ΓΡΑΦΕΙ Η
ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ*

Στη παλιά μου γειτονιά, είχε σύμφωνα με τις νέες πολεοδομικές συνθήκες ένα παρκάκι και δύο δημοτικούς , άρα δημόσιους , πεζόδρομους. Στον ένα από τους δύο , ο ιδιοκτήτης ενός σπιτιού- μιας οκέλας με δύο ορόφους μπετοναρισμένους μέχρι σκασμού, αποφάσισε πως πρέπει να επεκταθεί λίγο και με συνοπτικές διαδικασίες, έβαλε βρύση και μια κουζίνα, ένα τραπέζι και κάτι ξύλινους προκάτ τοίχους, κ να ακόμα 50 τετραγωνικά δικά του. Δεν πληρώνει φόρο για αυτά τα έξτρα, δεν καταγράφονται πουθενά, αφού ο  δήμος ως γνωστόν βλέπει τα κυριότερα και έτσι δεν είδε αυτό το «μανιτάρι» που ξεφύτρωσε. Η δε πολεοδομία πάσχει σίγουρα από καταρράκτη και δυσκολεύεται πολύ στην θέαση.

Στην καινούρια μου γειτονιά πάλι έχει ένα παρκάκι. Μονοκατοικίες με κήπους και οικιακές βοηθούς που καθαρίζουν με μανία τα πεζοδρόμιο. Και πίσω πίσω εκεί που τελειώνει το παρκάκι και αρχίζει ο μικρός πεζόδρομος, να σου και ένας φούρνος κτιστός,  παραδοσιακός. Και μια σειρά τσίγκοι κάτω από τους οποίους στήθηκε η θέρμανση του σπιτιού, και κάτι βαρέλια μεγάλα που δε θέλω να ξέρω τι έχουν μέσα. Έτσι η πίσω αυλή του σπιτιού, επεκτάθηκε πάλι χωρίς να διαμαρτυρηθεί κανένας δήμος, για την καταπάτηση της περιουσίας του, καμία Πολεοδομία δεν ενοχλήθηκε για την παράνομη κατασκευή, καμία Πυροσβεστική δεν ενοχλήθηκε γιατί ένας φούρνος έχει χτιστεί δίπλα από δέντρα και χαμηλή βλάστηση!

Είναι όλοι αυτοί οι ιδιοκτήτες απατεώνες, κλέφτες και λωποδύτες;  Όχι ασφαλώς. Είναι εργαζόμενοι, οικογενειάρχες, φορολογούμενοι οι οποίοι θεώρησαν πως αφού είναι κάτι δημόσιο , σημαίνει πως δεν ανήκει σε κανέναν και έχουν δικαίωμα να το οικειοποιηθούν.  Τέτοιες συμπεριφορές δεν βλέπουμε μόνο στις γειτονιές, τις βλέπουμε στις θάλασσες με τις καντίνες που ξεφυτρώνουν αλλά και τα τροχόσπιτα που κατασκηνώνουν όπου βρουν, το βλέπουμε στον τρόπο που παρκάρουμε στη μέση του δρόμου νιώθοντας πως δικαιωματικά  μπορούμε να είμαστε εκεί. Το βλέπουμε στα σκουπίδια και τα τσιγάρα που αφήνουμε πίσω από κάθε μας δραστηριότητα εκτός σπιτιού. 

Η αντίληψη μας για τους δημόσιους χώρους, την δημόσια περιούσια είναι στρεβλή, όπως ακριβώς και η σχέση μας με το κράτος. Το δημόσιο θεωρούμε πως μας ανήκει για να το διαχειριζόμαστε όπως θέλουμε ως άτομα, αλλά  η αλήθεια είναι πως  το δημόσιο μας αντιπροσωπεύει ως κοινωνία και λειτουργεί για να διευκολύνει, να οργανώνει, να ομορφύνει, να προστατεύει την καθημερινότητα και τη ζωή μας.

Το ατομικό συμφέρον, είναι εφήμερο και μυωπικό. Το δημόσιο αφορά το συλλογικό, το όλον και μέσω αυτών αγωνίζεται , προστατεύει, προάγει  και τον ένα, το άτομο!  Ας προστατεύσουμε τις διαφορετικές τους ιδιότητες! Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον Φαταούλα μέσα μας.

*Η Ήβη Λάμπρου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick