ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Δεν ξέρω αν ξέρετε κανένα τέτοιο άτομο. Εγώ την/τον αναζητώ με το φανάρι. Συστηματικά. Όπως ακριβώς και ο Διογένης. Εκείνος αναζητούσε άνθρωπο. Και ναι, στην τελική άνθρωπος, με Α κεφαλαίο που λέμε, είναι εκείνος που στύβει το λίγο και βγάζει το πολύ. Πώς γίνεται; Πανεύκολα. Φτάνει να είναι η καρδιά του μεγέθους x-large. Δεν λέμε τώρα να πάσχει και από μεγαλοκαρδία το άτομο, αν και φαντάζομαι πως όσο η καρδιά αγαπά τόσο μεγαλώνει. Από αγάπη!

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<< 

Ένα πρωτάκι, στην κλασσική ερώτηση γνωριμίας, τι σου αρέσει, απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια, η αγάπη. Ίσως γιατί μέσα στην αθωότητά του- δεν προλάβαμε να του την σκοτώσουμε- γνωρίζει πως αν αγαπάς ναι, μπορείς να στύβεις το λίγο και να βγάζεις το πολύ.

Και είπα να κοιτάξω γύρω μου και να καταμετρήσω δειγματοληπτικά πόσα τέτοια x-large άτομα θα βρω. 

Εννοείται πως έστρεψα αρχικά το βλέμμα προς τα πάνω. Προς τους επιφανείς. Πολιτικούς. Εκλεγμένους. Διορισμένους. Καριέρας ή και νεοφανείς. Μελέτησα τις δημόσιες δηλώσεις τους, τις αναρτήσεις τους, τους προβληματισμούς τους για την κοινωνία όπως τις επικοινωνούν με τον δημόσιο τους λόγο. Το x- large μέγεθος είδα πως είχε σχεδόν τελειώσει. Κάτι τελευταία κομμάτια είχαν απομείνει αλλά και εκείνα παλιομοδίτικα. Ήταν πολιτικοί παλιάς κοπής, ξοφλημένοι, χωρίς πιθανότητα να επανεκλεγούν ή να ανεβούν πιο ψηλά στην ιεραρχία. Βλέπετε το σύστημα αποβάλλει πανεύκολα τα ξένα σώματα. Τους είδα πολύ προσεκτικά και στο στύψιμο. Έστυβαν όντως το λίγο, γιατί σαφέστατα λίγο μας έχει απομείνει για να στύβουμε- λίγη χαρά, λίγη αγάπη, λίγη ειλικρίνεια, λίγος χρόνος, λίγο χρήμα, λιγότερη αξιοπρέπεια, ακόμη λιγότερο ήθος- και έβγαζαν λιγότερο. Βλέπετε έχουν πολλά να αποπληρώσουν και ο τόκος τρέχει και οι αναδιαρθρώσεις, ακόμη και  σε αυτής της μορφής τα δάνεια, δεν παίζει να γίνουν ποτέ προς τα κάτω. Μόνο προς τα πάνω ανεβαίνει το επιτόκιο και το «αρχικό ποσό» πολλαπλασιάζεται με γεωμετρική πρόοδο.

Μετά κοίταξα δίπλα μου. Τον συνάδελφο στο διπλανό γραφείο που τον έπεισαν πως είμαστε ανταγωνιστές. Τον εργάτη που μοιράζεται μαζί μου την ίδια σκαλωσιά αλλά είναι γραμμένος στην αντίπαλη συντεχνία. Τον γείτονα που βγάζει τα σκουπίδια του την ίδια ώρα με τα δικά μου και με κοιτάζει με το μισό γιατί πάρκαρα στο δικό του κομμάτι του δρόμου και έκαναν φασαρία στο πάρτι τους τα παιδιά και τον ενόχλησαν. Τον οδηγό που θέλει να μπει στον κύριο δρόμο από πάροδο το πρωί αλλά παρόλο που είναι κολλημένοι στην κίνηση δεν τον αφήνουν και κάνουν πως κοιτάζουν αλλού. Ούτε και εδώ βρήκα πολλά x-large. Medium, και πιο κάτω ενίοτε.

Έστυβαν και οι δίπλα μου. Όλοι στύβουμε, γιατί διψούμε, και ας μην το ξέρουμε. Στην καλύτερη περίπτωση έβγαζαν το λίγο που τους αναλογούσε στο λίγο που έπαιρναν. Ένιωθαν βλέπετε όλοι τους αδικημένοι με τα όσα η ζωή τους είχε επιφυλάξει, με τα όσα το σύστημα τους είχε στερήσει… Τα οποία εννοείται πως τα άξιζαν αλλά τα πήραν οι δίπλα τους με μέσο μιας και το δικό τους μέσο δεν πέρασε.

Κοίταξα και τους λιγότερο προνομιούχους. Εκείνους που πάλευαν για επιβίωση. Οι x-large που βρήκα, γιατί βρήκα, τα κατάφερναν. Έστυβαν το λίγο και έβγαζαν αρκετό. Μόνο που το αρκετό τους, τους έφτανε μόνο τόσο όσο να επιβιώσουν. Οι πιο πολλοί είχαν τόσο μικράνει από το λίγο στο οποίο είχαν πρόσβαση, που και το αρκετό που έβγαζαν δεν έφτανε…

Και μετά από όλη αυτή την αναζήτηση και τον αναστοχασμό, όλα μπήκαν στη θέση τους. Καμία απορία δεν έχω πια για το 14χρονο αγόρι που τα παράτησε ενώ για χρόνια κραύγαζε «Βοήθεια». Αυτοκτόνησε τελικά ή το σκοτώσαμε;

Γύρω του υπήρχαν όλοι εκείνοι που έστυβαν το λίγο και έβγαζαν ή το ίδιο ή λιγότερο. Λίγο, πολύ λίγο ήταν και είναι το «σύστημα». 

Να το ανατρέψουμε λοιπόν! Πώς; Μα στύβοντας το λίγο και βγάζοντας πολύ. Να του αποδείξουμε πως μπορούμε και χωρίς εκείνο! Χωρίς τις δομές τις υποστηρικτικές. 
Πώς ; Με το να γίνουμε x-large γιατί τότε θα μπορούμε. Με το να πετάξουμε τη μιζέρια και την γκρίνια για τους άλλους που πάντα φταίνε και να κάνουμε όχι εκείνο που πρέπει αλλά εκείνο που οφείλουμε,  και ας φταίνε οι άλλοι. Και εκείνο που οφείλουμε είναι περισσότερο από κείνο που μας δίνουν γιατί πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα παίρνουν λιγότερο.

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

Υπογραφή: Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων.

Υ.Γ.1: Η πιο πάνω επιχειρηματολογία δεν διαγράφει, σε καμία περίπτωση, τις ευθύνες των αρμοδίων. Υπάρχουν και είναι τεράστιες. Μόνο που οι δικές τους ευθύνες δεν μας δίνουν συγχωροχάρτι. Γιατί είμαστε οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας και την κρατάμε κλειστή.

Υ.Γ.2:  Ναι, οι ποιητές μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο: 
«Αγαπώ εκείνους που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ» Ο. Ελύτης»
«Και αν διψάσεις για νερό θα στύψουμε ένα σύννεφο» Ν. Γκάτσος

*Η Έλενα Περικλέους είναι Συγγραφέας-Εκπαιδευτικός