ΓΡΑΦΕΙ Ο 
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΣΤΟΥΡΗΣ

Οι Φιλιππινέζες για τις δουλειές. 

Οι Σρι Λανκέζες για να προσέχουν ηλικιωμένους. 

Οι Ινδοί για να πλένουν αυτοκίνητα. 

Οι Ρουμάνοι πίνουν πολύ ποτό. 

Οι Πακιστανοί κάνουν ντελίβερι. 

Οι Πολωνοί είναι σεκιουριτάδες. 

Οι Ουκρανές δουλεύουν νύχτα. 

Οι μουσουλμάνοι είναι απολίτιστοι και οι πλείστοι με ροπή προς την τρομοκρατία. 

Οι Εβραίοι είναι τσιγγούνηδες. 

Οι Γερμανοί ψυχροί, αφιλόξενοι κι αμίλητοι. Άσε που θέλουν «να πιουν το αίμα των άλλων Ευρωπαίων». 

Η παλιά Λευκωσία είναι γκέτο των ξένων. 

Στη Λεμεσό υπάρχουν καλοί και κακοί ξένοι. 

Στην Πάφο οι ξένοι κλέβουν και σε κάποια χωριά είναι περισσότεροι από τους ντόπιους. 

Στερεότυπα, κλισέ, αντιλήψεις και προκαταλήψεις που έχουν παγιωθεί εδώ και δεκαετίες σε έναν τόπο μικρό και μάλιστα ταλαιπωρημένο που έζησε στο πετσί του τι πάει να πει ρατσισμός, μισαλλοδοξία, έχθρα και κυνηγημένοι άνθρωποι. 

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Η Κύπρος βυθίζεται σε ρητορική μίσους η οποία πλέον ως καθημερινό φαινόμενο στα social media, παίρνει διαστάσεις την ώρα που πολιτικά ή άλλα δημόσια πρόσωπα δεν βρίσκουν ούτε καν καλό περιτύλιγμα για τις γεμάτες ρατσισμό θέσεις τους. Ούτε φετινό, ούτε περσινό είναι το φαινόμενο ανθρώπων οι οποίοι φτάνουν από διάφορα μέρη του κόσμου αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Τα όποια προβλήματα προκύπτουν από παραβατικές συμπεριφορές, ευθύνη έχει κατά κύριο λόγο το ίδιο μας το κράτος. Όπως σε κάθε περίπτωση ατόμων ή ομάδας ανθρώπων χαμηλής κοινωνικοοικονομικής τάξης έτσι και στην περίπτωση ξένων τα προβλήματα δημιουργούνται από την έλλειψη βασικών αγαθών, όπως οι ανάγκες σίτισης, στέγασης, πρόσβασης σε αξιοπρεπείς συνθήκες παιδείας και υγείας.

Όταν το κράτος εντάξει τους ανθρώπους που φιλοξενεί (με την ουσιαστική και όχι τη φιλολογική έννοια του όρου «φιλοξενία) και δεν τους συμπεριφέρεται ως υπανθρώπους και ως κομμάτια που είναι εκτός του κοινωνικού πλαισίου, τότε και οι ξενοφοβικές τάσεις, αντιλήψεις, ρητορική και κυρίως ενέργειες θα εκλείψουν. Προφανώς, πάντα κάποιοι θα χωρίζουν τα παιδιά σε «δικά μας» και «ξένα», τους ανθρώπους σε κατηγορίες αναλόγως φυλής, χρώματος και θρησκείας και θα προσπαθούν να πείσουν όλους ότι είναι πιο σημαντικό να κάνεις κάτι θετικό για τους «δικούς σου» και όχι για τους «ξένους». Η συζήτηση δεν είναι ούτε σημερινή, ούτε βεβαίως κυπριακή. Μάλλον, χρειάζονται προγράμματα επιμόρφωσης και κοινωνικής παιδείας και για αυτούς τους ανθρώπους. Και για αυτό το κομμάτι η ευθύνη αναλογεί στο κράτος, ιδίως σε μια εποχή που δικαίως και μη οι ΜΚΟ και ο ρόλος τους έχει δαιμονοποιηθεί. 

Το ζήτημα με την Κύπρο αφορά την υποκριτική στάση τόσο της πολιτείας όσο και της κοινωνίας έναντι των ξένων. Υποκριτικά διότι: 
1. Θέλουμε τους ξένους ως φθηνό εργατικό δυναμικό. Να μην μιλάνε, να μην ζητάνε, να μην απαιτούν, να παίρνουν 4-5 ευρώ την ώρα (μαύρα). Τίποτε περισσότερο. 

2. Θέλουμε ξένους για να «σπουδάζουν» αλλά επίσης να εργάζονται στα πλυντήρια αυτοκινήτων, στις φάρμες και στις αποθήκες. 

3. Θέλουμε τους ξένους που θα παντρεύονται ηλικιωμένοι για να τους προσέχουν, αφού τα παιδιά τους έχουν εγκαταλείψει. Βολικό έτσι; 

4. Θέλουμε τους ξένους να πουλούν έρωτα. 

5. Θέλουμε τους ξένους να παίρνουν βόλτα τα σκυλιά, να προσέχουν τα μωρά μας, να καθαρίζουν, να φροντίζουν ηλικιωμένους και να τους κάνουμε τη… χάρη να παίρνουν μισό ρεπό τη βδομάδα. Έτσι κι αλλιώς δεν ήρθαν για να κάθονται αλλά για να δουλεύουν. 

6. Θέλουμε τους ξένους υποταγμένους. Χωρίς δική τους θρησκεία, χωρίς δικές τους συνήθειες, ούτε καν να τρώνε ότι έχουν συνηθίσει ή ότι θέλουν σύμφωνα με τη θρησκεία τους. 

7. Θέλουμε οι ξένοι να λειτουργούν ως μηχανές, δηλαδή να αποδίδουν στο μέγιστο, με τα λιγότερα χρήματα και να μην δημιουργούν ποτέ προβλήματα. 

8. Θέλουμε τους ξένους με τους ξένους, χώρια από εμάς. Μακριά από όλες τις κοινωνικές διαστάσεις της χώρας μας. 

>>> Όλες οι έρευνες και αναλύσεις της Brief <<<

Ποιος ασχολήθηκε ποτέ να μιλήσει με ξένους στον τόπο μας, να τους εξηγήσει για την ιστορία και την παράδοση της χώρας μας, ποιες είναι οι συνήθειες της πλειοψηφίας των Χριστιανών και πώς γενικώς αυτή η κοινωνία λειτουργεί; Ποιος επεδίωξε έστω και στο ελάχιστο να εντάξει, να σεβαστεί και να ακούσει τις ομάδες ξένων στη χώρα μας. Στο περιθώριο ζουν, στο περιθώριο τους θέλουμε και από το περιθώριο προκύπτουν και οι όποιες παραβατικές συμπεριφορές, οι οποίες δεν διαφέρουν και πολύ από αντίστοιχες παιδιών με προβλήματα, φτωχών οικογενειών, μαθητών με δυσκολίες που κανείς δεν ασχολείται μαζί τους. 

Μόνο με την ένταξη, την αποδοχή, τον σεβασμό και την κατανόηση θα λυθούν και τα προβλήματα που όντως υπάρχουν σε συγκεκριμένες περιοχές αλλά και τα ξενοφοβικά σύνδρομα, τα οποία πέραν της κοινωνίας έχουν μολύνει και την προεκλογική περίοδο, η οποία έχει ήδη αρχίσει, ενώ η χώρα ακόμη παλεύει με τεράστιες προκλήσεις απόρροια της πανδημίας.