ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Περπατώ περπατώ μες το δάσος όταν ο δράκος δεν είναι εδώ. Δράκε, Δράκε είσαι εδώ; Έλα όμως που οι δράκοι είναι παντού!

Για δρακοφαινόμενα είχαμε μιλήσει ξανά χρόνια πριν. Μπορεί να πάμε πίσω και μια δεκαετία. Είχαν λέει τότε,  βγει παγανιά οι δράκοι και είχαν καταλάβει τον κόσμο. Φτώχια και εξαθλίωση λόγω της διαφθοράς. Ήταν η εποχή που κάποιοι έγιναν φτωχότεροι ( σε σημείο εξαθλίωσης) και κάποιοι πλουσιότεροι (προκλητικά). Ήταν η εποχή της απόλυτης απελπισίας. Της ανεργίας. Της παγίδευσης. Της κατάθλιψης. Μαζί με τους δράκους, παγανιά έβγαινε και ο Μέγας Τοκογλύφος, ο οποίος,  με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είχε στο χέρι όλες τις οικονομίες. Όλων των νοικοκυριών. Όλων των κρατών. Έκλεβε από τις τσέπες του κόσμου. Από τις καταθέσεις του.

Από το σακούλι, με το φασούλι-φασούλι, που το γέμισε. Και του λέγαμε και ευχαριστώ. Ήταν, σωστά σκέφτηκες,  τότε που μετατράπηκαν οι τράπεζες σε Λερναία  Ύδρα. Ένα κεφάλι τους έκοβες δέκα ξεπρόβαλλαν. Πόσο μάλλον που δεν το έκοβες το κεφάλι,  αλλά την καλοκρατούσες και την υπηρετούσες, την κυρία Λερναία, με υποκλίσεις και τεμενάδες. Δεν  είχαμε τότε, ούτε καν, έναν τόσο δα μικρούλη Ηρακλή να την εξολοθρεύσει. Είχε βλέπετε βγει στα παζάρια του κόσμου και αντί να το φορά το δέρμα του λιονταριού και να ορθώνει το ανάστημα, όσο του απέμεινε τουλάχιστον, το έστρωνε για να περάσει ο Μέγας (και τρανός) Τοκογλύφος που λέγαμε.

Νομίσαμε τότε πως φάση ήταν και θα περάσει. Είπαμε δράκοι είναι θα φύγουν. Πού θα πάει, σκεφτήκαμε, όσες φωτιές και αν ρουθουνίζουν,  όλο και κάποιος Ιππότης, ναι με Ι κεφαλαίο, γιατί θα ήταν και ιδεολόγος και ικανός, και δεν θα είχε διοριστεί στη θέση με μέσο και ρουσφέτι όπως τόσοι και τόσοι άλλοι, ένας Ιππότης λοιπόν, λέγαμε,  θα βρεθεί να τους πολεμήσει και να τους βάλει στη θέση τους,  για να σώσει και τον τόπο και την κοπελιά. 

Πέρασε η δεκαετία. Χάθηκαν περιουσίες και κτίστηκαν άλλες. Εκποιήθηκαν κατοικίες. Βγήκαν στην επιφάνεια σκάνδαλα, μικρά όμως γιατί τα μεγάλα τα φυλάνε για ώρα ανάγκης -για καμιά προεκλογική, κανένα εκβιασμό, κανένα κτύπημα κάτω από τη μέση- και διορίστηκαν ερευνητικές επιτροπές με πορίσματα ανεπαρκή . Δέκα χρόνια μετά και τα Δρακοφαινόμενα είναι ακόμη ενεργά και σε δράση. Είναι αυτό που λέμε πως όταν ξυπνήσει ένα ηφαίστειο δύσκολα πάει για ύπνο ξανά. Υποφέρουν φαίνεται οι δράκοι μας από αυπνίες. Βρε λέτε να τους κυνηγούν οι ερινύες; Α , μπα. Άδικα ελπίζετε, αυτή η ελπίδα πέθανε και δεν είναι καν τελευταία. 

Δεν θα μιλήσω για του άλλους δράκους, τους ξέρουμε όλοι καλά. Έχουν γίνει η σκιά μας. Μας ακολουθούν κατά πόδας. Μέρα και νύχτα. Με ήλιο και με φεγγάρι. Ο δράκος του ψέματος, ο δράκος της απάτης,  ο δράκος της διαφθοράς, ο δράκος της αναξιοπρέπειας, ο δράκος της δουλικότητας, ο δράκος της ανικανότητας, ο δράκος της τεμπελιάς, ο δράκος της ανεπάρκειας, ο δράκος του ρουσφετιού, ο δράκος του εγωισμού, και πάει λέγοντας. Νομίζω, για να προλάβω την σκέψη σας και να πλέξω και τους μύθους περαιτέρω, όλων αυτών των δράκων τα αυγά από το κουτί της Πανδώρας προέκυψαν αλλά δεν έχω αποδεικτικά στοιχεία.

Στο συγκεκριμένο σημείο μιλά, φωνάζει καλύτερα,  μόνο το ένστικτό μου. Θα μιλήσω σήμερα μόνο για τον Δράκο της Ακρίβειας.

Τον δράκο που έχει φέρει στο χείλος του γκρεμού τους νέους και τους ηλικιωμένους μας. Τον δράκο που επιβάλει μισθούς πείνας και εξευτελιστικές συντάξεις. Την ίδια ώρα που λέμε το ψωμί ψωμάκι. Την  ίδια ώρα που οι φόροι κτυπούν κόκκινο και οι λογαριασμοί έχουν πιάσει ταβάνι. Το πετρέλαιο έχει μετατραπεί κυριολεκτικά σε μαύρο χρυσό. Η ρομαντζάδα με τα κεριά και τα βρεγμένα σεντόνια, αντί για λαμπτήρες και κλιματιστικά, επιβάλλεται με τη δικαιολογία, που είναι και φτηνή,  της ατμόσφαιρας. 

Δεν ξέρω πως με τα δρακοφαινόμενα που κυριαρχούν θα καταφέρουμε να βγάλουμε τον χειμώνα, όσοι από εμάς δεν ανήκουμε στους τυχερούς που έχουν ένα μισθό αξιοπρέπειας και απλώς θα σφίξουν το ζωνάρι. Κυριολεκτικά, αν και η πανδημία δεν αφήσει τουλάχιστον την οικονομία να ανασάνει, αν επιμένουμε ως χώρα να επιβάλλουμε μέτρα υπερβολικά, αν ξαναξεκινήσουμε να μοιράζουμε εκατομμύρια σε διαγνωστικά τεστ, αν υποχρεώνουμε τις επαφές να παραμένουν με επιδόματα εκτός εργασίας… Αν συνεχίσουμε να επιτρέπουμε,  χωρίς να λάβουμε μέτρα απαγορευτικά, στο Δράκο της Ακρίβειας, να μας πίνει το αίμα, on the rocks και με στυλ, καλά θα κάνουμε να το πουλήσουμε το σπιτοκαλυβάκι μας -όσων τουλάχιστον δεν έχει εκποιηθεί ή  κινδυνεύει με εκποίηση- και να πάμε οικονομικοί μετανάστες προς αναζήτηση καλύτερης ζωής για μας και τα παιδιά μας. Και αν τότε βρούμε εμπρός μας ηλεκτροφόρους φράκτες, αν κλειστούμε σε χώρους υποδοχής, αν αντιμετωπιστούμε με ρατσισμό και ξενοφοβία, ίσως, ίσως λέω τότε, συναισθανθούμε.

Εξακολουθώ φυσικά να περιμένω τον Ιππότη που λέγαμε. Αυτή η ελπίδα ακόμη να πεθάνει.

Υπογραφή
Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.:   Fairy tales are more than true: not because they tell us that dragons exist, but because they tell us that dragons can be beaten. Neil Gaiman

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας