωμοσύνη. 

Μόνο που επαναλαμβάνω. Το σπάνιο δεν καλύπτει την έλλειψη.

Υπογραφή: Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων.

Υ.Γ.: Η στάση απέναντι στην εξουσία πρέπει να είναι ίδια με τη στάση απέναντι στη φωτιά: να μη στέκεσαι ούτε πολύ κοντά για να μην καείς, ούτε πολύ μακριά για να μην ξεπαγιάσεις» Τάδε έφη Διογένης.

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας