Τη μορφή της λύσης όπως θέλετε πείτε την. Είτε ΔΔΟ είτε αλλιώς. Η ουσία είναι άλλη: Ότι λύση, μέσω της οποίας η Τουρκία διατηρεί και τον παραμικρό λόγο και ρόλο στην ενωμένη Κύπρο, είτε με Εγγυήσεις είτε με δικαιώματα είτε με Στρατό είτε άλλως πως, δεν μπορεί να υπάρξει…  

ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ 
Twitter: @tsangarisp
Μίλησε ο Ακκιντζί. Μας θύμισε τον παλιό καλό Μουσταφά Ακκιντζί, ο οποίος τολμούσε, μιλούσε, έλεγε τα πράγματα ως έχουν, με μοναδικό του στόχο, όπως έλεγε πριν εκλεγεί ως ηγέτης των Τουρκοκυπρίων, την επανένωση της Κύπρου. Μακριά από «μητέρες πατρίδες», μακριά από παρεμβάσεις τρίτων χωρών, μακριά από εξισώσεις λύσης που θα κρατούσαν δέσμια την ενωμένη Κύπρο είτε στην Άγκυρα είτε στην Αθήνα. 

Με την εκλογή του ωστόσο, ως ηγέτης των Τ/κ, στις 19 Απριλίου 2015, αυτή η εικόνα του τουρκοκύπριου πολιτικού, άρχισε να θολώνει, να χάνεται, να σβήνεται και εν τέλει γύρω στο 2017 να μεταμορφώνεται πλήρως σε ένα άλλο Ακκιντζί, αγνώριστο για τους περισσότερους που θύμιζε πιόνι της Άγκυρας παρά τον Κύπριο πολιτικό που ξέραμε.   

Για παράδειγμα, δεν τόλμησε ούτε και μια φορά δημοσίως να δηλώσει πως Λύση με Εγγυήσεις τρίτων χωρών -πλην της ΕΕ- δεν νοείται. Όταν ακόμη ο Τούρκος ΥΠΕΞ δήλωνε δημοσίως πως «μόνο στα όνειρά μας θα υπάρξει λύση χωρίς τουρκικές εγγυήσεις», ο Ακκιντζί σιωπούσε, ενισχύοντας την παράλογη, ανεδαφική, μεσαιωνική, ετσιθελική και πατερναλιστική προσέγγιση της Άγκυρας. Λέξη, δεν είπε επίσης ο Μουσταφά Ακκιντζί, ούτε όταν ακόμη στην πρόσφατη κάθοδο του στα κατεχόμενα, ο Μ. Τσαβούσογλου, στις
8/9/19 μιλώντας σε συγκέντρωση στην Γιαλούσα, είπε πως «…μια λύση με μηδέν ασφάλεια και μηδέν εγγυήσεις δεν μπορεί να είναι ούτε στην φαντασία…και εάν κάποιος λέει ότι οι εγγυήσεις και η ασφάλεια είναι μόδα που πέρασε, να ξέρουν ότι είναι απερίσκεπτοι και προδότες, είναι λυπηρό να βλέπουμε τέτοια άτομα».

Τόλμησε όμως ο Μουσταφά Ακκιντζί και μίλησε λέγοντας το αυτονόητο: Ότι στους πολέμους χύνεται αίμα. Ότι ανεξαρτήτως τι ονομασίες δίδεις σε πολεμικές επιχειρήσεις, αυτό που χάνεται είναι ζωές. Είναι κόσμος, είναι άνθρωποι. «Αν και την επέμβαση της Τουρκίας τότε την αποκαλούσαμε “Ειρηνευτική Επιχείρηση”, ήταν ένας πόλεμος στον οποίο χύθηκε αίμα. Και τώρα, παρόλο που την αποκαλούμε “Πηγή Ειρήνης”, δεν είναι νερό που χύνεται αλλά αίμα. Γι’ αυτό και η μεγαλύτερη επιθυμία μου είναι να ξεκινήσει ο διάλογος και η διπλωματία όσο το δυνατόν συντομότερα», έγραψε ο Μουσταφά Ακκιντζί, ανάρτηση, η οποία θα μπορούσε κάποιος να αναγνώσει και ως μια ανάρτηση ενός διανοούμενου και όχι ενός πολιτικού. 

Αλλά ακόμη και αυτή η ανάρτηση του τ/κ ηγέτη, ενόχλησε. Ενόχλησε το αυτονόητο. Ενόχλησε η αλήθεια. Και ενόχλησε την Άγκυρα. Ενόχλησε προσωπικά τον Ταγίπ Ερντογάν. Ενόχλησε τον Τσαβούσογλου, ο οποίος ανάρτησε βίντεο εξυμνώντας τον Ραούφ Ντενκτάς λέγοντας πόσο τους λείπει αυτός και το όραμά του. 

Αλλά η ενόχληση της Άγκυρας και κυρίως η απάντηση του Ερντογάν προς τον Μουσταφά Ακκιντζί, ο οποίος στο τέλος υποχρεώθηκε να κατεβάσει την ανάρτησή του, ήταν και απάντηση προς όλους όσους προσπερνούν τα αυτονόητα, όπως το κεφάλαιο των Εγγυήσεων και του ρόλου και λόγου της Άγκυρας στη μετά-λύση εποχή, για χάρη δήθεν μιας λύσης. Καλοπροαίρετα μεν, αλλά η ουσία παραμένει. Και την ουσία την έστειλε η Άγκυρα στον Μ. Ακκιντζί και την έστειλε και σε όσους ξεχνούν τα αυτονόητα:

Ότι λύση που περιέχει και προβλέπει και προνοεί έστω και το ελάχιστο δικαίωμα ρόλου και λόγου της Τουρκίας στην ενωμένη Κύπρο, είτε δια των Εγγυήσεων είτε δια του μονομερούς δικαιώματος επέμβασης είτε δια του στρατού είτε άλλως πως, δεν μπορεί να λειτουργήσει. 

Μια τέτοια λύση, όπως θέλετε πείτε την, ΔΔΟ ή αλλιώς, δεν πρόκειται να εγκριθεί από την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Δεν πρόκειται να λειτουργήσει και θα καταστήσει την Ενωμένη Κύπρο όμηρο της Τουρκίας, πλέον και σε πολιτικό επίπεδο, η οποία θα αλλοιώνει, θα καθοδηγεί και θα υποβάλλει τις όποιες πολιτικές αποφάσεις της Ενωμένης Κύπρου, οι οποίες για τον οποιοδήποτε λόγο, δεν αρέσουν στην Άγκυρα.

Αυτό το μήνυμα πρέπει να φτάσει κυρίως στους Τουρκοκύπριους, εάν θέλουν την επανένωση. 

Η φιλοσοφία, η οποία αποτελεί και την πεμπτουσία της λύσης, είναι απλή: Μια ενωμένη Κύπρος χωρίς πατρονάρισμα από τις μητέρες πατρίδες.

Αλλιώς λύση επανένωσης δεν μπορεί να υπάρξει… δυστυχώς.