ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Σήμερα ξύπνησα και είπα: Βαρέθηκα την μιζέρια. Βαρέθηκα την μαυρίλα. Δεν θέλω πια να σκέφτομαι τα πάθη και τα λάθη μας. Τη «μοίρα» που μας έφερε σε τούτη την ελληνική σταγόνα στη Μεσόγειο. Γεννηθήκαμε με μια έκρηξη. Φωτιά και λάβα το Τρόοδος. Αλλά τις μεταπτώσεις μας τις είχαμε από τότε. Βροχή, και πάλι βροχή ακολούθησε. Το χώμα δεν ήταν πια σκληρό. Μαλάκωσε, βόλευε στο περπάτημα. 

Αφήναμε τα χνάρια μας και ικανοποιούσαμε τη ματαιοδοξία μας, τον πόθο μας για αιωνιότητα. Μετά κι άλλη μετακίνηση στα όσα μέχρι τότε θεωρούσαμε σταθερά. Και τσουπ ξεπήδησε ο Πενταδάκτυλος. Από τότε μας μουντζώνει, αλλά εμείς χαμπάρι. Αιώνες τώρα τον αγνοούμε και του ζητούμε μάλιστα να ανασηκώσει την πλάτη και να τους διώξει. Ποιος; Το βουνό το αμετακίνητο!

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<< 

Όπως και να ‘χει… όπως είπα σήμερα ξύπνησα και είπα… Βαρέθηκα την μιζέρια. Βαρέθηκα την μαυρίλα. Δεν θέλω πια να σκέφτομαι τα πάθη και τα λάθη μας. Θέλω να φτιάξω στον τόπο που αγαπώ, μια αυλή των θαυμάτων… για όσους ξέρουν τον Καμπανέλλη δεν χρειάζονται περισσότερες επεξηγήσεις. Μια αυλή στην οποία η έμφυτη αντίσταση στη μιζέρια που απειλεί να ισοπεδώσει, οδηγεί στο να συντελούνται καθημερινά μικρά θαύματα. 

Θέλω μια αυλή των θαυμάτων που να έχει για αρχηγό της την Αλίκη. Μια Αλίκη που μπορεί να φέρνει και λιγάκι στην Αλίκη τη Βουγιουκλάκη, γιατί και εκείνη ένα θαύμα ήταν, αλλά θα έχει κυρίως τα χαρακτηριστικά της άλλης, της ξενόφερτης. Κατευθείαν από τη χώρα των θαυμάτων στην αυλή τη δική μας. Να ψάχνει και εκείνη την ταυτότητά της όπως όλοι εμείς. Να αναρωτιέται τι να απαντήσει στο ποια είσαι; «Άλλη το πρωί, άλλη το μεσημέρι και άλλη τώρα!», να δηλώνει μπερδεμένη.

Στη δική μας την αυλή όμως θα απαγορεύονται «χειροκροτητές» και «χειροκροτούμενοι». Θα μας χαλούσαν βλέπετε τη γιορτή της «ασημαντότητας» μας, την οποία αγαπούμε βαθιά. Στη δική μας την αυλή, τα θαύματα θα ήταν μικρά και ασήμαντα, και πάντα, μα πάντα, αντικείμενο γιορτής. Γιορτής χωρίς χειροκροτήματα και επισήμους. 

Στη δική μας την αυλή, τα θαύματα θα ήταν ο ήλιος και η βροχή. Το ψωμί και το βιβλίο για όλους. Φάρμακα και γιατροί αχρείαστα, αλλά και αν χρειάζονταν, ένα βήμα πιο πέρα, για όλους όλα, δίκαια και σωστά (ναι στο ΓΕΣΥ αναφέρομαι και η ντροπή μου είναι μεγάλη έτσι όπως το καταντήσαμε). 

Στη δική μας την αυλή δε θα είχε επετείους και παρελάσεις. Θα ήταν όλα μνήμες ζωντανές και δεν θα υπήρχε χρεία καμιά να τις τιμούμε, με λόγια μεγάλα και ενίοτε ψεύτικα. 

Στη δική μας, στων θαυμάτων την αυλή, με την Αλίκη μας, δε θα χρειαζόμασταν δάνεια μεγάλα, ούτε ΓΕΣΥ πολύπλοκα, ούτε σχέδια Εστία, ούτε καινούρια σχέδια αξιολόγησης και εκσυγχρονισμού, ούτε νέες πλατείες Ελευθερίας που όλο θα κτίζονται, ούτε ανασχηματισμούς, ούτε αναδομήσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης, ούτε επιτρόπους και πολυτελή αυτοκίνητα, ούτε συμβούλους σπουδαίους και τρανούς. Ούτε ψηφίσματα, ούτε συμμαχίες. Τα σπίτια μας μικρά και ταπεινά δεν θα χρειάζονταν εκποίηση. 

Στη δική μας την αυλή, στων θαυμάτων την αυλή, η μιζέρια και η απελπισία δεν θα χωρούσαν. Εξάλλου πώς να χωρέσει η απελπισία σε μια αυλή που συντελούνται θαύματα; Ναι, θαύματα. Έστω μικρά. Έστω ασήμαντα. 

Όλα τα έβαλα στην αυλή των θαυμάτων μου, φύτεψα και ένα βασιλικό στη γωνιά. Οι άνθρωποι παντού πλημμύρισαν την αυλή και περίμεναν το θαύμα. Είχαν βλέπετε ακούσει για την μικρή, απλή, ασήμαντη αυλή των θαυμάτων. Χαιρέτησαν στην είσοδο μάλιστα την Αλίκη. Κανένας δεν χειροκροτούσε. Δεν υπήρχαν κάμερες, ούτε δημοσιογράφοι. Ή έστω και αν υπήρχαν, ήρθαν χωρίς τα εξαρτήματα καταγραφής τους. Ούτε καν ένα στυλό. Κάποιοι πολιτικοί που είχαν ξεγλιστρήσει φορούσαν τα απλά και καθημερινά τους. Όλα απλά, λιτά, ασήμαντα στην αυλή των θαυμάτων. Περιμέναμε μαζί με την Αλίκη το θαύμα. 

Περνούσαν οι μέρες, οι νύχτες, οι μήνες τα χρόνια. Πήρε να γερνά η Αλίκη μας. Και εμείς μαζί της. Πήρε να ξεραίνεται και ο βασιλικός στη γλάστρα. Μα γιατί; Με βασάνιζε το γιατί. Αφού όλα ήταν όπως έπρεπε. Γιατί δεν ήρθε τελικά το θαύμα στην αυλή των θαυμάτων; Αφού ακόμα και η Αλίκη ήταν εκεί. Δεν την άφησα να ξεμυτίσει ούτε λεπτό. Πού πήγε το θαύμα; 

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

…Μέχρι που ξαφνικά η αλήθεια έλαμψε μπροστά μου. Ο θαυματοποιός! Ναι, ο θαυματοποιός! Μας έλειπε ο θαυματοποιός. Και η βαλίτσα με τα «θαύματα»; Άφαντη και αυτή. Και τώρα; Τώρα τι; Θα πρέπει να περιμένουμε για τον καινούριο. Μόνο ένας θαυματοποιός μπορεί να κάνει θαύματα. Και οι θαυματοποιοί, δεν διορίζονται, δεν εκλέγονται, δεν προσλαμβάνονται. Δεν είναι θέση πρώτου διορισμού, δεν είναι αποτέλεσμα διαγωνισμού, ούτε και ανάθεσης. Οι θαυματοποιοί γεννιούνται. Γιατί μόνο αν πιστεύεις στο θαύμα μπορείς να το κουβαλάς μέσα σου και να το βγάζεις έξω σου.

Έβαλα λοιπόν και εγώ μια αγγελία, σε όλα τα μέσα κοινωνικής και άλλως πως δικτύωσης: «Ζητείται θαυματοποιός, για την αυλή των θαυμάτων μου», και περιμένω…

Πώς θα τον αναγνωρίσω; Μην ξεχνάτε ποιος είμαι! Ξέρω καλά και από χαμένα θαύματα και από θαυματοποιούς.

Υπογραφή: Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.: Υπάρχουν δύο μόνο τρόποι να ζήσεις τη ζωή σου. Ο ένας είναι σαν τίποτα να μην είναι θαύμα. Ο άλλος είναι σαν όλα να είναι ένα θαύμα. (Αλβέρτος Αϊνστάιν)

*Εκπαιδευτικός, Συγγραφέας