ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Δεκαπενταύγουστος. Αμάν αυτά το καλοκαίρια, γενικά στην ιστορία μας. Αμάν αυτή η χρονιά. Σημειώνω πως το αμάν εδώ (τούρκικη λέξη, επιλέγηκε σκόπιμα, δηλώνει αγανάκτηση και δυσαρέσκεια και την ίδια ώρα παράκληση για ευσπλαχνία. Αμάν αμάν λοιπόν! Η ισορροπία του 2020 έπρεπε όντως να είχε τρομάξει τους προληπτικούς. Αλήθεια πόσο χειρότερα μπορεί να πάει; Πολύ; Πάρα πολύ; Καταστροφικά πολύ; 

Πρέπει να πω πως ακόμη και εγώ που πιστεύω στα χαμένα θαύματα σηκώνω τα χέρια ψηλά. Δεν μπορείς βλέπεις να κάνεις κινήσεις, να προβλέψεις, να καταστρώσεις οποιοδήποτε σχέδιο όταν απέναντι σου βρίσκεται ένας ηγέτης – και ένας λαός, ένα έθνος, όχι ολόκληρο, με πολλές φωτισμένες εξαιρέσεις που σέρνονται στις φυλακές, βασανίζονται, εξορίζονται, δολοφονούνται, αυτοεξορίζονται- που δεν ανήκει σε καμιά κατηγορία ανθρώπων. 

>>> Ροή Ειδήσεων Brief – Επιλεγμένο περιεχόμενο <<<

Γιατί ένας άνθρωπος, ακούει, συζητά, προβληματίζεται, διαπραγματεύεται, σέβεται, δείχνει αλληλεγγύη, συνειδητοποιεί την έννοια της δικαιοσύνης, του δικαιώματος, της δημοκρατίας, δίνει αξία στην ανθρώπινη ζωή, αποδέχεται το διαφορετικό, αντιλαμβάνεται πως δεν είναι τέλειος, προσπαθεί, αναθεωρεί, παραδέχεται τα λάθη του, δείχνει ενσυναίσθηση, συνυπάρχει. 

Δεν προβαίνει σε γενοκτονίες. Δεν εισβάλλει. Δεν κατέχει με τη βία. Δεν βομβαρδίζει. Δεν ανοίγει μέτωπα πολέμου με όλους του τους γείτονες. Δεν καίει. Δεν βιάζει. Ή τουλάχιστον δεν τα κάνει και να πιστεύει πως έχει όλο το δίκαιο του κόσμου με το μέρος του και πως όλοι οι υπόλοιποι τον αδικούν -τον αδικούσαν πάντα καλύτερα- και τον ζηλεύουν και κάνουν συνωμοσίες εναντίον του. Να το ονομάσω τρέλα, αλαζονεία, δύναμη, εγωκεντρισμό, ψυχική διαταραχή; Δεν έχει καμία σημασία. Κρίνεται εκ του αποτελέσματος ο βίος και η πολιτεία του καθενός μας.

Προσπάθησα πολλές φορές όλα αυτά τα χρόνια να καταλάβω το γιατί. Δεν μπορώ να προβώ σε βαθιές ιστορικές αναλύσεις, σε ερμηνείες διπλωματικών διασυνδέσεων, σε στρατηγικές επεκτατισμού, σε εμπλεκόμενα συμφέροντα. Υπάρχουν ως αίτια. Είναι δεδομένα. Έχουν αναλυθεί και επεξηγηθεί πολλάκις από τους ειδικούς. Έχουν γραφτεί χιλιάδες λέξεις περί του θέματος. 

Προσπαθώ να το κατανοήσω ως ένας απλός Ρομπέν. Ως ένα νοήμον άτομο που ζει στη δύνη αυτής της παράνοιας. Καταλήγω στην παιδεία, ή την έλλειψή της. Στο ήθος και στην κουλτούρα που καλλιεργείται αιώνες τώρα. Στις αρχές και τις αξίες των θρησκευτικών πεποιθήσεων. Στο ΦΑΝΑΤΙΣΜΟ. Στην ανικανότητα να δεις πέρα από τον εαυτό σου και τη μύτη σου- που είναι και τεράστια, τόσα ψέματα, τόσους αιώνες-. 

Δεν είναι τυχαίο που οι διαφωνούντες, οι αντιφρονούντες, οι «προδότες» είναι άτομα μορφωμένα, προβληματισμένα, με άλλους προσανατολισμούς που επιλέγουν είτε τη μάχη και κατατροπώνονται από το αδίστακτο άρμα μάχης είτε τη φυγή και απομένουν πολιτικοί εξόριστοι μακριά από τη χώρα τους, αποξενωμένοι από το έθνος τους.

Ήταν και παραμονή της δεύτερης εισβολής προχθές και ξύπνησαν οι μνήμες. Ήταν και το συμβούλιο των Υπουργών εξωτερικών και η απογοήτευση μέγιστη. «Αλληλεγγύη, Αποκλιμάκωση, Διάλογος». Και οι 3 άγνωστες λέξεις στην Τουρκία. Αλλά να αρνούνται να επιβάλουν για την ώρα κυρώσεις; Να ασκούν βέτο σε κοινή δήλωση η οποία περιείχε ρητή αναφορά σε κυρώσεις και ζητούσε άμεσο τερματισμό των ερευνών; Να ασκεί βέτο η Γερμανία, η Ιταλία, η Μάλτα, η Βουλγαρία, η Ισπανία, η Ουγγαρία; 

Δεν λέω μπορεί και να είναι διπλωματικά ή στρατηγικά σωστότερο, αφού με τέτοιο κράτος απέναντί σου ποτέ δεν ξέρεις τι θα προκύψει. Η απειλή ή η τιμωρία μπορεί να δημιουργήσει μεγαλύτερη ένταση και να προκαλέσει καταστροφικό «ατύχημα». Παρόλα αυτά ντρέπομαι ως πολίτης της Ε.Ε. Θα έπρεπε. Θα έπρεπε κάποιος να της τρίξει τα δόντια. Και αν η Ε.Ε. δεν συνειδητοποιεί πως το τέρας που εκτρέφει χρόνια τώρα έχει βγει από το κλουβί και είναι και δυνατό και αδίστακτο και απρόβλεπτο και θα στραφεί εναντίον και των δικών της συμφερόντων τότε κυριολεκτικά δεν έχουμε υπόθεση.

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Επειδή δεν έχω εμπιστοσύνη σε αντιδράσεις λογικές, επειδή δεν εμπιστεύομαι ούτε την Ε.Ε. πως θα παρέμβει αποτελεσματικά, επειδή είμαστε πολύ μικροί για να σταθούμε απέναντι με αξιώσεις μάχης- και δεν ήταν και πολύ σωστά, ποτέ η επιλογή μας-, επειδή δεν θα πεφωτιστούν έξαφνα, επειδή είμαι ο Ρομπέν των χαμένων θαυμάτων θα παρακαλέσω τη μεγαλόχαρη, που χθες γιόρταζε, να το κάνει το θαύμα της και να στείλει κανένα μήνυμα στον Αλλάχ και αυτός με τη σειρά του να ψιθυρίσει κανένα φωνήεν στο μεγάλο, πως είναι κρίμα και άδικο να ξοδεύονται ανθρώπινες ζωές. Τίποτα δεν το δικαιολογεί. Τίποτα δεν το αντισταθμίζει.

Υπογραφή: Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων.

Υ.Γ.: 
Ξεχασμένο τ’ άστρο του Βορρά,
οι άγκυρες στο πέλαγο χαμένες.
Πάνω στις σκαλιέρες σε σειρά
δώδεκα σειρήνες κρεμασμένες.
Η πλώρια Γοργόνα μια βραδιά
πήδησε στον πόντο μεθυσμένη,
δίπλα της γλιστρούσαν συνοδιά
του Κολόμβου οι πέντε κολασμένοι.
Κι έπειτα στις ξέρες του Ανκορά
τσούρμο τ’ άγριο κύμα να μας βγάλει
τέρατα βαμμένα πορφυρά
με φτερούγες γλάρων στο κεφάλι.

(Καββαδίας Νίκος, «Το πειρατικό του Captain Jimmy»)

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας.