ΓΡΑΦΕΙ Η
ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ*

Αρχές της βδομάδας ήθελα να γράψω για την εμπιστοσύνη που έδειξε ο Πρόεδρος και το περιβάλλον  του στο ΓΕΣΥ (σιδερένιος Πρόεδρε) , μετά μας ήρθε ο επισκέπτης από τη Συρία και θυμήθηκα ξανά το εκπαιδευτικό μας σύστημα και το μύθο που μας πουλά για  τη γεωγραφική μας θέση (στο σταυροδρόμι των ηπείρων, όλοι μας λιμπίζονται, αλλά εμείς… Ευρώπη) , και κατόπιν με χτύπησε κατάμουτρα η δημοσιογραφική μας δεινότητα. Βεβαίως  αναφέρομαι στις αναλύσεις τις πυραυλικές, αλλά και στο αισχρό εκείνο δημοσίευμα για την γυναικοκτονία που αλλοιώθηκε  στο βαθμό που έμοιαζε ο τίτλος με αφιέρωμα σε μια ιστορία Ρωμαίου και Ιουλιέτας.

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<< 

Δεινότητα παραποίησης, ψευδεπίγραφης σπουδαιότητας, ρητορικής μίσους απέναντι στον Άλλο, αλαζονείας και παντογνωσίας,  «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην , χωρίς αιδώ» όπως θα λέγε ο ποιητής, αν και έχουμε ευθύνη για τα γραφόμενα μας.  Με αγωνία διαβάζω το όνομα του συντάκτη κάτω από κάθε τέτοιο κατασκεύασμα. Ήταν άραγε δικός μου φοιτητής; Παρακολούθησε δικό μου μάθημα; Σπάνια έχω τέτοια προσωπική ήττα , αλλά το επάγγελμα κτυπιέται εκ τον έσω καθημερινά (όπου έσω δεν είναι απαραίτητα ο δημοσιογράφος)

Η δημοσιογραφία λοιπόν, αφορά την καταγραφή της καθημερινότητας, την ανάδειξη μιας είδησης  με σεβασμό  στο θέμα,  στους συμμετέχοντες, στον πολίτη-καταναλωτή.  
Καταδεικνύει συνδέσεις , αναλύει εξελίξεις, συζητά σενάρια, και επιτρέπει στον πολίτη να αποφασίσει μόνος του. Δεν κατασκευάζει ειδήσεις, δεν δίνει έτοιμη, μασημένη τροφή, δεν εκφράζει κάτω από έναν μανδύα ‘αντικειμενικότητας’, στρατευμένες απόψεις. Δεν είναι επί τούτου αντίδικος της εξουσίας, αλλά δεν είναι και σύμμαχος της. Οι δημοσιογράφοι που βρίσκουν θέσεις σε  ψηφοδέλτια και επιτελεία εκλογικά εκμεταλλεύονται τη δημοσιότητα της θέσης αλλά  όπως θα έλεγε ο Max Weber, η δημοσιογραφία βλάπτεται ανεπανόρθωτα από την εμπλοκή των στελεχών της στην επαγγελματική πολιτική.

Η σύγχρονη δημοσιογραφία, καλείται να απαντήσει σε δυο μεγάλες προκλήσεις : η πρώτη έχει να κάνει με την σχέση της με την ( δημοσιογραφική)αλήθεια, η οποία ουσιαστικά προφυλάσσεται μόνο μέσα από τη διασταύρωση της πληροφορίας , την έρευνα και την ανεξαρτησία Δημοσιογράφου και Μέσου από συμφέροντα οικονομικά, κοινωνικά , πολιτικά. 

Η δεύτερη έχει να κάνει με τις ρόλο της  δημοσιογραφίας στην κοινωνία, και συνεπώς με την εκπαίδευση των δημοσιογράφων και την κατοχύρωση του επαγγέλματος.  Οι δημοσιογράφοι, πρέπει να έχουν γνώσεις πέρα από τις δημοσιογραφικές δεξιότητες. Να έχουν βάσεις στις  πολιτικές και κοινωνικές επιστήμες, στις θεωρίες της επικοινωνίας, στα οικονομικά έστω και αν το πεδίο ενασχόλησης τους είναι  η αθλητική δημοσιογραφία. Πρέπει να αναπτύξουν αισθητικά κριτήρια, να είναι οι ίδιοι μιντιακά εγγράμματοι.  Δεν χωράνε όλοι στη Δημοσιογραφία. Δεν είναι χώρος εύκολης και γρήγορης κερδοφορίας.  Το «καλό μαχαίρι όλα τα σφάζει , όλα τα μαχαιρώνει» δεν είναι οδηγός. Η κατοχύρωση του επαγγέλματος , ο εκσυγχρονισμός και η τήρηση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας απαιτούνται. Ζητούμενο είναι και η ευθυγράμμιση της Δημοσιογραφίας με την Δημοκρατία, όχι πια ως τέταρτη εξουσία όπως βαυκαλιζόμαστε να φωνασκούμε, αλλά ως βάση της λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών, ως φορέας απόψεων και επιχειρημάτων .

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

ΥΓ. Το μόνο παρήγορο είναι πως δεν ψαχνόμαστε μόνο εμείς. Η δημοσιογραφία ψάχνεται και πειραματίζεται  σε Μέσα, σε πανεπιστήμια , σε χώρες εσπερίας και ανατολής.

*Η Ήβη Λάμπρου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick