•    Η ζωή συνεχίζεται αλλά δεν είναι κανονική, δεν είναι φυσιολογική
•    Ο ιός ήλθε για να μείνει και περνά μια χαρά
•    Άλλοτε θα μας έλεγαν παρανοϊκούς, τώρα μας θεωρούν φυσιολογικούς

Γράφει Χρύσω Αντωνιάδου

Στα γραφεία οι εργαζόμενοι φορούν μάσκες και βρίσκονται σε απόσταση ασφαλείας ο ένας από τον άλλον. Ακόμη και εκείνο το τσιγάρο στη βεράντα ή σε υπαίθριο χώρο κόπηκε, ή γίνεται εκ του …μακρόθεν. 
Οι συναντήσεις γίνονται καλύτερα διαδικτυακά, όπου δεν υπάρχει ο φόβος του κορωνοϊού. Οι νέες λέξεις είναι τηλεδιάσκεψη, teleconference, skype conference. Ο καθένας αραγμένος στο γραφείο του ή στον καναπέ του σπιτιού του μοιράζεται ιδέες, λαμβάνει αποφάσεις, δίνει οδηγίες.

Οι συνάδελφοι συναντώνται, πολλές φορές, μόνο στους χώρους που διενεργούνται τα rapid test. Εκεί βέβαια οι συναντήσεις πραγματοποιούνται και πάλι εκ του μακρόθεν, με απόσταση ασφαλείας και υπό τα βλέμματα των ανθρώπων που επωμίζονται με το πιο βαρετό ρόλο, να ανιχνεύσουν κρούσματα του κορωνοϊού.

Ζωή με σταγονόμετρο
Η ζωή συνεχίζεται αλλά δεν είναι κανονική, δεν είναι φυσιολογική, δεν είναι καν μέτρια. Η επιστροφή στην κανονικότητα, ποια κανονικότητα, την κανονικότητα που έγινε τρόπος ζωής και από τον Μάρτιο του 2020, γίνεται με το σταγονόμετρο, και με μεγάλες απώλειες για όλους.

Εκεί που έβγαζες το κραγιόν σου ή …φορούσες το άρωμά σου, βγάζεις τη μάσκα από την τσάντα, ή την καθαρή και σιδερωμένη μάσκα από το συρτάρι σου, και φεύγεις. Εγώ και η μάσκα γίναμε ένα. Και εσύ και εσύ και εσύ. Όσο για το αντισηπτικό, αν δεν γεμίσω την τσάντα και το αυτοκίνητο με 2-3, δεν φεύγω από το σπίτι.

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Άλλοτε θα μας έλεγαν παρανοϊκούς. Τώρα μας θεωρούν φυσιολογικούς, εκλεπτυσμένες λέξεις «επιστροφή στην κανονικότητα».
Τελικά όσοι έλεγαν πως ο Covid – 19 ήλθε για να μείνει έχουν απόλυτο δίκαιο. Και γιατί να φύγει; Περνά μια χαρά! Μας φοβερίζει, μας αρρωσταίνει, μεταλλάσσεται, τρέχουν να τον σκοτώσουν αλλά εκείνος τίποτε. Γιγαντώνεται, παίζει μαζί μας, με την ψυχολογία μας, την οικονομική μας κατάσταση, το παρόν και το μέλλον μας. Και εμείς εκεί. 

Η νυχτερίδα της Γουχάν
Το μυαλό μου πάει στη νυχτερίδα, την κινέζικη νυχτερίδα, που έσπειρε τον όλεθρο της πανδημίας. Θυμάμαι τα βιβλία με τον Δράκουλα και τις νυχτερίδες, και λέω πως αυτό δεν είναι τυχαίο. Κι, όμως, οι νυχτερίδες αποτελούν ένα πολύτιμο και ιδιαίτερα ευαίσθητο μέλος του οικοσυστήματος που δρα ως φυσικό εντομοκτόνο.
Και μετά θυμάμαι σκηνές από τη λαϊκή αγορά της Γουχάν που είδα κάποτε στην τηλεόραση και λέω: «Μα και βέβαια, πώς ήταν δυνατόν να αποφευχθεί κάποια στιγμή τέτοια μετάδοση;».

Αν ένας δυτικός ταξιδέψει για πρώτη φορά στην Κίνα και επισκεφθεί μια αγορά άγριων ζώων θα ζήσει μια πρωτόγνωρη και αξέχαστη εμπειρία.  Διάφορα είδη ζώων μέσα σε κλουβιά, στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο και διάφορα εντόσθια πεταμένα στο έδαφος. Ιδανικό σκηνικό για την εξάπλωση του ιού, εντόσθια, αίματα και περιττώματα. Δίπλα άνθρωποι εργάζονται, παιδιά απολαμβάνουν το παιγνίδι τους, οι οικογένειές τους ζουν κάπου εκεί.

Αυτό το απροσδιόριστο…
Αυτό το απροσδιόριστο, το μη αναμενόμενο, το μη κανονικό που γίνεται απόλυτα φυσιολογικό είναι η νέα μας ζωή. Χωρίς εξαιρέσεις!
Από εκεί και πέρα ο καθένας μετρά τα κουκιά του ή καλύτερα ζει τους εφιάλτες του. Επιχειρήσεις δεν μπορούν να αντέξουν. Θα κλείσουν. Εργαζόμενοι θα απολυθούν και άλλοι θα παραιτηθούν από μόνοι τους, μη αντέχοντας τους εξευτελιστικούς μισθούς και τα απάνθρωπα ωράρια. «Έτσι είναι, αν θέλεις, περιμένουν άλλοι!». 
Στυγνή απάνθρωπη πραγματικότητα, άνθρωποι χωρίς συναίσθημα, κλεισμένοι ο καθένας στο καβούκι του, στον μικρόκοσμό του, στη σπηλιά του, όπως θα έλεγε ο δρ. John Gray.

Κι, όμως, πρέπει να ζήσουμε, να δουλέψουμε, να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, να χαρούμε με εκείνα που έχουμε, να κάνουμε όνειρα, να βάλουμε στόχους χρονιάς. Γιατί πάντα τροχός είναι και γυρίζει, ακόμη κι αν γυρίζει αργά αργά και πάρει καιρό!