Και πάλι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με δυο ισχυρισμούς. Ο ένας εκ της ελληνοκυπριακής και άλλος εκ της τουρκοκυπριακής πλευράς. 

Δεν είναι η πρώτη φορά. 

Για όσους παρακολουθούν τα του κυπριακού γνωρίζουν ότι αυτά τα ζήσαμε και επί Κυπριανού – Ντενκτάς και επί Βασιλείου και Κληρίδη – Ντενκτάς και Ταλάτ και επί Τάσσου – Ταλάτ και επί Χριστόφια – Ταλάτ και Έρογλου και επί Αναστασιάδη – Έρογλου και Ακκιντζί. 

Αυτή τη φορά είναι το θέμα των δυο κρατών. Τις προηγούμενες φορές ήταν για κάτι άλλο. Η Τουρκοκυπριακή πλευρά ισχυρίζεται ότι λέχθηκε το Α, η Ελληνοκυπριακή το Β. 

Κακώς αναλώνονται όμως στο εσωτερικό μέτωπο με αυτό το θέμα. Με το ποιος λέει ψέματα. Κάποιος σίγουρα λέει ψέματα, όπως και κάποιος έλεγε ψέματα και επί μ. Σπύρου Κυπριανού, Γ. Κληρίδη και Τ. Παπαδόπουλου και επί Γ. Βασιλείου και Δ. Χριστόφια. 

Και πάντα το ίδιο σκηνικό. Η αντιπολίτευση να επικαλείται τους τουρκικούς ισχυρισμούς και η συμπολίτευση να υπεραμύνεται των θέσεων της. Πάντα και πάντα.  

Ωσάν αυτό να είναι η ουσία του κυπριακού. Η ουσία του κυπριακό βρίσκεται όχι στο τι ισχυρίζεται ο κάθε ένας που βρίσκεται στην εξουσία αλλά οι θέσεις της κάθε πλευράς, οι οποίες είναι καταγεγραμμένες.

Αυτές μετρούν, αυτές είναι η ουσία. Αυτές είναι που φανερώνουν προθέσεις. Και όχι οι ισχυρισμοί του ενός ηγέτη έναντι του άλλου. 
 
Και δυστυχώς σε αυτές είναι καταγεγραμμένη η θέση της Τουρκικής πλευράς για διατήρηση της Κύπρου –της Ενωμένης- υπό την κηδεμονία της Άγκυρας μέσω των Εγγυήσεων, του Τουρκικού Στρατού και του δικαιώματος επέμβασης.  

Και λύση υπό αυτές τις συνθήκες και προϋποθέσεις δεν μπορεί να υπάρξει. Δυστυχώς. 
Τ.Π.