ΓΡΑΦΕΙ Η
ΑΛΕΞΙΑ ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ*

Όσοι παρακολούθησαν τη σειρά Borgen στο Netflix, θα θυμούνται ένα επεισόδιο όπου η πρωταγωνίστρια, πρωθυπουργός της Δανίας, επέβαλε στον άντρα της σε μία νύχτα να παραιτηθεί από τη θέση του Γενικού Διευθυντή ιδιωτικής εταιρείας που μόλις είχε αποδεχτεί, επειδή το Υπουργικό της Συμβούλιο είχε αποφασίσει την αγορά αεροπλάνων, στα οποία η εν λόγω εταιρεία θα προμήθευε εξαρτήματα ως υπεργολάβος. Το ποσό του συμβολαίου υπεργολαβίας ήταν μηδαμινό σε σχέση με το ποσό που θα έδιδε η Κυβέρνηση για την αγορά των αεροπλάνων.  Αυτό δεν είχε σημασία. Όπως είχε τεθεί το ζήτημα, η εταιρεία του συζύγου της Πρωθυπουργού θα αποκτούσε οικονομικό όφελος από μία απόφαση του Υπουργικού της Συμβουλίου. Και επειδή -και οι σειρές- είναι από τη ζωή βγαλμένες, αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να είχε συμβεί στη συγκεκριμένη χώρα.

Το πιο πάνω επεισόδιο – όπως και άλλα της συγκεκριμένης σειράς- έχει έρθει πολλές φορές στο μυαλό μου με αφορμή διάφορα συμβάντα. Το ανακάλεσα τελευταία φορά την περασμένη Τετάρτη, όταν άκουσα τον κύριο Σιζόπουλο να λέει στην εκπομπή της δημοσιογράφου Κατερίνας Ηλιάδη, ότι καμία σύγκρουση συμφέροντος υπάρχει λόγω της ιατρικής και βουλευτικής του ιδιότητας για τη γνωστή πρόταση νόμου που κατέθεσε. Υπενθυμίζεται ότι ο κύριος Σιζόπουλος είναι ιατρός στο επάγγελμα, το οποίο εξασκεί παράλληλα με τα βουλευτικά του καθήκοντα, και αποφάσισε -ως έχει κάθε δικαίωμα- να μην ενταχθεί στο ΓΕΣΥ. Είναι επίσης αρχηγός κόμματος και βουλευτής και κατέθεσε πρόταση νόμου, η ιδέα της οποίας είναι να έχουν δικαίωμα οι ιατροί που δεν είναι ενταγμένοι στο ΓΕΣΥ να συνταγογραφούν φάρμακα εντός ΓΕΣΥ. Αυτά είναι τα γεγονότα.

Δεν θα ασχοληθώ με την ουσία της πρότασης νόμου, γιατί για εμένα δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Η παρέμβαση μου δεν έχει να κάνει καν με το ΓΕΣΥ, και για όποια αξία έχει, καταγράφω τη θέση μου ότι είναι μία τεράστια κοινωνική κατάκτηση που όμως έχει αδυναμίες, κάποιες από αυτές σοβαρές, όπως π.χ. την έλλειψη μηχανισμού εποπτικού ελέγχου και τη διαδικασία που ακολουθήθηκε για την ένταξη των ιδιωτικών νοσηλευτηρίων.

Η παρέμβαση μου έχει να κάνει με το εξής απλό: Πως είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνεται κάποιος και μάλιστα αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος, το προφανές; Χρησιμοποιεί μία ιδιότητα του -τη βουλευτική- επηρεάζοντας μία άλλη του ιδιότητα, αυτή του ιατρού. Κατά ένα τρόπο που -ας συμφωνήσουμε σε αυτό- δεν τον επηρεάζει αρνητικά. Στην χειρότερη για αυτόν περίπτωση. Γιατί στην καλύτερη, του επιφέρει κέρδος ή όφελος.  Εξάλλου το είπε και ο ίδιος στην εκπομπή της Κατερίνας Ηλιάδη: Ως άτομο που εξασκεί την ιατρική για 35 χρόνια στην Κύπρο, γνωρίζει ποιο είναι το συμφέρον των ασθενών. Και ως βουλευτής νομοθετεί και καταθέτει προτάσεις νόμου για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των ασθενών, όπως αυτός τα αντιλαμβάνεται. Το ότι σε όλο αυτό παρεμβάλλονται ή επηρεάζονται και δικά του συμφέροντα, δική μου πρόσθεση αυτό, είναι ψιλά γράμματα. Αυτή η καθέδρας αντιμετώπιση των πραγμάτων ενοχλεί. Αλαζονεία της εξουσίας, αυτός είναι ο ορισμός. 

Αν δεν είναι αυτή περίπτωση σύγκρουσης συμφέροντος, τότε ποια είναι; Και δεν αποτελεί επιχείρημα ο ισχυρισμός ότι ο αριθμός των φαρμάκων που είναι αδειοδοτημένα για συνταγογράφηση στην ειδικότητα που εξασκεί ο κύριος Σιζόπουλος είναι μικρός. Και ένα φάρμακο θα ήταν αρκετό.

Το όλο θέμα θα μπορούσε να είναι και νομικό, αλλά δεν χρειάζεται κάποιος να καταφύγει στη νομική επιστήμη για να καταγράψει το αυτονόητο.

Δεν αναμένω να γίνουμε Δανία ή Σουηδία. Αναμένω όμως, όπως εκτιμώ και οι περισσότεροι πολίτες αυτού του τόπου, ότι κάποια στιγμή θα σταματήσουμε να συζητάμε τα αυτονόητα. Αυτό είναι που εξοργίζει. Το ότι συζητάμε -και πάλι- τα αυτονόητα. Όσοι τα συζητάμε ακόμα. Γιατί δυστυχώς, μία μορφή ανοσίας την έχουμε πάθει. Κακά τα ψέματα.

Αλεξία Κουντουρή, Δικηγόρος