Τα Χριστούγεννα είναι μια ανάσα μακριά. Τα προσπεράσαμε. Μας κυνηγούν. Όλο bτον υπόλοιπο χρόνο τα περιμέναμε πως και τι, και τώρα ξαφνικά όσο και αν τρέχουμε bδεν τα προλαβαίνουμε… Θα τα ζήσουμε; Θα μας ξεφύγουν; Το σίγουρο είναι πως φτάνουν. Θα ακούσουμε για άλλη μια φορά το πιο όμορφο αληθινό παραμύθι που γράφτηκε ποτέ. Το παραμύθι της γέννησης του Χριστού. Το αποκαλώ παραμύθι γιατί ενώ καμία σχέση δεν έχει με τα γνωστά σε όλους μας παραμύθια, εκείνα που ξεκινούν με το μια φορά και έναν καιρό, και τελειώνουν με το ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Ενώ λοιπόν καμία σχέση δεν έχει με όλα αυτά, είναι το πιο παραμύθι από όλα τα παραμύθια και θα σας εξηγήσω τι εννοώ.

Είναι το παραμύθι που όπως λέει και η ετυμολογία του μας χαρίζει την παραμυθία- την παρηγοριά δηλαδή, πιο πολύ από όλα τα άλλα. Γιατί είναι το παραμύθι που σκορπά πιο απλόχερα από κάθε παραμύθι την ελπίδα. Την ελπίδα πως θα νικήσουμε τον θάνατο. Σε όλους εμάς που από εγωισμό και μόνο απωλέσαμε τον παράδεισο. Ένα παράδεισο που μας προσφέρεται ξανά και ξανά αλλά αρνούμαστε να μπούμε. Το
παραμύθι το παρηγορητικό της γέννησης του Μεσσία εκείνο το παραμύθι που πραγματικά έγινε μια φορά και έναν καιρό, και γίνεται ξανά και ξανά, καθεχρονικά, αν του επιτρέψουμε φυσικά να ξετυλιχθεί στις καρδιές μας. Ένα παραμύθι που ό,τι και να λέμε σίγουρα το χρειαζόμαστε στην εποχή της κρίσης που βιώνουμε.

Και φτάνουν τα Χριστούγεννα του 2021 (τα δεύτερα σε συνθήκες υγειονομικής και όχι μόνο πανδημίας), και μετρούμε και τις τελευταίες μέρες πριν από τον νέο χρόνο. Τα έθιμα ζωντανεύουν για ακόμη μια φορά σε μια απελπισμένη συλλογική προσπάθεια να κρατηθούμε από ό,τι μας δίνει σταθερότητα.

Πέρα από αυτά και άλλα πολλά που επετειακά θα γραφτούν σωρηδόν αυτές τις μέρες, ο μύθος που τριγυρίζει στο μυαλό μου είναι εκείνος του 12ημέρου, με τους Καλικαντζάρους. Το ξέρετε πως από την παραμονή των Χριστουγέννων και μέχρι το καλάντισμα των Φώτων είναι δίπλα μας; Τρώνε μαζί μας, γλεντάνε μαζί μας και μας κάνουν πλάκες;

Όλα καλά μέχρι εδώ, γιατί το δέντρο που πριονίζουν, υπό κανονικές συνθήκες λέμε τώρα καθώς κανείς δεν ξέρει ποτέ, μέχρι τα Φώτα λοιπόν, μέχρι την επιστροφή τους στον κάτω κόσμο, θα είναι ξανά γερό και δυνατό, λες και δεν είχε ποτέ πριονιστεί. Για να μπορέσει να σηκώσει για άλλη μια χρονιά, τον κόσμο όπως τον γνωρίζουμε στα γερά και δυνατά κλαδιά του.

Η αγωνία μου είναι άλλη, έχω την αίσθηση τα τελευταία χρόνια οι Καλικάντζαροι δεν έφυγαν ποτέ. Πως είναι γύρω μας παντού. Έχω την αίσθηση πως εμείς είμαστε οι Καλικάντζαροι, μιας και μια χαρά καταφέρνουμε να πριονίζουμε χρόνια τώρα τον κορμό του δέντρου που κρατά τη μικρή πατρίδα και τον κόσμο μας. Μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω το τι γίνεται με τα σκάνδαλα που ξεσκεπάζονται, όσο
ξεσκεπάζονται, το ένα μετά το άλλο. Νομίζω πως ζούμε στην «εποχή των καλικαντζάρων». Έχω την αίσθηση πως έχουμε όλοι μεταλλαχθεί σε άτομα άτολμα και ευθυνόφοβα (ο μακεδονικός ορισμός των καλικαντζάρων). Δηλώνω πρώτη από όλους καλικάντζαρος και αναλαμβάνω το μερίδιο της ευθύνης που μου αναλογεί αφού ως ενεργός και κριτικά- λέμε τώρα- σκεπτόμενος πολίτης αυτού του τόπου, το μόνο που κάνω είναι να πνίγω τις ενοχές μου με αρθράκια ενώ το δέντρο πριονίζεται με την όποια ενοχή μου και σίγουρα με την ανοχή μου.

Εννοείται πως παραπαίουμε χωρίς πυξίδα και προσανατολισμό. Με αιχμή του δόρατος των ημερών τις συζητήσεις για τους προϋπολογισμούς, τις συμμαχίες για τις προεδρικές, τα νέα μέτρα για την πανδημία, τις νέες μεταλλάξεις, τα βιβλία που καίγονται από όποιο διαφωνεί με το περιεχόμενό τους… Την ίδια ώρα που η Τουρκία συνεχίζει ακάθεκτη και αδιάλλακτη ενώ η οικονομία της καταρρέει ως χάρτινος πύργος. Την ίδια ώρα που οι μετανάστες σαφέστατα εργαλειοποιούνται, τα σκάνδαλα μας σκανδαλίζουν όλους, οι δανειστές μας (προσωπικοί και της πατρίδας) μας έχουν μόνιμα με το πιστόλι στον κρόταφο για να κινούμαστε με βήματα σταθερά στη σκακιέρα που στήθηκε σε ένα παιχνίδι αιώνες τώρα προκαθορισμένο…

Λίγη παραμυθία αναζητώ λοιπόν στην εποχή των Καλικαντζάρων… και καλά Φώτα να φτάσουμε.

Υπογραφή

Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.: Θα έρθουν, φέτος, μόνο οι εμβολιασμένοι Καλικάντζαροι, με πράσινου χρώματος safe pass καταπράσινο και με PCR 48 ωρών. Οι υπόλοιποι, ναι και αυτά είναι τα άσχημα νέα, θα συνεχίσουν να πριονίζουν τον κορμό.

Υ.Γ.2: Κατά την Αραχωβίτικη περιγραφή αυτοί είναι: «κακομούτσουνοι» και «σιχαμένοι», «καθένας τους έχει κι απόνα κουσούρι, άλλοι στραβοί, άλλοι κουτσοί, άλλοι μονόματοι, μονοπόδαροι, στραβοπόδαροι, στραβόστομοι, στραβοπρόσωποι, στραβομούρηδες, στραβοχέρηδες, ξεπλατισμένοι, ξετσακισμένοι και κοντολογής όλα τα κουσούρια και τα σακατιλίκια του κόσμου τα βρίσκεις όλα πάνω τους» Και αναφέρομαι και στους εμβολιασμένους και στους ανεμβολίαστους!

Υ.Γ.3: Αν σας θυμίζει κάτι η πιο πάνω περιγραφή κάντε επιτέλους κάτι!

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας.